تالار وحدت تهران در شامگاه سیزده و چهاردهم دی ماه پذیرای طرفداران «مانی رهنما» بود. این خواننده با سابقه موسیقی پاپ، کنسرت آواز و پیانو را با همراهی «رضا تاجبخش» روی صحنه برد. مخاطبان در این دو شب منوی متنوعی از کنسرت ها را در اختیار داشتند اما ترجیح دادند به تماشای موسیقی جدی ای بنشینند که سابقه ای هفده ساله در ورای آن قرار داشت. محوریت این کنسرت متفاوت با اجرای قطعات آلبوم «کجا به خنده می رسیم؟» بود. اثری که در سال ۸۹ به بازار عرضه شد و دومین آلبوم پیانویی تاریخ موسیقی ایران است. برنامه مانی رهنما با چند سورپرایز و یک بمب خبری هم همراه بود. اتفاقی که در اجرای چهارده دی او و بدون هماهنگی قبلی رخ داد.

*کنارم بشین و به من بگو؛ کجا به خنده می رسیم؟

در آغاز برنامه «بابک صحرایی»، ترانه سرای نام آشنای موسیقی ایران، پشت تریبون حاضر شد و این متن را که در جلد آلبوم کجا به خنده می رسیم؟ نوشته بود را قرائت کرد:«هنوز پنجره ها به نت کردن موسیقی باران دلخوشند. حتی اگر سنگفرش کوچه ها ملودی قدم های من و تو را از یاد برده باشند، هنوز پرستوها شبیه ارکستری اساطیری از آنسوی ابرها بهار را با شوق می نوازند. حتی اگر تمام پرده های عشق را باد برده باشد، هنوز دل پروانه ها پیش آن گل سرخی است که قرن ها پیش روی پیانوی شب جا گذاشتی. بیا تا فرصتی هست در این سوی مرزهای خاطره قدم بزنیم. اینجا ضیافتی برپاست، ضیافتی از جادی صدایی خوش و سرانگشتانی معجزه گر. تو که هنوز بومی رگبارهای سرنوشت منی کنارم بشین و بگو، کجا به خنده می رسیم؟» و سپس درباره این کنسرت و مانی رهنما گفت:«امشب مهمان ضیافت موسیقی و آواز و پیانو به میزبانی یک خواننده مطرح هستیم. مانی رهنما هنرمند بزرگی است که طی ۱۵ سال به ارتقای سطح فرهنگ و هنر این مملکت بسیار کمک کرده است.» او همچنین درباره رضا تاجبخش هم به این نکته اشاره کرد:«ردپای رضا تاجبخش در بهترین آثار چند سال اخیر موسیقی ایران دیده می شود. حقیقتا می توانیم بگوییم که او بهترین پیانیست حال حاضر ایران است.»

مانی رهنما هم در بدو ورود به استیج ضمن خوش آمدگویی به حضار گفت:«از شما تشکر می کنم که در این سال ها همراه من بودید تا ترانه ها را به امروز برسانیم و آنها را به خاطره ای خوش در کنار شما تبدیل کنیم.» او برای آغاز برنامه انتخاب خوبی داشت و یکی از کارهای شنیده شده اخیرش از آلبوم «من و تو» به نام «خونه» را اجرا کرد. قطعه ای که ملودی پر انرژی داشت و زمینه ساز مناسبی برای اجرای آثار نوستالژیک این خواننده بود. رهنما پیش از اجرای دوم خطاب به حضار گفت:«می خواهم امشب به تعداد وجود نازنینتان در این سالن خواننده داشته باشیم تا بلکه صدایمان به عرش اعلی برسد و شاید به جواب این سوال دست پیدا کنیم که کجا به خنده می رسیم؟» با این زمینه چینی و شروع گوش نواز پیانو رضا تاجبخش، قطعه اول آلبوم کجا به خنده می رسیم اجرا شد. حاضرین در سالن همخوانی خوبی با «تحملم کن» داشتند و بعضا خواننده نگاه می کرد و نوای پیانو صدای حضار را همراهی می کرد.

