کنسرت کیهان کلهر را که مشاهده کردم؛ بار دیگر به مهارتِ ایشان در نوازندگی پی بردم؛ به نبوغی که در سازشان وجود دارد و به نگاهِ متفاوتی که همواره به موسیقی داشته‌اند؛ اما نکته‌ی مهمی که در این کنسرت وجود داشت؛ تجربه‌ی نوینی از «تلفیق» بود؛ در موسیقی ایران تاکنون تجربه‌ی تلفیق نغمه‌های شرقی با ارکستر جز کمتر رخ داده است و کنسرت «کیهان کلهر و گروه رامبرانت تریو» تجربه‌ای نوین در این زمینه بود و بسیار موفق. هم‌خوانی این گروه با آقای کلهر به بهترین شکل انجام شد و ایشان توانسته بود به خوبی نغمه‌های شرقی و ریتم‌های چهارپاره را که در موسیقی دستگاهی ایران وجود دارد، با ارکستر جز هماهنگ کند.
بخش اعظمی از این کنسرت به صورت بداهه بود، عنصری که هم در موسیقی دستگاهی ایران و هم در موسیقی جز اهمیت بالایی دارد و حالا دو موسیقی از دو فرهنگ مختلف به بهترین شکل آن را ارایه دادند و موسیقی‌ای خلق کنند که به خوبی حس‌ها و رنگ‌های جدیدی در آن شنیده می‌شد.
البته من چندان اعتقادی به مرزبندی جغرافیایی موسیقی (غرب و شرق) ندارم؛ از نظر من موسیقی یک زبان ارتباطی بین انسان‌هاست؛ با این وجود ترکیب این موسیقی با آن مهارت فنی و حرفه‌ای جذابیت‌های بسباری داشت و برای خود من جالب بود که چطور چهار نوازنده به شکل هماهنگ ی‌توانند چنین حس‌های لطیفی را خلق کنند و این حس‌ها را در مخاطبانش به غلیان درآورند.
من به آقای کلهر به خاطر تمامِ نبوغ و همچنین جسارتشان در موسیقی تبریک می‌گویم.
دیدگاهتان را بنویسید