آمن خادمی
موسیقی ایرانیان – آمن خادمی: چرا تهیه کنندگان موسیقی پاپ خود را بی نیاز از خبرنگاران موسیقی می دانند؟چگونه است که اگر فلان خواننده پاپ بر روی صحنه سخیف ترین سخنان را بگوید انعکاس رسانه ای ندارد ولی اگر کمترین بی حرمتی را یک موسیقیدان سنتی یا کلاسیک انجام دهد صدایش گوش فلک را پر می کند؟ماجرا از چه قرار است که یک خواننده ای یک شبه در اوج شهرت و محبوبیت قرار می گیرد و پس از چند صباح دیگر با چندین گزارش زنجیره ای با کله پایین می آید؟اصولا چرا این خوانندگان و تهیه کنندگان موسیقی خود را ملزم به پاسخگویی نمی دانند؟چه اتفاق برای مدیران موسیقی افتاده است که شعار حمایت از موسیقی محلی و سنتی را می دهند ولی در عمل مجوزهای موسیقی پاپ و خواننده هایی که تا دیروز زیر زمینی خوانده اند، زودتر صادر می شود و امکانات برای آنها فراهم تر؟در این شکی نیست که جامعه به همه ژانرهای موسیقی نیاز دارد ولی با این نابرابری سهم موسیقی ملی کا مانند زبان فارسی است چه می شود؟!
وظیفه رسانه و خبرنگاران علاوه بر تهیه خبر و اطلاع رسانی ،نقد و جریان سازی است.اما چه تفاقی افتاده است که در ۴-۵ سال اخیر جریان سازی درستی در عرصه موسیقی صورت نمی گیرد و به فرض مثال تنها ارکستر ملی و سمفونیک یک کشور ۷۵ میلیونی تعطیل می شود ولی غیر از چند خبر رسمی و غیر رسمی صدای کسی در نمی آید؟مگر همین خبرنگاران روزگاری برای حضور یک رهبر میهمان در ارکستر وا ستفاده نکردن از رهبران داخلی گوش فلک را کر نمی کردند؟!مگر مسئولان و مدیران موسیقی موسیقی از ترس همین خبرنگاران به فکر قطارکشی برای پاسخگویی برنمی آمدند؟اکنون چه اتفاقی افتاده است؟
شاید هم مشکلات جامعه آنقدر بزرگ باشد که تعطیلی یک ارکستر وحقوق نگرفتن نوازنده هایش چندان هم از اهمیت برخوردار نیست.
۱- دلیل نخست اینکه رسانه ها در کشور دستشان برای نقد باز نیست و هر کدام به جریانی وابسته است که آن جریان برای نوشتن هر مطلبی هزار اما و اگر دارد و حالا موسیقی خود خطوط قرمزی دارد که کسی حتی جرات وارد شدن به آن را ندارد.
۲- دلیل دیگر معاش خبرنگاران است.اگر خبرنگاران دغدغه معاش نداشته باشند و در یک روند استاندارد رشد کنند حتی برای دیده شدن هم جریان سازی می کنند و نمی گذارند مدیران و حتی هنرمندان خود را بی نیاز از افکار عمومی بدانند.در سالهای اخیر با بسته شدن روزنامه ها و خبرگزاری ها و بیکار شدن بسیاری از روزنامه نگاران اغلب خبرنگاران که خود زمانی جریان ساز موسیقی بودند به شغل شریف روابط عمومی روی آورده اند که خود نقش سانسورچی را ایفا می کنند یا اگر هم خبرنگار مانده اند همزمان برای تامین معاش در چند رسانه مشغول به فعالیت هستند و نمی توانند در یک حوزه به طور مداوم پیگیر و تاثیر گذار باشند.
۳- اما اینکه تهیه کنندگان موسیقی و به ویژه موسیقی پاپ خود را بی نیاز از خبرنگاران می دانند،دلایل مختلفی دارد؛هم اکنون همه تهیه کنندگان موسیقی برای فروش بلیت های کنسرت و همچنین پر شدن سالن هوای مطبوعاتی ها وخبرنگاران را دارند و قاعدتا در موسیقی پاپ به دلیل پاپیولار بودن آن این اتفاق نمی افتد؛چرا که موسیقی پاپ به خودی خود مخاطبان زیادی دارد و زمانیکه یک سالن ۲۵۰۰ نفری با چند پیامک همگانی که هزینه آن کمتر از ۵۰۰ هزار تومان می است، پر می شود،چرا تهیه کننده خبرنگاران را دعوت کند که علاوه پاسخگویی باید حداقل دو بلیت ۵۰ هزار تومانی را نیز به او تقدیم کند؟
۴- یک دلیل دیگر اینکه تعداد خبرنگاران در همه حوزه ها رو به گسترش است ،بدون اینکه بسیاری از آنها سلسه مراتب چگونگی رفتار با مصاحبه شونده(تهیه کننده یا هنرمند) را یاد بگیریند و همیشه از موضع صفر و ۱۰۰ با یک هنرمند حرف می زنند.یا آنچنان وی را بالا می برند که وی احساس غررو می کند و خود را بی نیاز از نقد می داند یا آنچنان
می کوبند که وی فلسفه خبرنگار را آتو گرفتن از زندگی شخصی و بردن آبروی وی در رسانه ها می داند.در همین راستا همه را به یک چوب می راند و ترجیح می دهد از رسانه و هیاهو دور باشد.
۵- اما اینکه چرا یک هنرمند پاپ و به ویژه خوانندگان به خود اجازه توهین به مخاطبان را می دهد و نگران از افکار عمومی نیست به این دلیل است که یا خبرنگارمستقلی در سالن وجود ندارد یا اگر هم باشد از ترس اینکه مبادا دو صباح دیگر فلان تهیه کننده به وی بلیت مجانی ندهد ،دم نمی زند و خبری منعکس نمی کند.
۶- در پایان ،دلیل توجه مدیران مسئولان به موسیقی پاپ هم کاملا مشخص است.یک مدیر در سال باید بیلان کاری به مدیران بالا دستی خود بدهد .به فرض مثال جشنواره موسیقی فجر تا سالهای سال بخشی به عنوان موسیقی پاپ نداشت و در چند سال اخیر به دلیل حضور نداشتن بزرگان موسیقی سنتی با عدم استقبال عمومی روبرو شد.در این میان مدیران به جای حل کردن مشکل،یا صورت مسئله را پاک کردند یا راه را برای حضور موسیقیدانان پاپ که بدون جشنواره هم دیده می شوند،را باز کردند تا ضعف مدیریتی خود را با بوق و کرنا موسیقی پاپ بپوشانند.کما اینکه این اتفاق امسال نیز در جشنواره موسیقی مقاومت افتاد.
دیدگاهتان را بنویسید