رضا تنگستانی: بر اساس بنرهای محدودی که در سطح شهر نصب شده بود ساعت ۹ شب دست زن و بچه ها را گرفته و عازم سالن آزادگان در کنار ساحل بوشهر شدم. موسیقی محلی بود و آن هم محسن شریفیان و آکا صفوی و گروه لیان که چندین سال است اجازه اجرای زنده در بوشهر پیدا نکرده بودند. با اینکه اطلاع رسانی محدودی صورت گرفته بود، بدلیل ازدحام جمعیت سالن پر شده بود و درب آن را بسته بودند. کنار درب سالن چند تن از دوستان همرزم قدیمی خود در زمان دفاع مقدس را دیدم که با خانواده به دیدن این مراسم آمده بودند، احوالپرسی کردیم و یادی از آن زمانهای جنگ و خون و نبرد کردیم.

دقایقی پشت درب ایستادیم تا بالاخره درب سالن باز شد و با بقیه منتظران وارد سالن شدیم. از دیدن آن همه جمعیت تعجب نمودم. شهروندانی که برای دیدن یک موسیقی محلی در سالن اجتماع کرده بودند بیش از ۲ هزار نفری می شدند. اکثرا با خانواده آمده بودند تا در کنار همدیگر، یک شب شاد را به مناسبت روز بوشهر بگذرانند. صندلی به اندازه جمعیت نبود و خیلی ها ایستاده منتظر شروع مراسم بودند. از دیدن آن همه خانواده و دختر و پسر که برای گذراندن یک تفریح سالم جمع شده بودند لذت بردم. زنان محجبه در کنار دختران جوان نشسته بودند و مردان مسن در کنار پسران شاداب منتظر شروع مراسم بودند.

گروه لیان بوشهر به سرپرستی محسن شریفیان و خوانندگی آکا صفوی بر روی سن ظاهر شدند و تشویق حضار به هوا برخاست. کنترل جمعی ۲ هزار نفری در آن سالن واقعا که مشکل بود و ندیدم که ماموری برای حفظ نظم در میان جمعیت باشد، اما جالب اینکه همگی نظم مراسم را رعایت می کردند و از اول تا اخر کنسرت هیچ مشکلی پیش نیامد.

محسن شریفیان پس از معرفی گروهش به احوالپرسی با مردم پرداخت و اولین آهنگ موسیقی محلی بوشهر شروع شد. آهنگی شاد با خوشحالی مردم. اکثرا کنار خانواده اشان نشسته بودند و دست می زدند. باور کنید در میان آن همه آهنگ و موسیقی شادی که آن شب نواخته شد هیچگونه حرکت نامناسب و یا به قول معروف حرکات موزونی توسط هیچکسی ندیدم. ناخودآگاه این کنسرت موسیقی را با کنسرتی که چند وقت پیش در تهران شاهدش بودم مقایسه نمودم که چگونه تماشاگران از خود بی خود شده بودند و فضائی دیگر را رقم زده بودند. اما در بوشهر که مهد موسیقی محلی جنوب ایران است، مردمی آرام را دیدم که داشتند با خانواده خود از این موسیقی لذت می بردند.

شریفیان هم مرتب از مردم می خواست که تنها به موسیقی توجه کنند و تنها با دست زدن گروهش را همراهی کنند. رضایت خاطری که از دیدن این محفل هنری برایم دست داد، غیر قابل وصف است. در شهری که مکانهای تفریحی مناسبی ندارد و اوقات فراغت جوانان بیشتر به بطالت و بیکاری می گذرد که زمینه دهها انحراف است، دیدن برنامه ای سالم و شاد برای خانواده ها که در کنار همشهریانشان از دیدن و شنیدن موسیقی محلی لذت ببرند، خوشحالم می کرد.

کسانی که در کنسرت موسیقی محلی بوشهر در آن شب شرکت کردند، نه دچار گناهی شدند، نه بر علیه دین خدا کاری کردند و نه اسباب اذیت و آزار افرادی دیگر را فراهم آوردند. آن دو هزار نفر تنها شهروندانی معمولی بودند که در سختی های روزگار، سعی داشتند چند ساعتی را با موسیقی محلی خوشحال باشند و انرژی بدست آورند تا فردا از دوباره بتوانند در مقابل ناملایمات روزگار، محکم تر بیاستند و زندگی سالم خود را پی بگیرند و خم به ابرو نیاورند. آیا این گناه بزرگی است؟! آیا پدری که در کنار همسر و دخترش در این موسیقی نشسته بود، بی غیرت بود؟! آیا نشستن در کنار خانواده و گوش دادن به موسیقی محلی بوشهر، می تواند موسیقی مختلطی که در غرب است را به ذهن ها بیاورد؟! یعنی در تهران و جاهای دیگر کشور، زنان و مردان جدا جدا به دیدن موسیقی می روند که فقط نشستن خانواده ها کنار هم در بوشهر می شود موسیقی مختلط؟! آیا شرکت ۲ هزار نفر از شهروندان بوشهر در یک موسیقی محلی می شود نشانه بی بند و باری؟! چگونه است که دختران و پسران ما با همین سر و وضع وقتی که در راهپیمائی های شکوهمند ۲۲ بهمن شرکت می کنند و حماسه می آفرینند، می شوند جوانان عزیز و غیور، ولی وقتی به کنسرت موسیقی مجوز دار می آیند می شوند مایه ننگ و بی غیرتی؟!

ما به همراه خانواده فقط می خواستیم به یک موسیقی محلی گوش بدهیم، همین وهمین.