«عبدالوهاب شهیدی» شاهد عینی یک‌صد سال اخیر موسیقی ایران است. موسیقی‌دانی است که پستی‌وبلندی‌های موسیقی ایرانی، تاثیری مستقیم بر روند زندگی‌اش گذاشته. متولد ١٣٠١ است؛ وقتی به دیدارش رفتم قرارمان را فراموش کرده بود و مثل تمام این روزها احوال ِخوشی نداشت، اما سعی کرد به سال‌ها قبل باز گردد، شاید ٩٠ سال پیش، از کودکی بگوید…
+زندگی‌ام مرگ تدریجی بود
+کسی اگر کارش را در خانه هم ضبط کند از تلویزیون پخش می‌شود؛ کسی بالای سرشان نیست که بگوید فلان گوشه را اشتباه خوانده‌اید یا صدایتان خارج است
+آن زمان چون در ارتش و اطلاعات کار کرده بودم، چهارماه بی‌خود و بی‌جهت بازداشتم کردند و آخر سر فقط گفتند «ببخشید.»
+خیلی از هنرمندان ما از سر کم‌محلی مُردند، یعنی دق کردند. الان کسی نمانده.
