سیروس سلیمی

علیرضا ایرانی نژاد: در واپسین روزهای سال گذشته و پس از تاخیری نسبتا طولانی نخستین آلبوم موسیقی سیروس سلیمی، نقاش و گرافیست آکادمیک، با نام “صدای بی صدا” روانه بازار موسیقی شد.

این آلبوم تقریبا همزمان با آلبوم مستور و مست روانه بازار شد و بر خلاف ” مستور مست ” نه نشست خبری داشت و نه تبلیغات مناسبی ، پس چندان مورد وثوق مخاطبان در روزهای اول عرضه به بازار موسیقی به شدت تحت تاثیر شرایط اقتصادی عموم مردم در شب عید قرار نگرفت.

در این اثر که نوازندگان آن را گلچینی از بهترین های موسیقی ایران از جمله زنده یاد آندره آرزومانیان ،رضا تاجبخش، خاچیک بابایان،همایون رحیمیان،ابراهیم لطفی، میثم مروستی، فرشید حفظی فر، امید حجت،صفا درمان،همایون نصیری و امید حاجیلی تشکیل داده اند، سیروس سلیمی خواننده ساخته های پیمان براری بود.

ترانه های این آلبوم از بین سروده های نسترن زندی و فرشید سنگ تراش در کنار دو ترانه از نوشته های خود سیروس سلیمیانتخاب شده اند.

متاسفانه بازار موسیقی امروز ما را بیشتر مجموعه ای از اصوات الکترونیک و صداهای از فیلتر گذشته با همراهی واژگانی نا مانوس که به هر چیزی شبیه اند جز ترانه تشکیل داده اند. در کمتر اثری نشانه هایی هر چند گذرا از احساس نوازنده و توانمندی های نوازندگی به چشم می خورد. خوانندگی بمثابه خوانندگی در موسیقی پاپ ما رفته رفته حکم کیمیا می یابد.

نسل جوان مخاطب موسیقی سنتی ما بواسطه حضور خوانندگانی توانمند و تکنیکی از قبیل علیرضا قربانی، همایون شجریان، محمد معتمدی و سالار عقیلی ( بدون قضاوت در باره انتخاب های زیبایی شناسانه این هنرمندان)، کمتر با مغوله ضعف صدا و قحطی خواننده آنچنان که در عرصه موسیقی پاپ وجود دارد روبرو هستند. اما به واقع باید پذیرفت که عرصه موسیقی پاپ ما در هر زمینه ای به دستاوردهای غیر قابل انکاری رسیده باشدکه نرسیده است از جهت داشتن خواننده ای تمام عیار و مستغنی از ادوات و ابزار آلات اصلاح صدا و …. در فقری مطلق به سر می برد. و این فقر با کم کاری هنرمندانی چون مانی رهنما، علی تفرشی و …. غیبت چهره هایی چون حامی در این روزها بیش از بیش آزار دهنده می شود.

” صدای بی صدا” در این وانفسای خوانندگی نوید بخش حضور خواننده ای توانمند و با شعور زیبایی شناسانه بالا در عرصه موسیقی پاپ ایران است. خواننده ای که خود بیش از هر کس دیگری بر لزوم کسب تجربه بیشتر در این وادی اشراف دارد.

آنچه مخاطب در “صدای بی صدا” به عنوان وکال می شنود، بواقع جلوه هایی است از خوانندگی در موسیقی پاپ. سلیمی صدایی قدرتمند و دلنشین و حنجره ای تربیت شده دارد. او بخوبی در توانمندی های اجرایی خود آگاهی دارد و تکنیک های اوازی خود را با احتیاط و رندانه خرج کرده و به گوش مخاطب می رساند که این سیاست های اجرایی و درک زیبایی شناسانه سیروس سلیمی در قطعه ” تنگ غرور” بخوبی مشهود است.

سیروس سلیمی در عرصه موسیقی هنرمندی است که تاثیرات غیر قابل انکاری از قواعد زیبایی شناسانه موسیقی پاپ دهه های ۴۰ و ۵۰ ایران گرفته است. تاثیراتی که بخودی خود نه از محاسن یک هنرمند به حساب می آیند و نه از معایبش. اما آنگاه که بواسطه یک اثر هنری ثمره های چنین تاثیراتی جنبه عینی می یابند عیب و حسن این تاثیرات هم جلوه گر می شوند.

