حافظ ناظری، علی قمصری

موسیقی ایرانیان: با توجه به اظهار نظرهای «حافظ ناظری» درباره نوازندگان موسیقی ایرانی در یکی از گفتگوهایش، «علی قمصری» آهنگساز و نوازنده بنام موسیقی ایرانی، یادداشتی را در پاسخ به وی منتشر کرد.

در ادامه یادداشت «علی قمصری» را می توانید از «موسیقی ایرانیان» دنبال کنید.

«مواجهه با هر تبلیغى از حافظ ناظرى (پسر استاد ناظرى)، اشتیاق شنیدن اثرى با عظمت جنگ ستارگان جان ویلیامز را ایجاد مى کند. تبلیغاتى با مختصات آنونس هاى هالیوودى، با اسمهایى مانند «بیگ بنگ»، بعد دوازدهم، سمفونى مولانا و … اما از بخت بد حافظ، ایجاد این اشتیاق هزینه اش بالا رفتن انتظارات است که من به عنوان آهنگساز و نوازنده، متوسط بودن را محیط بر تمامى ارکان آن (استفاده از آکورد هاى محدود و ابتدایى، سردى صداى خواننده، ادیتها و اتوتیون هاى مکرر، سه تار نوازى شبیه گیتار جان مک دافلین که با وجود تاکید حافظ فاقد روح ایرانى است، تمرکز بر معرفى تکنیکها و نه هدف قرار دادن تکنیک براى رسانایى پیام و …) مى بینم.

علاوه بر آن بعد از اینکه با ادعاهایى مانند نامگذارى یک روز در آمریکا به نام حافظ ناظرى، اثر شماره یک کلاسیک جهان، تقدیر دانشگاه استنفورد، شباهت نوازندگى اش با استاد شهنازى، قابل درک شدن موسیقى اش در بیست سال آینده توسط مردم و اعلام اینکه لیونل مسى موسیقى ایران است در روزنامه ى ورزشى، متوجه شدم که سکوت جامعه ى موسیقى قبح ناراست گویى را در ایشان ریخته. با این حال تا امروز که توهین هاى ایشان را در مورد تارنوازان و خوانندگان دیدم، عقایدم را بروز نداده بودم.

من نمى دانم بر اساس چه معیارى ایشان با استفاده از کلمه ى «همه» کل نوازندگان را فاقد اشراف به مکاتب سنتى و خود را (با اینکه طبق اعلام خودشان هیچ چیز کارى در آن زمینه ارائه نکرده اند)، مشرف به کل سبک ها مى دانند؟ آیا ایشان نمى دانند که هنرجوهاى مدرسه ى موسیقى ردیف دوره ى عالى استاد شهنازى را اول دبیرستان با اجراى ضربى هاى ایشان از حفظ امتحان مى دهند؟ در صداى خنثى و بى رمق ایشان چه برترى اى بر صداى خوانندگانى نظیر همایون شجریان، علیرضا قربانى، سالار عقیلى ، محمد معتمدى، وحید تاج ، حسین علیشاپور و … مى باشد که ایشان را به اعلام نظرى قاطع سوق مى دهد؟ بله فرق صرفا در نبود سایه ى استوارى چون استاد ناظرى است که هروقت بخواهند از حمایت مالى، اسمى و … شان وام بگیرند.

من شخصا از «حافظ ناظرى» جز یک آلبوم با چند اسم و چند اثر در سایت رسمیشان که با شکایت فرخزاد لایق سازنده ى اصلیشان مشخص شد، ندیدم.

همایون شجریان هم با افتخار از نام پدرش از راه درست، طورى استفاده کرد که امروز فخر پدرش است. استفاده از هر امتیازى باید پرنسیبل داشته باشد وگرنه شبیه کندن مى باشد. راه هاى حافظ ناظرى با چنین شیطنت هاى ژورنالیتستى به انسداد ختم خواهد شد و اگر بدکردارى هنرى به منزل برسد، باید ریشه ها را در آسیب هاى اجتماعى ببینیم.

در انتها، دو اثر از «شیپور صلح» را اینجا به اشتراک مى گذارم و از حافظ ناظرى مى خواهم براى اولین بار صادقانه بگوید: «اگر آهنگساز و نوازنده ى تار این دو اثر بودى و قرار بود براى این دو، ویدیویى تبلیغاتى بسازى یا ادعایى مطرح کنى، چه مى گفتى؟».»

+دانلود قطعه اول (او از جنگ خسته است)

این قطعه را آنلاین بشنوید: