«هرگز تسلیم نشدم»

یورونیوز در گزارشی نوشت:

رنه فلمینگ که از او با عنوان «الهه مغرور» هم یاد می شود، بار دیگرتحسین منتقدان موسیقی را در کنسرت «اشتانس کاپل درسدن» آلمان برانگیخت.

علاقه این خواننده سوپرانوی آمریکایی به موسیقی آلمان قدمتی طولانی دارد. ماجرا حدود سی سال پیش و زمانی آغاز شد که با بورس تحصیلی «فول برایت» برای آموختن موسیقی آلمانی، راهی این کشور شد.

خود او درباره آن روزها می گوید: «یک تجربه آموزشی باورنکردنی بود. می توانستم خودم را غرق درموسیقی کنم، واقعا جذب آن شده بودم. به کمک این تجربه توانستم ده سال اول را موتزارت بخوانم. جایگاه او در مقام معلم آواز، بی نظیراست و بعد هم وارد دنیای موسیقی ریچارد اشتراوس شوم.»

رنه فلمینگ در ادامه می گوید: «تنهایی برایم چالش بزرگی بود. و من عموما زن ماجراجویی نبودم. وقتی به آلمان آمدم، یک دختر جوان بودم و داخل هواپیما دائم گریه می کردم. غریبه ای گفت “عزیزم،آیا بهتر نیست به کشورت برگردی؟” ولی من هرگز تسلیم نشدم. شش ماهی طول کشید تا آنقدر آلمانی یاد بگیرم که دیگر احساس تنهایی نکنم. ولی فورا عاشق موسیقی آلمانی شدم.»

او در مورد آلمان و آلمانی ها می گوید: «احساس می کنم آلمان خانه من است. وقتی به اینجا می آیم احساس راحتی می کنم. البته زبان من عالی عالی نیست ولی همینکه می توانم راحت همه جا بروم و با مردم ارتباط برقرار کنم اهمیت زیادی دارد. در ضمن موسیقی کار و حرفه من است، بویژه موسیقی ریچارد اشتراوس که در واقع بخشی از فرهنگ اینجاست. هنوز هم وقتی یاد اولین اجرایم در این سالن می افتم، خیلی احساساتی می شوم.

رنه فلمینگ می گوید: «از نظر فرهنگی مردم آلمان خیلی صریح و صادقانه برخورد می کنند، برعکس فرهنگی که من با آن بزرگ شدم. بنابراین اگر من آهنگی را بد می خوانم دوستان و همکارانم خیلی راحت می گویند که “اجرای بدی بود” اما در نیویورک حتی زمانی که دانشجو بودم همیشه، حتی وقتی خوب نبود، می گفتند “اوه. واقعا معرکه بود”. من قدر این موهبت را می دانم برای اینکه همیشه می دانی کجای کار هستی.»

خانم فلمینگ نه تنها یک «ستاره اپرا» بلکه هنرمند خوش اقبالی است که در مسیر بالا رفتن از پله های ترقی و شهرت، دوستان و همکاران زیادی پیدا کرده است.

او در این باره می گوید: «لئونتین پرایس یک بار از من خواست تا به خانه اش بروم. بعد رو به من کرد و گفت «می بینم که مشکل داری… تو الآن به کمک نیازمندی. خیلی استرس داری. عصبی هستی و من فقط می خواهم به تو کمک کنم بفهمی که می توانی تنها روی یک چیز تمرکز کنی و آن چیز، صدای تو و خواندن توست.» حرفهای او تاثیر زیادی داشت. من فقط نشسته بودم و نصایح او را یادداشت می کردم. ارتباط ما ادامه پیدا کرد و هر چند سال یک بار به او می گفتم «خانم پرایس آیا ممکن است یک جلسه دیگر مشاوره داشته باشم؟“»