سلیمی یک هنرمند آکادمیک است. او بخوبی می داند که تاثیر پذیری زیبایی شناسانه حکم تیغ دو لبه ای دارد که هم جراحی می کند و هم می کشد. او بخوبی مرز بین تقلید و وامداری هنر را می داند و این دانش سیروس سلیمی باعث شده که آنچه در ” صدای بی صدا” از زبان خواننده اثر می شنویم با وجود اینکه به شدت رنگ و بوی موسیقی پاپ دهه های ۴۰ و ۵۰ ایران را دارد صدایی باشد شخصی. بر خورد سلیمی با موسیقی پاپ دهه های ۴۰ و ۵۰ ایران برخوردی هرمنوتیک بوده است. چنین دستاوردی باعث شده تا “صدای بی صدا ” اثری شنیدنی و به اعتقاد نگارنده ماندگار شود. مهم نیست میزان فروش و استقبال از این آلبوم چقدر بوده است. چه در بررسی های زیبایی شناسانه آنچه کمترین اهمیت را دارد میزان فروش یک اثر است.

قطعه شماره ۸ آلبوم ” صدای بی صدا” که بازخوانی شاهکار جاودانه پل آنکا یعنی قطعه ” my way ” بود. یکی از زیباترین قطعات این آلبوم است. سیروس سلیمی در این قطعه بخوبی از عهده اجرای یک ترانه به زبان لاتین برآمده است.”My way” در اصل متعلق به ” کلود فرانسوا” معروف به “کلو کلو ” خواننده فرانسوی است. در حقیقت نسخه اصلی” my way” ترانه «Comme d’habitude» ،از اثار معروف کلود فرانسوا هنرمند فقید دهه ۷۰ میلادی فرانسه است.

هر قدر شنیدن صدای سیروس سلیمی در ” صدای بی صدا” جذاب است همانقدر هم ساخته های پیمان براری آهنگساز این آلبوم شنیدنی است. او که تجربه و تبحری غیر قابل انکار در عرصه پژوهشی موسیقی و مخصوصا موسیقی کلاسیک دارد و بیش از این هم آثار موسیقایی خود را منتشر کرده است با آهنگسازی “صدای بی صدا ” ثابت کرد که حرفهای بسیاری برای گفتن در عرصه موسیقی پاپ ایران دارد.

او موسیقی ارکسترال را بخوبی می شناسد. به قابلیت های سازهای زهی و نقش و تاثیرات آنها را در بیان دینامیک موسیقی پاپ ارکسترال بخوبی واقف است. او ملودی سازی خلاق و خوش ذوق است.

موسیقی پیمان براری مجالی مناسب و ساخته و پرداخته شده برای هر نوازنده ایست تا به اوج بیان احساسی خود برسد. شاید صدای گیتار الکتریک ” صفا درمان” در قطعه شماره ۵ این آلبوم و سولوی پیانوی آندره آرزومانیان خود گواه خوبی برای این مدعا باشد.

آلبوم “صدای بی صدا ” برای علاقمندان موسیقی پاپ با هر گرایشی اثریست شنیدنی اما قطعا علاقمندان موسیقی پاپ دهه های ۴۰ و ۵۰ ایران مخاطبان خاص این اثر خواهند بود.

از نکات جالب توجه دیگر این اثر ، کاوردیزاین این اثر موسیقایی است. سیروس سلیمی که حرفه اصلی او طراحی پوسترهای سینمایی و گرافیک است خود طراح جلد اولین البوم رسمی موسیقایی خود است. هرچند با توجه به آنچه در آلبوم صدای بی صدا بعنوان موسیقی جاریست، کاور این اثر بیش از حد رسمی و اطو کشیده است اما باید اذعان داشت که صدای بی صدا یکی از معدود اثار موسیقی چند سال اخیر است که ازطراحی بسیار چشم نواز و خلاقانه ای برخوردار است.