موسیقی ایرانیان – بیتا یاری: نیما وارسته ویولونیست و تنظیم کننده پاپ هفته گذشته در میان ناباوری دوستانش به مرگی ناگهان از دست رفت و برای دوستداران و علاقمندان پاپ فقدان دردناکی را رقم زد. مراسم تششیع پیکر او با جمعی از همکاران و دوستانش در این سالها برگزار شد و درمیان صاحب منصبان دولتی کسی جز پیروز ارجمند در این مراسم حاضر نشد و این پرسش را در افکار عمومی دوباره زنده کرد که آیا مدیران دولتی در برخورد ومواجهه با موسیقی هنوز تمایز قایل می شوند و برخورد ارزشی و متفاوتی با ژانرهای موسیقی پاپ و اصیل دارند ؟ و آیا هنوز متولین فرهنگی و هنری مملکت با وجود وزیدن نسیم تغییر موسیقی پاپ را جزو گونه های لازم حمایت ودرخور توجه و احترام نمی دانند که حتی حاضر نیستند در مراسم تشیع یک موزیسین شرکت کنند؟ همانهایی که برای مرگ استاد محمدرضا لطفی علی الرغم اختلاف نظرهای شدید ،وزیر فرهنگ را نیز مجاب به حضور کرده بودند
نیما وارسته
آیا ضرورتی در برخورد یکسان با انواع موسیقی نمی بینند؟ و آیا همچنان موسیقی پاپ در پایین ترین درجه اهمیت برای فرهنگ گزاران و صاحب منصابان موسیقی است هرچند که در بحثهای تجارتی کانون قوت جشنواره هایشان باشد؟ از معاونت هنری ارشاد که در دیدار از آسایشگاه جانبازان جنگ تحمیلی فعالان به نام موسیقی پاپ را با خود همراه کرده بود انتظار می رفت در این مراسم شرکت نماید که نشان دهد موسیقی بد و خوب ندارد و همانگونه که همه اعضای جامعه از یک سلیقه نیستند اما همگی محترمند، در موسیقی نیز از همه سلایق حمایت صورت می پذیرد. متاسفانه حتی از بزرگان و مدیران خانه موسیقی که این اواخر تصمیم گرفته بودند بعد از ۱۴ سال و اندی که از فعالیت خانه موسیقی گذشته به ژانر پاپ نیز امکان فعالیت در خانه را بدهند هم کسی حضور نداشت و نشان داد درست است که این مدیران قصد دارند موسیقی پاپ را هم جزو کانونهای خانه موسیقی قرار دهند اما هنوز در عمل نمی توانند پذیرای این ژانر باشند و آنها را هم شأن خود نمی دانند که در مراسم شان حضور پیدا کنند! حال مرگ این هنرمند به واسطه هر اتفاقی باشد به هر حال او نیز متولد و محصول همین جامعه و شرایط روزگار بوده که همه در آن سهیم هستند؛ جای سرزنش نیست و سرزنش برای آنهایی است که شرایط جامعه را هر روز وخیم تر می سازند .
دیدگاهتان را بنویسید