*سورپرایز اول: رونمایی از آلبوم جدید

پیش از کار بعدی، بابک صحرایی پشت تریبون حاضر شد و این نکات را بیان کرد:«هر وقت که در جهان صدا و ترانه قدم برمی داریم، دست های گرم مرد بزرگی را روی شانه های خودمان حس می کنیم. آهنگساز اسطوره ای که جاری شدن نفسش در هوای ما، ما را به لحظات نابی رساند. به بهانه اجرا شدن یکی از آثار بابک بیات از نهایت وجود به او ادای احترام می کنم. چون می دانم همیشه عاشق درخشش مانی رهنما روی صحنه بود. بابک بیات از مانی رهنما همیشه به عنوان یکی از بهترین و تکرارنشدنی ترین خواننده های ایران یاد می کرد و با لقب «مهندس صدا» او را صدا می زد.» ذکر نام آهنگساز جاودانه موسیقی پاپ ایران کافی بود تا دل خیلی ها در سالن بلرزد و به عمق خاطرات خود پرتاب شوند. پس از «آیینه وار»، «زندگی مسخره» و «چه سلامی» نوبت به اولین سورپرایز برنامه رسید.

سپس اولین رونمایی از آلبوم جدید مانی رهنما به عمل آمد و او قطعه «نیلوفر مرداب» از آن مجموعه که در دست انتشار است را برای اولین بار اجرا کرد. پیش از این کار هم «یاشار خسروی» به عنوان نوازنده مهمان وارد استیج شد و همراهی ساکسفون سوپرانو او جذابیت این کار بیشتر کرد. پایان بخش پارت اول کنسرت، قطعه ای بود که یقینا یکی از سه اثر ماندگار رهنما است. او با بیان این جمله که گرمای نفس بابک بیات نازنین همیشه در کنار وجود من است، «مرسدس» را آغاز کرد. دارنده نشان درجه یک هنری از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در قطعه مرسدس هنر خوانندگی خود را در کنار تحریرهایی جذاب و اجرای گرم گام های بالا به رخ کشید. سولوی ساکسفون یاشار خسروی و کوبش رضا تاجبخش بر کلاویه های پیانو که با پیچ و تاب بدنش همراه بود، حاضرین را بیشتر به وجد می آورد.

*سورپرایز دوم: آقای تنظیم کننده، خواننده می شود!

در شروع پارت دوم برنامه، بابک صحرایی مهمانان حاضر در سالن را معرفی کرد و پس از آن مانی رهنما پشت پیانو قرار گرفت و رضا تاجبخش پشت میکروفون نشست. این تغییر جایگاه، دومین سورپرایز کنسرت بود. رضا تاجبخش برای اولین بار قطعه ای با صدای خودش را اجرا کرد. این تنظیم کننده خلاق که تا کنون چهره های زیادی را به عرصه خوانندگی معرفی کرده است به زودی آلبوم مستقلی با صدای خودش را روانه بازار خواهد کرد. مانی رهنما پیانو نواخت و تاجبخش قطعه «من این روزها» با ترانه ای از «مروارید بزرگی» را خواند. تقریبا تا اواسط قطعه باور این اتفاق برای حضار سخت بود اما تسلط و صدای خوب او نشان داد که باید منتظر برگ جدید کارنامه کاری این موزیسین باشیم. تصمیم هوشمندانه او برای نحوه رونمایی از ژانر جدید فعالیت هنری اش نشان داد که وی با برنامه ریزی وارد این عرصه شده است. رهنما هم در ادامه اعلام کرد که ملودی این کار را خودش ساخته است و با تنظیم «علی بیرنگ» در آلبوم تاجبخش شنیده می شود.

یکی از هیت های تاریخ موسیقی ایران که خیلی ها مانی رهنما را با این کار می شناسند بخش بعدی کنداکتور برنامه بود. قطعه «پرنده» که دیگر صدای خواننده تقریبا شنیده نمی شد! و همه مخاطبان ابیاتش را از حفظ می خواندند. «بدآوردم» یکی دیگر از قطعات آلبوم من و تو بود که مانی رهنما درباره آن به نکته جالبی اشاره کرد:«ترانه این اثر توسط خانم «زهرا عاملی» سروده شده است و باید توسط یک خواننده زن اجرا می شد. به دلیل اینکه بد آوردن، نرفتن و تحمل کردن برای حفظ خانه و آشیانه کار خانم ها است. خانم هایی که با صبوری ما را تحمل می کنند.»

