سهراب پورناظری با انتشار این عکس نوشت:
قومی متفکرند اندر ره دین
قومی به گمان فتاده در راه یقین
میترسم از آن که بانگ آید روزی
کای بیخبران راه نه آنست و نه این…
تاریخ را باید خواند،تاریخ را باید دانست،
هر پدیده ایی در این جهان زاییده دوره و شرایطی است،مانند دگرگونی طبیعت و پیدایش جانداران یا انقراضشان و یا پدیدار شدن آداب و آیین ها و دین ها و باور ها.
همین‌گونه هنر هر دوره مخلوق شرایط اجتماعی و باورها و حاکمیت در آن زمان ویژه است
باری باور انسان ایرانی که همانا ارتباط تنگاتنگ با طبیعت جهان و ذات هستی است را می‌توان دریافتی بر اساس تجربه طبیعی انسان از جهان یافت، نگاهی که سری به آسمان ندارد و زندگی را در تجربه«آن» و بر روی زمین میابد در ایران کهن باور دینی به شکلی که امروز دین را میفهمیم وجود ندارد و می‌توان مهرپرستی و زرتشتی گری را که دو آیین فراگیر در هزاره‌های پیشین ایران بوده را استوار بر طبیعت دانست
و هنر ایرانی نیز از همین نگاه پیروی می‌کند که فردوسی،خیام و حافظ شرح دهندگان این تفکر هستند.
این نکات ممکن است با باور و اعتقاد و ایمان برخی از ما در مخالفت باشد اما تاملی بر‌آن خالی از لطف نیست
حقیقت‌های تاریخ روشنگر ذهن و راهنمای راستین بشر بوده و هستند و خواهند بود
با مهر فراوان
سهراب پورناظری
دیدگاهتان را بنویسید