آرپژ خیاط تیموریان – موسیقی ایرانیان: سالی که گذشت، سالی بدون موسیقی بود، جشنواره ی فجر مهم ترین رویداد موسیقائی کشور ناموفق به پایان رسید، کنسرت های استاد محمد رضا شجریان و فرزندش همایون شجریان از ابتدا تا انتهای سال در داخل کشور به دفعات و به دلایلی لغو گردید، موسیقی ما بزرگانی چون پرویز مشکاتیان، فرامرز پایور و تعداد زیادی از هنرمندان را از دست داد، ارکستر ملل به اجرا نپرداخت، ارکستر ملی از میان ما رفت، اما در کنار همه ی سختی ها زیبایی هایی آفریده شد:
– حسین بهروزی نیا رتبه ی دوم فستیوال موسیقی Just Plain Music Awards از آن خود کرد
– ارکستر سیمرغ تاسیس و اثر موسیقائی سیمرغ بر روی اشعار شاهنامه خلق شد
– اجراهای گروه شهناز ( خارج از کشور ) برگزار شد
– اجراهای حسین علیزاده، کیهان کلهر با صدای نوربخش ( خارج از کشور ) برگزار شد
– اجرای بی نظیر سیامک آقائی با همراهی پدرام خاور زمینی و سالار عقیلی ( یادواره پرویز مشکاتیان ) در تالار وحدت برگزار شد
– بزرگداشت استاد دف نوازی ایران بیژن کامکار برگزار شد و …

در آغاز سال ۱۳۸۹ تور کنسرت های گروه دستان با عنوان به نام گل سرخ بر روی اشعار شفیعی کدکنی با آهنگسازی حمید متبسم و صدای سالار عقیلی به همراه هنرمندی از کشور هندوستان به نام آقای رجیب چاکرابورتی که از نوازندگان مطرح ساز سیتار در کشور هندوستان می باشد، طلایه ای از سالی پر امید و پر بار برای موسیقی این مرز و بوم به شمار می رود، از این رو بر آن شدیم که به درخواست علاقه مندان به موسیقی دستگاهی ایران همان گونه که در سال های اخیر روز شمار اولین کنسرت های مستقل سالار عقیلی و همایون شجریان را از طریق اینترنت اطلاع رسانی نمودیم، این بار نیز این مهم را بر عهده گرفته و توسط دوستان و خبرنگاران ساکن کشور های اروپائی، گزارشات لحظه به لحظه ی این مجموعه کنسرت ها را از طریق این سایت «موسیقی ایرانیان» به طور روزانه در دسترسی همگان قرار دهیم.
از ۱۴ فروردین تا ۵ اردیبهشت با ما همراه باشید

در حاشیه تور کنسرت های دستان و سالار عقیلی، با خبر شدیم که ۲۴ فروردین گروه دستان تولد «پویا سرائی» نوازنده سنتور میهمان دستان در این مجموعه را جشن گرفتند. از طرف تحریریه و مدیریت سایت موسیقی ایرانیان تولد این هنرمند جوان عرصه موسیقی را تبریک میگوئیم.

گروه دستان، مهمانان و به نام گٔل سرخ

و بالاخره زمان دیدن کنسرت به نام گل سرخ فرا رسید. دیدن این کنسرت از دو منظر برای من مهم بود، یکی‌ به این دلیل که حداقل صدها بار سی‌دی اثر را گوش داده بودم و در مورد آن مطلبی هم نوشته بودم و دیگر آنکه، هیچ اجرای زنده‌ای از دستان که به عنوان یکی‌ از گروههای خوب موسیقی ایرانی‌ شناخت شده است ندیده بودم.

آمستردام- سالن کنسرت مملو از جمعیت و حاضرین اغلب ایرانی‌ بودند، گروه دستان به روی صحنه می آید، بسیار آرام، نجیب، سنگین، تمامی نگاهشان به یک جا دوخته شده بود و همگی اندک تبسمی برلب داشتند، بهتر است بگویم به یک اندازه تبسم برلب داشتند. انگار که از قبل مشخص شده بود که هرکسی به چه اندازه باید متبسم باشد. کنسرت با صدایی کوچک که ناشی‌ از بلندی سقف سالن بود، آغاز شد.

به ما وعده بداهه نوازی داده شده بود، که البته بهتر بود اسم بخش اول را همنوازی آزاد انتخاب می کردند.
قسمت اول همنوازی که اثر بهروزی نیا بود، شامل ملودیها و موتیف‌های ساده‌ای بود که نوازندگان به تک یا باهم دیگر در آن رنگ پردازی میکردند.
سه نوازی سارود و ساز‌های کوبه ای، زیبا، متنوع و با وقار بود، رجیب چاکرابورتی که به خوبی از عهدهٔ سبک سارود نوازی علی‌ اکبر خان بر آماده بود به زیبایی در یک راگای نسبتا کوتاه (حدود ۲۰ دقیقه) مرز بین موسیقی ایرانی‌ و هندی را بارها و بارها به هم رساند. پژمان حدادی بزرگ و پر سخن ساز زد، تمامی جملاتش هدفدار و ساز‌هایش خوش سخن و زیبا به گوش میرسید، البته جز این هم نمی‌تواند باشد برای کسی‌ که قلب تپندهٔ گروه دستان است.

به نام گل سرخ با سالار عقیلی و دیگر نوازندگان مهمان آغاز شد. سالار عقیلی روز خوب و موفقی را پشت سر گذاشت و پویا سرایی هم نشان داد که اعتماد حمید متبسم، اعتماد بجایی بوده است. هنوز هم به جرات می‌توان گفت که به نام گل سرخ اثری بسیار زیبا، پر از ملودی و نو آوری، مستحکم و موسیقایی است که ای‌کاش این بار ارکستر دیگری آن را اجرا میکرد.

در تمام طول کنسرت مدام با خود می‌گفتم، پس کجاست ضجهٔ کمانچه، خروش سیمهای تار کجاست، چرا همه چیز بسته بندی شده و تا به این اندازه تمیز است. آری تمیز، لبخندها، قدم گذاشتن ها، نواختن ها، و امضا دادنها، همگی‌ بسیار تمیز و بسته بندی شده بود.
کنسرت به پایان رسید، حاضرین در سالن بر حسب عادت و شاید احترام، شور و کمی‌ هم کلیشه، تقاضای قطعه‌ای دیگر نمودند و گروه تصنیف وطن را اجرا کرد که شاید بی‌ ربط از به نام گٔل سرخ بود ولی‌ انتخابش نکتهٔ جالبی‌ بود.
این کنسرت هم به پایان رسید و امید آنکه بار موسیقی ایرانی‌ قدمی‌ به جلو رفته و یا اندکی‌ به آن افزوده شده باشد که در این گذرگاه نه چندان هموار، آثاری از این دست راه گشا و چراغ راه میتوانند باشند.

سیروان مجیدی – علاقه مند به موسیقی