گزارش از «ایسنا»

موزه استاد شهریار

خانه-موزه شهریار در تبریز خانه‌ای است که او سال‌ها در آن زیسته و اکنون جای خالی او را در این خانه می‌توان حس کرد.

شهریار برای خیلی‌ها شاعر «علی ای همای رحمت» است و برای خیلی‌های دیگر شاعر«حیدربابایه سلام» و «آمدی جانم به قربانت».

شهریار را به هر شعری که بشناسیم، او شاعر شناخته شده‌ای است، در شهرهای ترک‌زبان شهریار شاعر مهم و محبوبی است. همه جا عکس و اسم او دیده می‌شود، خیابان و بنیادی به اسم او هست و در ورودی شهر تبریز شعر او بر تابلویی بزرگ نقش بسته که می‌گوید: «شهر تبریز است و جان قربان جانان می‌کند/ سرمه چشم از غبار کفش میهمان می‌کند».

تبریزی‌ها خوب قدر شاعر شهرشان را می‌دانند و خانه او به همت شهرداری و خانواده شهریار تبدیل به خانه-موزه استاد شهریار شده است. موزه‌ای که با دیدنش این غم به جان آدم می‌افتد که چرا خانه نیما، فروغ، شاملو، پروین، جلال و سیمین و این همه شاعر و نویسنده به چنین موزه‌ای بدل نشده‌اند و هر کدام گرفتار هزار کشمکش اداری و حقوقی هستند.

موزه استاد شهریار در مرکز شهر تبریز و نزدیک میدان ساعت قرار دارد، این موزه خانه‌ای است که شهریار سال‌ها در آن زندگی کرده و سعی شده که تا آنجا که ممکن است شکل و شمایل اصلی خانه دست نخورد.

حیاط باغچه‌ای پر گل و حوضی آبی‌رنگ دارد. خانه هم شامل هال، پذیرایی، آشپزخانه و دو اتاق در بالا و زیر زمینی با دو تالار در پایین می‌شود.

در سراسر خانه قفسه‌هایی قرار داده شده که عکس‌ها، مدارک، مکاتبات، وسایل شخصی، شعرهای شهریار به خط خودش، مدارک پزشکی و عکس‌ها و یادمان‌های او در آن قرار داده شده است.

همچنین لوازم تحریز، کتاب‌های شهریار، حافظ ورق‌ورق شده او و لباس‌ها و یادداشت‌هایش هم در قفسه‌ها قرار داده شده‌اند.

در آشپزخانه هم یخچال و گنجه ظرف‌ها دست نخورده باقی مانده است. در اتاق سمت راست و پذیرایی خانه هم انگار زمان ثابت شده است و فقط شهریار در خانه نیست. جایی که او می‌نشسته، چراغ علاءدین و استکان چایی و تشکچه‌ای که بر آن می‌نشسته هم همان‌جور باقی است.

درهای خانه هر روز بر روی علاقه‌مندان به شهریار باز است و وجهی هم برای ورودی از بازدیدکنندگان گرفته نمی‌شود.

به گزارش ایسنا، سیدمحمدحسین بهجت تبریزی در سال ۱۲۸۶ در یکی از روستاهای تبریز به دنیا آمد. ذوق شاعری سیدمحمدحسین از اوان کودکی نمایان شد. او در ۱۳ سالگی شعرهایش را با تخلص «بهجت» در مجله «ادب» به چاپ می‌رساند.

شهریار بعدها با تفأل به دیوان حافظ شیرازی، تخلص «شهریار» را برگزید و درنهایت نامش با همین تخلص در تاریخ ادبیات ثبت شد. شهریار در بهمن‌ماه ۱۲۹۹ به تهران آمد، در دارالفنون تحصیل کرد و وارد دانشکده پزشکی شد. اولین دفتر شعر او در سال ۱۳۰۸ با مقدمه ملک‌الشعرای بهار، سعید نفیسی و پژمان بختیاری منتشر شد.

سیدمحمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) روز ۲۷ شهریورماه ۱۳۶۷ در سن ۸۳سالگی به علت بیماری در بیمارستان مهر تهران درگذشت و طبق وصیت خودش پیکرش در مقبره‌الشعرای تبریز به خاک سپرده شد. روز درگذشت او با عنوان روز بزرگداشت استاد سیدمحمدحسین شهریار و روز شعر و ادب فارسی در تقویم ثبت شده است.