«مریم بدری» در سایت «شبکه آفتاب» و برای شرح این عکس که توسط «حافظ ناظری» منتشر شده است، نوشت:
حافظ ناظری
در عکسی از یک کلاس درس با پس‌زمینه تخته‌سیاه، بسته‌ای دارد ردوبدل می‌شود. معلوم نیست حافظ ناظری دارد بسته را به فردی که سمت چپ تصویر ایستاده، محمد حافظی (که حالا استادیار فیزیک دانشگاه هاروارد است)، می‌دهد یا از او می‌گیرد.
پشت حافظ، پدرش «شهرام ناظری» حضور دارد که با لبخند، صحنه را نگاه می‌کند. حافظ ناظری، دوشنبه این عکس را در صفحه‌ی فیس‌بوکش گذاشت و نوشت: «دریافت نشان لیاقت از دانشگاه معتبر هاروارد به همراه پدر بزرگوارم که در این چند روز بسیار شرمنده ایشان هم شدم.»، حالا سوال این است، آیا دانشگاه هاروارد به حافظ ناظری نشان لیاقت داده است؟
عکس عجیبی است. انگار پنج دقیقه مانده به زنگ استراحت دانشجویان، استاد تصمیم گرفته بدون هیچ مقدمه و مراسم و اعلام قبلی، به یک نفر نشان لیاقت دانشگاه را اعطا کند. تخته را پاک می‌کند، کت گچی‌اش را می‌تکاند، و از روی دفتر اسامی، اسم حافظ ناظری را صدا می‌زند. از توی کیفش نشان لیاقت را درمی‌آورد، خاک رویش را می‌تکاند، و جلوی حافظ می‌گیرد. حافظ هم پدرش را که در راهرو منتظر است صدا می‌کند و شهرام ناظری وارد می‌شود تا شاهد افتخارآفرینی فرزندش باشد.
در سایت این دانشگاه هیچ اشاره‌ای به خبر نشده. این مراسم اهدای نشان لیاقت نیست. واقعیت این است که این یک کلاس درس چندین سال پیش است و محمد حافظی که آن‌زمان دانشجوی دانشگاه هاروارد بوده، به نمایندگی از صرفاً دانشجویان ایرانی همان یک کلاس، به پدر و پسر، تقدیرنامه داده؛ بعد هم شهرام ناظری در این جلسه سخنرانی کرده. ماجرا وقتی بامزه می‌شود که بفهمیم دانشگاه هاروارد اصلاً چیزی به اسم نشان لیاقت ندارد که آن را به کسی اعطا کند یا نکند ــ آیا این رؤیایی است که حافظ در سر می‌پروراند، شبیه رؤیای دریافت جایزه‌ی گرمی؟
این عکس یک روز بعد از این‌که نامزدهای جوایز گرمی معرفی شدند و اسمی از حافظ ناظری و آلبومش، «بُعد یازدهم»، میان آن‌ها نبود، منتشر شد، عکسی که حدود هفت سال منتظر ماند تا در چنین روزی از صندوقچه بیرون بیاید و همراه توضیحی عجیب منتشر شود. آیا حافظ ناظری با این کار می‌خواست بگوید گرمی لیاقت من را نداشت اما دانشگاه هاروارد خوب قدرم را دانست؟ حافظ ناظری قبل از انتشار این عکس در صفحه‌ی فیس‌بوکش نوشته بود: «امروز یک احساسی درونم مُرد. تا اون‌جا که به موسیقی و رأی هنرمندان مربوط بود با افتخار و بالاترین تعداد در هفت شاخه یکه‌تاز بودیم، ولی اون‌جایی که سیاست وسط آمد همه رو به‌عنوان یک ایرانی باختیم. واقعأ متأسفم و بسیار بسیار شرمنده‌ی این‌همه عشق، محبت واعتقاد شما عزیزانم شدم.» دیروز احساسی در او مرد و امروز احساسی در او زنده شد. او به این باور رسیده بوده که هیچ موسیقی‌دانی در جهان لایق‌تر از خودش برای دریافت جایزه نیست و امسال هرکس جز حافظ برنده‌ی جایزه شود، نان سیاسی‌کاری دست‌اندرکاران گرمی را خورده. حافظ چند ماه قبل پیش‌بینی کرده بود که نامزد گرمی خواهد شد و حتی گفته بود رئیس آکادمی گرمی در پی اضافه کردن بخش جدید یا سبک جدیدی در گرمی هستند که بتوانند اثر حافظ ناظری را در آن جای دهند. حالا دیوید فراست تولیدکننده‌ی این آلبوم برای آلبوم دیگری نامزد گرمی شده و چیزی دست حافظ را نگرفته.
در روزهایی که نشان‌های هنری بیش از پیش لعن و نفرین می‌شوند و هنرمندان برای گرفتن یا نگرفتن این نشان‌ها دودل هستند و رئیس انجمن سینمای دفاع مقدس به شجریان نامه می‌نویسد و به او می‌گوید تو هم مثل علیزاده نشان شوالیه‌ات را پس بده، به‌نظر می‌رسد حافظ ناظری قانع نیست و حتا انتشار یک آلبوم موفق هم راضی‌اش نمی‌کند. دارد به هر دری می‌زند تا خود را بالاتر بکشد؟ یک روز برای برگزارکنندگان گرمی اظهار تأسف می‌کند و روز دیگر با هشتگ‌های Happiness، Smile، Hope، و HarvardUniversity، گرفتن نشانی را که هیچ‌گاه دریافت نکرده جشن می‌گیرد. نشان‌ها به بعضی که نمی‌خواهندش داده می‌شوند و بعضی که با همه‌ی وجود نشان می‌خواهند بی‌نصیب می‌مانند. آدم یاد شعر سعدی می‌افتد که: «هرکس که بدو رای خریدارم نیست/ هرکس که خریدار بدو رایم نیست».
دیدگاهتان را بنویسید