شهرام ناظری، محمدرضا لطفی و محمدرضا شجریان
موسیقی ایرانیان – سودا مولائی: جمعه همین هفته بود که خبر ناگوار درگذشت «محمدرضا لطفی» نوازندهٔ برجسته و سرشناس تار، سه تار و ردیف دان، موسیقی دان و آهنگساز، پژوهشگر و مدرس، جامعه هنری ایران را در غم و اندوه فرو برد، استاد لطفی صبح روز جمعه، ۱۲ اردیبهشت ماه ۱۳۹۳ بر اثر بیماری سرطان در ۶۷ سالگی در بیمارستان پارس تهران درگذشت و دیروز در شهر گرگان با حضور هنرمندان، مسولین و دوستدارانش در شهر گرگان به خاک سپرده شد.
در این شرایطی که دوستداران موسیقی ایران و اهاالی فرهنگ و هنر به سوگ نشسته اند، شنیدن تصنیف «ای پدر» با صدای شهرام ناظری و تصنیف «سپیده» (ایران ای سرای امید) با صدای محمدرضا شجریان که سال‌ها پیش اجرا شده اند و از بنام ترین آثار ساخته شده توسط محمدرضا لطفی محسوب می شوند، می تواند مرهمی برای این روزها باشد.
در ادامه می توانید تصنیف های «ای پدر» با شعری از جواد آذر، صدای شهرام ناظری و آهنگسازی محمدرضا لطفی و «سپیده» (ایران ای سرای امید) با شعری از هوشنگ ابتهاج (سایه)، صدای محمدرضا شجریان و آهنگسازی محمدرضا لطفی را از طریق سایت موسیقی ایرانیان آنلاین بشنوید و در صورت تمایل دانلود نمایید.
+ دانلود تصنیف «ای پدر» با صدای شهرام ناظری
+ دانلود تصنیف «سپیده» (ایران ای سرای امید) با صدای محمدرضا شجریان
«ای پدر» را آنلاین بشنوید:
«سپیده» را آنلاین بشنوید:
پدر مهربان چون او، کجا آید؟
شهرام ناظری: «محمدرضا لطفی به معنای واقعی کلمه آموزگار و موسیقیدان بود؛ خوب راه و روش آموزگاری و بنده پروری را می‌دانست .کسانیکه با وی کار می‌کردند خوب می‌دانستند که همنشین شدن باوی سختی می‌خواهد و او هیچ شاگردی را به حال خود رها نمی‌کرد و به او علاوه بر نت و موسیقی راه و روش وفاداری و تعهد به موسیقی ملی را می‌آموخت.او می‌آموخت که باید متعهد بود و تلاش کرد.می آموخت هنرمند باید به مردم جهت دهد و افکار و ذهن آنها را ساختار بندی کند.می آموخت برای با مردم بودن باید به آنها امید زندگی کردن داد و همچنین به آنها تعهد به جامعه و مسئولیت پذیری در مقابل مردم را یاد داد.استاد لطفی عاشق ایران و ایران زمین بود.شاگردان زیادی داشت که از روستاهای مختلف برای یادگیری موسیقی خدمتش می‌رسیدند.وی با آنها بسیار با رافت و مهربانی رفتار می‌کرد و می‌گفت:اگر بغل مکتبخانه من شاگردی داشته باشم که زیاد مهم نیست و هنری نکرده ام!مهم آن است که از دهات‌های بی آب و برق علاقه‌مند به موسیقی وجود داشته باشد؛چرا که همان یک شاگرد می‌تواند پرچمدار موسیقی ایرانی باشد و فرهنگ این خاک پرگهر را زنده نگه دارد.لطفی همیشه منتقد بود و برنده!شفاف صحبت می‌کرد و به بازخورد حرفهایش کاری نداشت.موسیقی ما پدری مهربان چون وی را زود از دست داد؛یقین باید دانست که تا سالیان دراز، تار دیگر لطفی ندارد و شنیدنش ذوقی و نواختنش حالی، اما همچنان هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق.»
محمدرضا شجریان: «استاد محمدرضا لطفی، آن یار دیرینه‌ی بی‌همتا به جاودانگی پیوست.او تمام زندگی‌اش تلاش و دقت و وسواس در موسیقی نژاده و ردیف بجامانده از میراث‌داران موسیقی کهن و آموزش به شاگردان بود. دستی توانا در نواختن و فکری سنتی در اصالت تاریخی آهنگ و نغمه، با حال و هوا و شور و شیدایی خاص خود داشت. از شروع زندگی موسیقایی‌اش به شکلی تأثیرگذار در عرصه‌ی هنر و جاودانگی سنت‌های آن راه پیمود و به انجام رساند. همواره دلسوز طبقه‌ی کارآمد کم‌درآمد بود. حیف و صدحیف که خیلی زود درگذشت و ما را سوگوار کرد.»
دیدگاهتان را بنویسید