در مراسم رونمایی از آلبوم موسیقی «ماندالای درون» اثر سام اصفهانی مطرح شد که اگر موزیسین‌ها از کارشان بازخورد نگیرند، در توهم می‌مانند و این بدترین اتفاق برای یک موزیسین است.
بهنام ابوالقاسم درباره‌ی این آلبوم موسیقی اظهار کرد: به‌دلیل دوستی‌ام با سام اصفهانی، شاهد تولد تک‌تک قطعات این آلبوم بوده‌ام. نکته‌ای که باید درباره‌ی «ماندالای درون» به آن اشاره کنم، این است که همواره یک تقسیم‌بندی با عنوان پیانوی ایرانی و پیانوی کلاسیک وجود داشته وعده‌ای معتقدند، پیانوی ایرانی حرفی برای گفتن ندارد و گفت‌وگو‌های دیگری که ریشه‌ی همه‌ی آن‌ها به ورود پیانو به ایران بازمی‌گردد.
این پیانیست ادامه داد: این اثر نشان می‌دهد باید از انتشار تجربه‌های شخصی در بین نسل جدید آهنگسازان خوشحال باشیم که در عین پرداختن به موسیقی سرزمین‌شان، تحقیق زیادی انجام داده‌اند و به‌دنبال تلاقی یافته‌ها با آموخته‌های‌شان هستند. این اتفاق را به فال نیک می‌گیرم و امیدوارم این کار تداوم داشته باشد و برای ساز پیانو، قطعات بیشتری نوشته و اجرا شود تا ما به‌عنوان نوازنده، بیشتر اجرا کنیم و قدم بزرگ‌تری برای شناساندن این ساز به مخاطبان برداریم.
هومان اسعدی، دیگر مهمان این برنامه، با اشاره به این‌که در «ماندالای درون» کار یکدستی ارائه شده است، اظهار کرد: عنوان این مجموعه، به نوعی فضای کلی اثر را بیان می‌کند و باید بگویم که در این آلبوم از موسیقی سنتی ایرانی و بخصوص مقام‌های موسیقی ایرانی به خوبی استفاده شده است. پانارامای «الوند» مربوط به مقامات مجلسی منطقه‌ی گوران است و تم اصلی آن، نمای کمانی دارد. پانارامای «نهفت» نیز گردش نغمات خاصی را دارد و این موتیف همواره دستمایه‌ی پردازش‌های مختلف قرار گرفته است. پانارامای «ماهور» نیز براساس درآمد ماهور بنا شده است.
مانی جعفرزاده دیگر سخنران این برنامه بود که گفت: درباره‌ی موارد فنی اثر صحبت نمی‌کنم، اما مقدمه‌ای می‌گویم که درباره‌ی شناخت این اثر راهگشاست. به یاد دارم اواخر دهه‌ی ۶۰ در سینمای ایران، فیلم‌هایی تولید می‌شد که اساسا کارکرد جشنواره‌ای داشت، یعنی ایده، ارتباط با مخاطب ایرانی یا کارکرد در فرهنگ ایرانی نبود. بنابرین طبیعی بود که یک‌سری فیلم جشنواره‌ای روشنفکری داشتیم که ایرانی‌ها نمی‌دیدند و یک‌سری فیلم دیگر داشتیم که مردم می‌دیدند، اما قابل ارائه در محفل‌های جشنواره‌ای و بین‌المللی نبود.
این منتقد موسیقی افزود: این اتفاق در دهه‌ی ۸۰ برای موسیقی هم افتاد، اما حالا آلبومی مانند «ماندالای درون» نشان داد که می‌تواند این خلأ را در موسیقی جبران کند. نسل جدید متوجه شده که ناگزیریم موسیقی‌تولید کنیم که در عین غنایی که دارد، قابل ارائه به مردم و فرهنگ ایرانی است. بنابراین معتقدم این اثر از این منظر، یک آلبوم شنیدنی است، چه برای آن‌ها که موزیسین هستند و چه برای آن‌ها که مخاطب عادی موسیقی‌اند.
حمیدرضا دیبازر، موزیسین و استاد دانشگاه، نیز با بیان این‌که جلسات رونمایی و بحث و نقد، به هنرمندان کمک می‌کند تا نظرات مختلف را درباره‌ی کارشان بشنوند، اظهار کرد: من تلاش می‌کنم درباره‌ی این اثر که در آستانه‌ی تولد است، به مخاطب کد ندهم که آزادی شنیداری‌اش از دست برود. بنابرین فقط این را می‌گویم که سام اصفهانی اثر خوبی را با همه‌ی محدودیت‌هایی که وجود دارد، منتشر کرده است.
