عبدالله خان دوامی در یک حیاط دو اطاقه کوچک بی آلایش زندگی می کرد. او در محله ای دور از گذر در جماران، روزگار می گذراند و استاد برگزیده نواهای ضربی و تصنیف بود.

به گزارش خبرنگار بخش موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، عبدالله دوامی ، در سال ۱۲۷۰ ، در یکی از روستاهای تفرش به دنیا آمد. او دروس اولیه و قرآن را در روستای «طه» فراگرفت و پس از گذشتن ازکودکی به تهران آمد و در مدرسه «تربیت» صرف و نحو را آموخت. پس از دوران تحصیل ابتدا در خدمت اداره پست درآمد و سپس به اداره مالیه رفت و تا زمان بازنشستگی در این اداره خدمت کرد.

این هنرمند عرصه آواز در زمان حیات، در گفتگویی با محمد رضا لطفی، از شاگردان صاحب نامش، درباره علاقه خود به موسیقی گفته است: « شبی در منزل مجدالممالک که از آشنایانم بود، رفته بودم؛ در آنجا شروع به خواندن کردم. در این مجلس علی خان نایب السلطنه نیز که از خوانندگان بنام بود، حضور داشت.

او پس از شنیدن آواز من، مرا تشویق کرد و گفت: اگر شما به این کار ادامه دهید، خواننده خوبی خواهید شد. من از این گفته گرم شدم و اولین مشق را که «شور» بود، نزد علی خان شروع به آموختن کردم، علی خان اولین استاد آواز من بود، مدتها از محضر این استاد استفاده کرده و ردیف «راست پنجگاه» را که در آن زمان بین خوانندگان تنها علی خان می دانست مشق کردم.

پس از این مرحله از زندگیم، مرحله به مرحله با اساتید موسیقی آشنا می شدم و از هر کدام توشه ای بر می گرفتم که از این عده می توانم به ترتیب میرزا حسینقلی، حسین خان کمانچه کش، درویش خان، ملک الذاکرین و میرزا عبدالله را یاد آور شوم، که از این اساتید بزرگ زمان مطالب فراوانی را آموختم.» دوامی آواز تدریس می کرد و تصانیف بسیاری از موسیقی کلاسیک ایرانی را می دانست.

او در سال ١۳۳۴ وارد رادیو و تلویزیون شد و یکی از اعضای کانون حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی بود. از شاگردان دوامی می توان محمود کریمی، فرامرز پایور، حسین علیزاده، محمد رضا لطفی، محمد رضا شجریان، داریوش طلایی، فاطمه واعظی (پریسا)، فاخره صبا، پرویز مشکاتیان، مجید کیانی، محمد حیدری را نام برد.

این هنرمند، همراه با اقبال آذر ، درویش خان، طاهرزاده و باقرخان رامشگر برای ماندگاری موسیقی اصیل ایرانی وضبط صفحه گرامافون به خارج از کشور سفر می کردند. از دوامی، صفحاتی با تار «درویش» باقی مانده است. او برای ضبط صفحه، به همراه درویش خان به تفلیس سفر کرده بود. مهم تر آنکه او، ردیفی به نام «ردیف دوامی» ، در سالهای آخر عمر خود ضبط کرده که جزو یکی از ردیف های آوازی موجود و مورد استفاده ی اهالی موسیقی است .

سرانجام استاد عبدالله دوامی ، در ۲۰ اردیبهشت ۱۳۵۹ ، پس از چندین دهه فعالیت هنری در عمر پربارش ، دیار خاک را به شوق دیار باقی بدرود گفتند.

انتهای پیام