شجریان هنرمندی بود با صدایش هویت و فرهنگ ایرانی را تعریف کرد و هر نغمه‌ای که از حنجره‌اش برمی‌خاست، داستانی از عشق، امید و وطن‌دوستی را زمزمه می‌کرد. آوازهای او مرهمی بر زخم‌ها و پلی به سوی آرامش بود.
او به واسطه ویژگی‌های منحصر به‌فرد صدایش جایگاه والایی در دل موسیقی ایران و ایرانی پیدا کرد. صدای او آمیزه‌ای از لطافت، قدرت، وسعت و زیبایی بود که شنونده را به اعماق جان می‌برد، همینگونه بود که صدایش به صدای ماندگار موسیقی ایرانی تبدیل شد.
عمری است نسل‌های متفاوت از پدرهایمان گرفته تا نسل جوان با صدای مرحوم شجریان زندگی می‌کنند و صدایش همچنان در زندگی همه ما حضوری پررنگ داشته و دارد. از اجرای ربنا تا آوازهای فاخر شجریان صدای تمام خاطرات زندگی ماست.
او فراتر از آواز و هنر ایران بود و بر تارک تاریخ ایران ایستاده است؛ می‌توان ادعا کرد کمتر هنرمند و شخصیتی در تاریخ می‌تواند در کنار استاد آواز ایران قرار گیرد که اینگونه یک ملت را شیفته خود ساخته است.
فقدان شجریان نه تنها برای دوستداران موسیقی ایرانی بلکه برای کل فرهنگ و هنر ایران یک نقصان غیرقابل جبران است؛ البته یاد و خاطره او همچنان در دل‌ها زنده است و آثارش به عنوان میراثی ارزشمند برای نسل‌های آینده باقی خواهد ماند، چراکه استاد با ایجاد بستری مناسب سال‌ها قبل از فوت خود به تربیت نسل‌های جدیدی از هنرمندان پرداخته بود و این اقدام به حفظ و گسترش موسیقی ایرانی در سال‌های نبودنش نیز کمک کرد و سطح کیفی موسیقی ایرانی را همچنان بالا نگاه داشت.
ما باید همچنان به یاد داشته باشیم که استاد نه تنها یک آوازخوان بزرگ بلکه یک معلم، پژوهشگر و فعال اجتماعی بود که تمام عمر خود را صرف ارتقاء فرهنگ و هنر این سرزمین کرد. آثاری که از او به یادگار مانده است یک گنجینه هنری است و نمی‌توان بین هیچ کدام از آن‌ها یک بهترین انتخاب کرد؛ چراکه تمام آثارش ارزشمند بوده و همچنان ماندگار است.
به عنوان یک ایرانی باید تلاش کرد تا یاد و نام استاد همواره زنده بماند و صدای او نه تنها در دل‌هایمان بلکه در تاریخ موسیقی ایران جاودانه‌تر شود. او یکی از بزرگترین سرمایه‌های فرهنگی این سرزمین است که هیچ گاه فراموش نخواهد شد.
دیدگاهتان را بنویسید