این هنرمند ادامه داد: متأسفانه آهنگسازان نمی‌توانند طیف وسیع و گسترده‌ای از مخاطب را به خود جذب کنند، چون ابزار این کار رسانه است و ما این رسانه را نداریم؛ اما خوشبختانه در دو دهه‌ی گذشته دانشگاه‌ها افرادی را تربیت کرده‌اند که از موسیقی توقع زیادی دارند.
این استاد دانشگاه همچنین گفت: صدای رکورد پیانو در این آلبوم خیلی خوب ضبط شده و این نکته‌ی مثبت آلبوم است. امیدوارم خوب شنیده شود و بازخورد هم داشته باشد؛ چون اگر موزیسین‌ها از کارشان بازخورد نگیرند، در یک توهم می‌مانند و این بدترین اتفاق برای یک موزیسین است. بنابراین خواهش می‌کنم صمیمانه نظرات مثبت و منفی‌تان را به سام اصفهانی منتقل کنید.
فردین خلعتبری نیز در آیین رونمایی آلبوم «ماندالای درون» که ششم آذرماه در شهر کتاب مرکزی برگزار شد، گفت: در کشور ما به هرآنچه نو باشد، تهمت التقاط می‌زنند، در حالی که اندیشه‌ها و رویکردهای نو باعث توسعه می‌شوند، بخصوص که ایران، پلی بوده که افراد مختلف خواسته‌اند در دوره‌های متفاوت، مختلف عمل کنند و خلاقیت را تجربه کنند. به همین دلیل هم به خیلی‌ها گفته شده آنچه تولید کرده‌اند، التقاطی است.
این آهنگساز ادامه داد: به هر حال در شنیدن موسیقی که آقای اصفهانی ساخته، موسیقی نواحی را کمتر حس کردم، ولی این نکته واضح است که این موسیقی برای سرزمین ما و مردم ما آشناست. حتی در بخش‌هایی مثل خواننده‌ی یک موسیقی ایرانی که فضای ایرانی را تجربه کرده، تصمیم گرفتم روی آهنگ، آواز بخوانم و تجربه‌ی این فضای شعر و موسیقی در آلبوم «ماندالای درون» برایم لذت بخش بود.
کارن کیهانی، دیگر مهمان این برنامه نیز درباره‌ی اثر گفت: من برعکس دیگر دوستان فکر می‌کنم که اتفاقا خیال‌مان از این‌که کسی این نوع موسیقی را گوش کند، راحت است و در واقع رسالت ارتباط با مخاطب عام برعهده‌ی موزیسین‌های پاپ است و آن‌ها هستند که باید سلیقه‌ی مخاطب را بهبود ببخشند و توقع مردم را بالا ببرند.
این آهنگساز ادامه داد: همان‌طور که اعتبار یک کتابفروشی، به کتاب‌های آموزشی یا روان‌شناسی عامه‌پسند نیست، اعتبار موسیقی هم به آثار درجه پایین پیوند نخورده است؛ اما اولین نکته‌ای که پس از شنیدن آلبوم به آن رسیدم، این بود که سام اصفهانی تصمیم نگرفته این نوع موسیقی را بنوازد، بلکه برخاسته از یک میل و اشتیاق طبیعی و درونی بوده است. هرچند شخصا انتظار «کنتراست» بیشتری از این آلبوم داشتم.
در نهایت، سام اصفهانی، خالق این اثر گفت: «ماندالای درون» صدای درونی و شخصی من است و آن را به پدرم تقدیم می‌کنم. «ماندالا» یک واژه‌ی ژرف است و در هر مکتب و مذهبی از نقوش اسلامی – ایرانی تا روان‌شناسی نوین کاربرد دارد. آنچه من را واداشت تا از این واژه استفاده کنم، اطلاعاتی بود که از یونگ گرفته‌ام. می‌دانم لابه‌لای هر ماندالایی، چیزهای زیادی برای شناختن وجود دارد و همه‌ی آدم‌های روی زمین، این ماندالا را دارند و باید بگردند تا آن را پیدا کنند.
دیدگاهتان را بنویسید