بداهه‌نوازی در موسیقی ایرانی همواره به‌عنوان یکی از ارکان اصلی هنر و فلسفه شناخته شده است. صائب کاکاوند، نوازنده و بداهه‌نواز برجسته، در این هنر مرزهای جدیدی را ترسیم کرده است. کاکاوند معتقد است بداهه‌نوازی فراتر از یک فرم موسیقایی است و به روان‌شناسی، تجربه و شناخت لحظه پیوند دارد. او این سبک را به‌عنوان پلی میان موسیقی کلاسیک و نوآوری معرفی می‌کند و بر اهمیت رهایی و خلاقیت در هر اجرا تأکید دارد.