حسین زمان: واقعیت قضیه این است که هیچگاه در پی جوسازی و سیاه‌نمایی نبوده‌ام؛ اما فکر می‌کنم مسوولان دفتر موسیقی وزارت ارشاد باید در نحوه برخورد خود با موسیقی‌دانان این مملکت تجدیدنظر کنند. آخرین باری که می‌خواستم در شیراز مجوز اجرا بگیرم، دوستان آنقدر کارشکنی کردند که طاقت‌مان طاق شد و روی صحنه نرفتیم. به شخصه ۱۶ سال است در ایران فعالیت موسیقی دارم و اولین کنسرت پاپ بعد از انقلاب را در این کشور برپا کرده‌ام، آن وقت مسوولان مربوطه برای کنسرت بنده در شیراز تقاضای فتوکپی از شناسنامه‌ام کردند و عکس لباس اعضای گروه روی صحنه را هم خواستار شدند! آیا رواست از کسی که سال‌ها در موسیقی فعالیت دارد و حتی پرونده و سوابق او در وزارت ارشاد موجود است، کپی شناسنامه برای اجرا بگیرند؟! آیا این برخوردها، عزت نفس موسیقی‌دان و خواننده را زیر پا نمی‌گذارد؟ من خواننده و سرپرست گروه، عکس لباس اعضای گروه را از کجا بیاورم تا به مسوولان نشان دهم؟ واقعیت این است که باید از هنرمند حمایت کرد. چرا موسیقی‌دان بزرگی چون استاد شجریان نمی‌تواند به راحتی در ایران کنسرت برپا کند؟ کسی حق ندارد به شجریان مجوز ندهد، چرا که او عین مجوز است. متاسفانه طی چند سال گذشته جوی نامطلوب بر فضای موسیقی ما سایه افکنده و کار موسیقی‌دانان مستقل را با دشواری مواجه کرده است. وزارت ارشاد اخیرا عملکرد موسیقی خود را خوب ارزیابی کرده؛ در حالی که تاکید این عملکرد بیشتر روی کمیت است. موسیقی‌دانان و خوانندگانی که به نوعی در چارچوب مورد نظر مسوولان قرار بگیرند، به راحتی مجوز می‌گیرند؛ اما اگر کسی در چارچوب اعتقادات خود کار کند مجوز نمی‌گیرد! نکته مهم دیگر این است که برخی کنسرت‌ها، اصلا وجاهت موسیقایی ندارند. اما این کنسرت‌ها به راحتی مجوز می‌گیرند.
دیدگاهتان را بنویسید