او تنها یکی از افرادی است که برحسب اتفاق، یک ساز ایرانی دلش را برده و مصمم شده به ایران بیاید و نوازندگی سازهای ایرانی را یاد بگیرد. او تنها یکی از معدود افرادی است که پس از آموختن موسیقی در ایران، مصمم و هدف‌دار شده تا سفیری شود و فرهنگ «زیبا»ی ایرانی را به کشورش معرفی کند.
«کازونه ایواساکی» جوانی ژاپنی است که با شنیدن نوای سنتور به آن دل سپرد و برای فراگیری بیشتر موسیقی ایرانی به کشور ما آمد؛ اما با وجود چنین افرادی، اکنون کسی نمی‌تواند انکار کند که جای خالی هنرجویان خارجی در ایران حس می‌شود. در این‌باره خبرنگار ایسنا به سراغ برخی اساتید حوزه موسیقی رفت و با آن‌ها گفت‌وگو کرد. البته که محاسن جذب افراد خارجی نسبت به فرهنگ ایرانی، بر کسی پوشیده نیست و چه بهتر که این جاذبه با یک زبان بین‌المللی یعنی موسیقی به‌وجود آید.
داریوش پیرنیکان – نوازنده و استاد دانشگاه – درباره این موضوع معتقد است: حضور دانشجویان خارجی در ایران برای تحصیل موسیقی، در حال حاضر خیلی کم و ضعیف است. سالی دو یا سه نفر و گاهی یک نفر برای تحصیل موسیقی به ایران می‌آیند.
او گفت: این افراد نیز به‌صورت شخصی به این کار علاقه‌مند شده‌اند. از سویی ما حد و حسابی برای پذیرش دانشجویان موسیقی خارجی در دانشگاه نداریم و ظرفیت خاصی را برای آن‌ها در نظر نگرفته‌ایم.
داریوش طلایی – نوازنده و استاد دانشگاه – نیز با اعتقاد به این‌که نمی‌توان گفت که دانشجویان خارجی زیادی به ایران جذب شده‌اند، نظر خود را این‌گونه بیان کرد: برای جذب دانشجوی خارجی باید بورسیه‌های دوجانبه‌ای در دنیا توسط دانشگاه‌های ایران وجود داشته باشد.
او ادامه داد: کشورهایی مانند فرانسه و ژاپن ساختارهایی برای ترویج و شناساندن فرهنگ و موسیقی خود دارند و به‌لحاظ وضعیت پذیرش دانشجو، کشورهای پذیرایی به‌شمار می‌آیند، اما ایران از این نظر سخت‌گیری‌هایی دارد. هنرجویان خارجی که برای تحصیل به ایران می‌آیند، یا در رشته‌هایی مانند موسیقی‌شناسی تحصیل کرده‌اند یا موسیقی‌دانانی هستند که از طریق‌های مختلف با فرهنگ و موسیقی ایرانی آشنا شده‌اند. به این ترتیب، آن‌ها با هر شرایطی که هست، تحصیل می‌کنند.
پیرنیاکان معتقد است: موسیقی ایرانی پتانسیل‌های زیادی دارد. کشور هند خیلی جلوتر از ایران، موسیقی خود را به کل جهان نشان داده است. سالن‌های کنسرت آن‌ها در هر نقطه از دنیا، نه با هندی‌های مقیم کشورهای مختلف، بلکه با افرادی از ملیت‌های متفاوت پر می‌شود.
او ادامه داد: من با نوازندگان برجسته هندی نشست و برخاست داشتم. آن‌ها درباره موسیقی خود چیزی می‌گفتند که در ایران وجود ندارد و آن این است که مقامات دولتی هند موسیقی‌دانان خود را حمایت و هزینه می‌کردند تا به‌عنوان مثال، اجرایی را در لندن روی صحنه ببرند و موسیقی‌شان را ارائه کنند. نوازندگان هندی نیز بدون دغدغه‌ی پول هتل، رفت‌وآمد، اقامت و درآمد در کشورهای مختلف اجرا می‌کردند.
این استاد دانشگاه گفت: موسیقی ما بین‌المللی نیست، زیرا آن را در خارج از کشور ارائه نکردیم. ما حتی این کار را در کشورهایی که زمانی جزو خاک ایران بودند نیز انجام ندادیم، در حالی که این کشورهای هنوز فرهنگ ایران را دوست دارند و بخشی از فرهنگ ایران هستند. اراده‌ای پشت این کار وجود ندارد.
اما طلایی با بیان این‌که تا به حال اگر کار مثبتی در این زمینه انجام شده، هنرمندان انجام داده‌اند، اظهار کرد: آن‌ها با حضور و اجرای خود در خارج از کشور، ارتباطاتی را ایجاد کرده‌اند، اما این کار نیز به‌وفور انجام نشده است.
به گزارش ایسنا، جذب هنرجویان خارجی علاوه بر گردش مالی، آشنا شدن مردم ایران با فرهنگ‌ها و هنرهای مختلف، بالا بردن آمار حضور گردشگران در ایران و بالا بردن سطح دانشگاه‌ها و سیستم آموزشی کشور می‌تواند هر هنرجو را به یک سفیر فرهنگی تبدیل کند تا هر کجا که پا می‌گذارد، بی‌حد و مرز فرهنگ ایرانی را به تمام جهان معرفی کند. می‌تواند کم‌کم تصور مردم کشورهای مختلف را از ایرانی که از تکنولوژی و فرهنگ به‌دور است، به ایرانی تبدیل کند که حافظ، سعدی و مولانا دارد، می‌تواند به دنیا بفهماند که ایران شهنازها، یاحقی‌ها، شجریان‌ها، لطفی‌ها، پایورها، مشکاتیان‌ها و … را پرورانده است.
امید می‌رود مسؤولان و هنرمندان دست به دست هم دهند تا موانع رفع شود و هرچه زودتر شاهد حضور مشتاقان بیشتری نسبت به فرهنگ و هنر ایرانی، برای تحصیل در ایران باشیم.
دیدگاهتان را بنویسید