یادداشت از آمن خادمی

 آمن خادمی: اجراهای تکراری و بی‌کیفت کنسرت‌های پاپ در سال‌های اخیر آغاز شده و اکنون تبدیل به رویه‌ای عادی شده است؛ به‌گونه‌ای که هنرمند یک کنسرت تکراری را در طول سال در تهران، شهرهای مختلف و حتی کشورهای خارجی اجرا می‌کند؛بدون اینکه کسی اعتراض کند یا خود هنرمند به فکر احترام به خود و مخاطب بیفتد. شاید تنها تفاوت این اجراها تعویض دکور باشد آن هم شش ماه یکبار! اما اینکه چرا این اتفاق افتاده خود دلایل گوناگونی دارد که به شرح زیر است: ۱- در وهله نخست وجود چنین اتفاقی به وضعیت درونی و جهان بینی موسیقیدانان پاپ برمی‌گردد. با توجه به محدویت‌هایی که این نوع از موسیقی و طبیعتا موسیقیدانان آن طی سال‌های گذشته داشتند این فراز و فرودها امری اجتناب‌ناپذیر است. یعنی هر هنری برای ابقای و معرفی خود به وفور تکرار می‌شود اما اکنون که این نوع از موسیقی در جامعه به حد کافی معرفی شده، وقت آن رسیده که هنرمندان آن برای ماندگار شدن بیشتر به فکر ساخت و اجرای آثار کیفی بیفتند. ۲- سوء استفاده از موقعیت کاری خود یکی دیگر از عواملی است که منجر به برگزاری کنسرت‌هایی بی‌کیفیت می‌شود.معمولا شیوه معروف شدن یک هنرمند در دهه اخیر به این صورت بوده که وی یک قطعه را به صورت غیر مجاز یا زیر زمینی منتشر و بعد از اینکه توانست به شهرت برسد برای اجرای رسمی اقدام می‌کند.بسیار کم اتفاق می‌افتد که یک هنرمند بعد از شهرت نهایی از نام خود برای به‌دست آوردن پول استفاده نکند که روندی است طبیعی اما این رویه این روزها زیاد از حد معمول شده است و اگر قرار است درآمدها زیاد شود باید کیفیت به همان اندازه بالاتر رود. ۳- این روزها اغلب فعالیت‌های هنرمندان موسیقی پاپ توسط تهیه‌کنندگان ساماندهی می‌شود و قاعدتا یک تهیه‌کننده ترجیح می‌دهد که از نام آن هنرمند تا زمانی‌که در اوج شهرت است؛ نفع مادی ببرد. بنابراین برای وی تمام سالن‌های تهران و همچنین همه سالن‌های با کیفیت و بی‌کیفیت شهرهای مختلف را رزور می‌کند و به این موضوع که هنرمند برای ماندگار شدن باید به اسم، رسم و همچنین کیفیت کارش نیز توجه کند، وگرنه چند صباحی دیگر نام وی به فراموشخانه جشن‌ها و نهایتا اجراهای بی‌سروصدا سپرده می‌شود، بی‌اعتناست. ۴- دلیل دیگر اینکه نوآوری و ساخت یک اثر جدید هم خلاقیت می‌خواهد و هم نیازمند وقت و هزینه گزاف است.در همین راستا یک هنرمند ترجیح می‌دهد که از ساخت یک قطعه نهایت استفاده را کند.این در حالی است که برای هنرمندان پاپ معمولا اسپانسر مالی وجود دارد و آنها می‌توانند هزینه‌های ساخت یک اجرای خوب و با کیفیت را از محل اسپانسر تامین کنند. ۵- نبود آموزش استاندارد یکی دیگر از خلاءهای موسیقی پاپ به شمار می‌آید.این ژانر از موسیقی پس از ۱۸ سال فعالیت مستمر هنوز نتوانسته در یکی از چند دانشگاه رسمی کشور جایگاه آموزشی پیدا کند.در همین راستا تا زمانی‌که رشته‌های آموزشی این نوع موسیقی نتواند به صورت استاندارد تدریس شود، نمی‌توان انتظار داشت که آثار ساخته شده کیفیت لازم را داشته باشد.