یادم نمی‌آید برای اولین‌بار چه وقت صدای شجریان را شنیدم. چنان محو صدایش شدم، انگار کلماتش برایم اهمیتی نداشت. درواقع فرقی نمی‌کرد چه می‌گوید، بلکه صدای او مرا به اعماق می‌برد. همان‌جا یاد یکی از شعارهای زندگی‌ام افتادم که از نیچه برگرفتم.
کریستیان براد تامسن ، وقتی درباره محمدرضا شجریان صحبت میکند، اشک در چشمانش جمع شده و نسبت به او ادای احترام میکند و می‌گوید در مقایسه با موسیقی، تمام ابزارهای ارتباط بشری پیش‌پاافتاده و بی‌ارزش‌اند. شاید برای همین است که سه فیلم آخرم را درباره موسیقی ساختم که یکی از آنها درباره شجریان خواننده مشهور است. دو فیلم دیگر درباره موسیقی جاز هست. الان که در تهران هستم بهتر است بگویم من یک کلمه زبان فارسی متوجه نمی‌شوم، ولی از موسیقی زبان شما؛ خیلی لذت می‌برم.
«کریستیان براد تامسن»، کارگردان، نویسنده و تهیه‌کننده دانمارکی، یکی از اعضای هیات داوران بخش بین‌الملل بود که کارگردانی بیش از ۱۰عنوان فیلم مستند را در کارنامه هنری دارد که از آن جمله می‌توان به مستند‌های صدای ایران، محمدرضا شجریان ۲۰۰۶ و فاسبیندر ودوست‌داشتن بی‌ادعا ۲۰۱۴ اشاره کرد.
دیدگاهتان را بنویسید