مجتبی کبیری

مجتبی کبیری گفت: خیلی‌ها فکر می‌کنند که در فعالیت‌های هنری من وقفه افتاده است، در صورتی که این‌گونه نیست.

این خواننده پاپ که آلبوم «اطاق ساکت» از او به‌زودی منتشر می‌شود، درباره‌ی وقفه افتادن در فعالیت‌های موسیقی‌اش، اظهار کرد: من در سال ۹۲ آلبوم «شب و روز» را منتشر کردم که با تیراژ ۱۰۰ هزار نسخه به بازار عرضه شد؛ اما از آنجا که این اثر پخش خیلی خوبی نداشت، متأسفانه دیده نشد.

او که در دهه‌ی ۷۰ فعالیت پررنگی داشت، ادامه داد: این آلبوم در شهرستان‌ها پخش مناسبی داشت و من از پخش این اثر در تهران راضی نبودم. در این وقفه‌ی دو ساله هم می‌خواستم سر فرصت و بدون هیچ دغدغه‌ای روی یک اثر جدید کار کنم. من عادت دارم با آرامش و احتیاط اثر تولید کنم و این مدت که حضور نداشتم روی «اطاق ساکت» کار می‌کردم.

کبیری در بخش دیگری از سخنانش اظهار کرد: دیدگاهم به آثار روان‌شناسانه نزدیک است و در تعامل با مخاطبم این موضوع را در نظر می‌گیرم. خیلی‌ها هنوز آلبوم‌های «ساز مخالف» و «نیم‌نگاه» را به یاد می‌آورند و دوست دارند، فضای کاری‌ام همچنان همان گونه باشد. فکر می‌کنم، رنگ‌های آن اثر به دل مردم نشسته‌ است. با این‌ حال، در اثر جدیدم روی بحث ترانه و موسیقی تمرکز کرده و طبق صحبت‌هایی که با دوستان کارشناسم داشته‌ام، آن‌ها این آلبوم را مثبت ارزیابی کردند. فکر می‌کنم «اطاق ساکت» کار خوبی از آب درآمده باشد. در این اثر، به بخش آهنگسازی وارد شده و برای چند قطعه هم ملودی ساخته‌ام.

این خواننده در پاسخ به این پرسش که شباهت رنگ صدای او با یک خواننده‌ی لس‌آنجلسی چقدر بر کار هنری‌اش تأثیر گذاشته است؟ گفت: اگر توجه داشته باشید، در آن سال‌ها که من کار را شروع کرده بودم، در میان خوانندگان پاپ رنگ صدایی متنوعی وجود نداشت. آن زمان هنرمندانی مانند یاور اقتداری، خشایار اعتمادی‌، امیر تاجیک و قاسم افشار فعالیت داشتند که صدای خیلی از آن‌ها برای مخاطب تداعی ذهنی ایجاد می‌کرد. البته همه‌ی آن‌ها صدایی بسیار سالم داشتند که برای مخاطب جذاب بود.

وی افزود: وقتی آلبوم‌های «ساز مخالف‌»، «معرکه» و «نیم‌نگاه» منتشر شدند، بسیاری از مردم می‌خواستند که این رنگ صدا در خاطرات‌شان نقش ببندد و فکر می‌کنم در ارتباط گرفتن با مخاطب بسیار موفق بودم. آثار من حتی در روابط آدم‌ها هم تأثیر مثبتی داشت.

کبیری اظهار کرد: شباهت صدایم با یک خواننده‌ی مشهور لس‌آنجلسی ناراحتم نمی‌کرد. حتی شبکه‌های ماهواره‌ای هم در آن سال‌ها درباره کارهای من بحث می‌کردند و یک خواننده‌ی لس‌آنجلسی نیز قطعه‌ی «دروغکی» من را خواند؛ معنی‌اش این است که هنرمندان ایرانی، لس‌آنجلسی‌ها را تحت‌ تأثیر قرار دادند. در همان سال‌ها، دفتر موسیقی وزارت ارشاد من را خواست و به من گفتند که ادا در می‌آورم؛ اما وقتی با آن‌ها صحبت کردم و صدای عادی من را شنیدند، قانع شدند که ادا درنمی‌آورم و و صدای خودم است.

این خواننده در عین حال تأکید کرد: نمی‌خواهم کسی را زیر سوال ببرم، اما این موضوع را هم در نظر داشته باشید که خیلی از خوانندگان که کارشان را تازه شروع می‌کنند، اصلا صدای خودشان را نمی‌شنوید و صدای آن‌ها با افکت همراه است. متأسفم برای آن آهنگساز و تنظیم‌کننده‌ای که با این شیوه کار می‌کند و تنظیم‌کننده‌ی برگزیده‌ی سال هم می‌شود.

او درباره‌ی فعالیت‌های صحنه‌ای‌اش که قرار است به‌زودی از سر بگیرد نیز توضیح داد: چندی است که با یک دوست مذاکراتی کرده‌ام و قصد دارم کنسرت‌هایی را در تهران و سراسر کشور برگزار کنم. قطعا یک تور کنسرت بسیار بزرگ خواهیم داشت و سال آینده، همین موقع اجرا خواهم داشت.

کبیری معتقد است: امروزه خیلی‌ از خوانندگان از حمایت عواملی خاص برخوردارند. در حالی که خوانندگان خوبی مانند حامی‌، امیر تاجیک، نیما مسیحا‌ و مانی رهنما هستند که صداهای ارزشمندی هم دارند. اگر این حمایت‌های نابجا نبود، قطعا فضای موسیقی جذاب‌تر و قشنگ‌تر می‌شد. همچنین برخی افراد با خودشان آدم می‌برند در کنسرت‌ها تا هیاهو کنند و به خیال خودشان با این کار حمایت می‌کنند، در حالی که این یک خیانت به موسیقی است.