کریستف رضاعی
کریستف رضاعی می‌گوید شرکت مسئول تولید و بسته‌بندی آلبوم ˝در دنیای تو ساعت چند است؟˝ به موفقیت آن لطمه زد و نتوانست به‌خوبی از پس این کار برآید.
کریستف رضاعی آهنگساز فیلم‌هایی چون “کنعان”، “چهل سالگی”، “چه خوبه که برگشتی”، “نارنجی‌پوش” و”در دنیای تو ساعت چند است؟” است و به تازگی برای کار خود در فیلم “ماهی و گربه” در هفدهمین جشن خانه سینما برنده تندیس و دیپلم افتخار بهترین موسیقی شد.
رضاعی در ابتدای گفت‌وگوی خود درباره شایعه ابتلا به بیماری سرطان، گفت: بزنم به تخته حالم کاملاً خوب است و سرحال هستم. این یک شایعه بی‌مورد است و به هیچ‌وجه صحت ندارد.
او درباره غیبت خود در جشن خانه سینما گفت: اول از همه خیلی خوشحالم که موسیقی فیلم “ماهی و گربه” برنده جایزه شد و از تمامی هیئت‌داوران بابت انتخابشان ممنونم، اما کاندید بودن به معنای برنده بودن نیست و من هم از برنده شدن موسیقی‌ام در این فیلم کاملاً بی‌اطلاع بودم. زمانی هم که متوجه شدم نامه‌ای تهیه کردم و در آن به خاطر غیبتم عذر تقصیر خواستم.
رضاعی ادامه داد: پیش از دعوت به جشن خانه سینما برای رونمایی موسیقی متن فیلم “در دنیای تو ساعت چند است؟” از مدت‌ها پیش به یک کتابخانه‌ای قدمت‌دار در رشت دعوت شده بودم و جمعیت زیادی نیز به این برنامه دعوت شده بودند. به همین خاطر چاره‌ای جز حضور در این برنامه نداشتم. البته از نظر اخلاقی هم درست نبود که به این رونمایی نروم به همین دلیل ترجیح دادم که در جشن مذکور غایب شوم.
او همچنین به تولید بد موسیقی فیلم “در دنیای تو ساعت چند است؟” اشاره کرد و گفت: متأسفانه این روزها درگیر شرکت تولیدکننده “شیما فیلم” هستم که واقعاً باعث لطمه زدن به این آلبوم شد. آن‌ها کار را خرد خرد ارسال می‌کردند و زمانی که از آن‌ها علت را می‌پرسیدم تعدادی را اعلام کردند، اما آن تعداد هم نصف چیزی بود که بیان شد… البته ناگفته نماند باید از پخش خوب “پخش جوان” و گروه همراهشان تشکر ویژه داشته باشم.
وی افزود: در حال حاضر مشغول کار جدید مانی حقیقی هستم که فضایی هیجان‌انگیز داشته و با کار قبلی کاملاً متفاوت است. کار دیگری هم دارم که نزدیک به یک سال است روی آن کار می‌کنم و مربوط به موسیقی فیلمی درباره ضحاک شاهنامه است.
این آهنگساز ایرانی-فرانسوی در پایان صحبت‌هایش درباره موفقیت موسیقی فیلم “در دنیای تو ساعت چند است؟” گفت: اتفاقاتی که در متن فیلم افتاد کاملاً با موسیقی آن هماهنگ بود و تصویر هم این وسط کمک زیادی به موسیقی کرد. این اثر ناخودآگاه نوستالژی با خاطرات مردم داشت. یکی از نکات جالب این بود که در جشن امضای کار متوجه شدم مخاطب این کار بیشتر قشر جوان زیر ۳۰ سال هستند. بیشترین دلیل موفقیت این کار را زبان ساده و در عین حال پیچیدگی آن می‌دانم.
دیدگاهتان را بنویسید