صمد برقی درباره وجود منابع مکتوب و موثق در زمینه ساز کمانچه می‌گوید: در حال حاضر اگر کسی بخواهد رپرتوار کمانچه را درست اجرا کند باید سراغ کتاب‌های ویلون ایرانی برود. یعنی عملا در این زمینه منبعی در دسترس نیست.
میدیا فرج‌نژاد می‌گوید: در مدارس ما موسیقی آموزش داده نمی‌شود، در نتیجه سواد موسیقایی مردم ما از سواد جهانی موسیقی بسیار پایین‌تر است.
آرش صمیمی می‌گوید: مردم فکر می‌کنند نوازنده‌ها قشر مرفه جامعه هستند اما دستمزد بهترین و سرشناس‌ترین نوازنده بابت هر کنسرت، در خوش‌بینانه‌ترین حالت برای هر سانس شاید به یک میلیون تومان برسد.
علی عزیزی (دبیرکل کانون ناشران موسیقی خانه موسیقی) از مکانیزه شدن پروسه صدور مجوز آثار هنری سخن گفت.
حسین زمان می‌گوید: هرگاه هنرمندان ما زبان به اعتراض می‌گشایند نباید انگیزه آنها را سیاسی بدانیم زیرا در واقع اینگونه نیست، اما از آنجا که اتفاقات و واقعیت‌های جامعه ما خواسته یا ناخواسته درگیر مسائل سیاسی است، طبعا فعالیت‌های هنری هنرمندان نیز به نوعی با مسائل سیاسی گره می‌خورد. به طور مثال هرگاه هنرمند از فقر بگوید برچسب سیاسی به او می‌زنند، زیرا این اتفاق حداقل به چند نفر بر خواهد خورد.
آنچه مهدی خالدی (نوازنده صاحب سبک ویولن) را از دیگر هم‌نسلانش متمایز کرده، شیوه نوازندگی اوست. می‌توان گفت مهدی خالدی پس از حسین یاحقی و ابوالحسن صبا، سومین سبک شاخص ویولن نوازی ایرانی را پدید آورده است.