شاید در نگاه اول به رپرتوار این کنسرت به دلیل محوریت ساز پیانو، تصور یکنواختی در ذهن مخاطبان ایجاد می شد ولی تنوع این برنامه از برخی کنسرت های پاپ بیشتر هم بود. یاشار خسروی برای اجرای قطعه کجا به خنده می رسیم؟ روی استیج حاضر شد و رهنما و تاجبخش این کار را با همدیگر خواندند. همخوانی که برای اولین بار رخ داد و سوژه خوبی برای عکاسان و تصویربرداران بود تا لحظه به لحظه اش را ثبت کنند. قطعه «شب سرد» (تیتراژ سریال پروانه) اثر بعدی بود که در سالن شنیده شد.

*فقط نگاه می کنم…

مانی رهنما در طول کنسرت حرف های جالبی را با حضار مطرح می کرد و بعضا هم با لحنی طنازانه با رضا تاجبخش شوخی می کرد. همین مساله باعث شده بود که جو سالن را به خوبی در دست داشته باشد. صحبت های جالب او در اواخر برنامه به پیشنهادی بدون هماهنگی ختم شد که حتی عوامل برگزاری برنامه و مسئولین سالن را متعجب کرد و در مقابل عمل انجام شده قرار داد. او پیش از فینال کنسرت، «حمید حامی» را معرفی کرد و در حالی که این خواننده ایستاده بود و به ابراز احساسات مردم پاسخ می داد از او دعوت کرد تا روی استیج حاضر شود. اصرارهای مانی رهنما در ابتدا با مخالفت حامی رو به رو می شد اما شدت تشویق ها که سالن را تا حد انفجار پیش برده بود باعث شد که حامی راهی جز حضور روی استیج نداشته باشد.

این پیشنهاد ناگهانی عوامل برگزاری کنسرت را به تکاپو انداخت و حمید حامی پس از حضور روی استیج در برابر مردمی که وی را ایستاده تشویق می کردند گفت:«اولا که اجازه ندادند من بخوانم و دوما الان آمادگی ندارم و سوم اینکه سه سال است که من به هر دلیل روی استیج نرفته ام. اما چند بیتی را با وجود این مسائل برای شما می خوانم. از مانی رهنما هم تشکر می کنم که اینقدر بی حسادت من را دوست دارد و به دوستی با او افتخار می کنم.» او در حال مشورت با رضا تاجبخش برای انتخاب یک اثر بود و در همین حین نام قطعات محبوب حامی از گوشه و کنار سالن شنیده می شد. سرانجام او بخش هایی از قطعه «فقط نگاه می کنم» را با همراهی پیانو اجرا کرد. پیش از شروع حامی، مانی رهنما استیج را ترک کرد ولی بابک صحرایی او را به صحنه بازگرداند و از وی خواست که با حامی همخوانی کند. رهنما هم اعلام کرد که به ما گفته اند این امر به دلیل اینکه برایش هماهنگی نشده است، میسر نیست.

حمید حامی هم در ادامه اظهار داشت:«من تصمیم نداشتم کار کنم و تصمیم هم ندارم کار کنم ولی اتفاق امشب یک جرقه و امیدواری بود که شاید اتفاقات دیگری رخ دهد.» نهایتا این دو خواننده در میان تشویق های ایستاده حاضرین یکدیگر را در آغوش گرفتند. گفتنی است که در شب اول کنسرت چنین اتفاقی رخ نداده بود.

قطعه «وداع» از آلبوم کجا به خنده می رسیم؟ با ترانه ای از «یغما گلرویی» هم حسن ختام برنامه بود.

*حاشیه نگاری:

*حمید حامی، مریم امیرجلالی، فرمان فتحعلیان، نیکان، افشین مقدم، سارا بهرامی، علی اوجی، امین قباد، گرشا قباد، امیرعباس حسن زاده، مهدی صفایی، پوریا ربیعی، بهنام رهنما، محمدرضا رهنما، دیبا زاهدی و اشکان صادقی مهمانان ویژه شب دوم کنسرت بودند.

*«یاشار درفشه» و «اشکان یوسف پور» وظیفه تهیه کنندگی این کنسرت را بر عهده داشتند و شرکت «تصویر موسیقی» به مدیریت «اشکان اقوامی» برگزار کننده برنامه بود.