حسین علیزاده
موسیقی ایرانیان – علی مغازه ای: بی‌که بخواهم داوری یا ارزش‌گزاری در قدر و اعتبار نشانی داشته باشم یا نشانداران را به بوته‌ی نقدی بکشم، کار زیبای حسین علیزاده را نمی‌توانم ستایش نکنم.
همانطور که در اخبار آمد، حسین علیزاده موسیقیدان محبوب ایرانی با نوشتن نامه‌یی متین و سنجیده از دریافت نشان گران و ارزشمند هنری وزارت فرهنگ کشور فرانسه امتناع کرد.
کیست که نداند علیزاده همواره در مسیری مشخص گام برداشته است. در تمام سی سال گذشته خود را مرهون مردم دانسته بی‌که لحظه‌یی در حرکت خود تردید به دل راه داده باشد. در تمام شرایط تلاش کرده تا خود را دمی از یاد مردم دور نسازد. مضرابی اگر نواخته یا نتی اگر بر کاغذی نگاشته با عشقی درونی عجین بوده به خاک و آب و مردمی که او خود را وامدار و زاده و پرورده‌ی آنان می‌شناسد.
امروز حسین علیزاده چراغ دیگری بر افروخت تا پرده‌های غفلت را نمایان‌تر کند.
او با طبع بلند خود امروز در کمال متانت و احترام امتناع خود از دریافت نشان شوالیه را بدل به کارزاری کرد.
در نامه‌یی زیبا می‌نویسد: «شاید اگر در دیار ما توجه و درک از هنر والای موسیقی همانطور که نزد مردم است، نزد مسئولان – که باید خدمت‌گزاران تاریخ و فرهنگ و هنر باشند – می‌بود، یک هدیه و عنوان غیرخودی این همه انعکاس نداشت. وقتی در فضای هنری نور کافی نباشد، چراغی کوچک خورشید می‌شود. اما من ضمن قدردانی از مسئولین کشور و سفارت فرانسه، به احترام مردم هنرپرور و هنردوست ایران، به نام حسین علیزاده قناعت کرده، تا آخر عمر به آن پیشوند یا پسوندی نخواهم افزود. در آخر ضمن تبریک به تمام بزرگان ایران و جهان که نشان با ارزش شوالیه را دریافت کرده‌اند، خود را بی‌نیاز از دریافت هر نشانی دانسته، همچنان اندر خم کوی دوست و به شوق عشق تا آخر عمر خواهم ایستاد. با سپاس از تمام مردم هنردوست ایران و جهان.»
باورم این است که امروز شایسته‌تر آن است که هنرمندان ایران، خصوصاً موسیقیدانان عزیزمان یک صدا از علیزاده و تصمیم شایسته‌ی او حمایت کنند تا متولیان فرهنگی کشور را بر وظیفه‌ی خود آگاه و مشرِف سازند چرا که در واقع می‌باید کشور خودمان قدردان هنرمند خود باشد و اگر سال‌هاست این انتظار به هر دلیل در کشور رخ نمی‌دهد، نتیجه و نشانی از آن می‌شود که خودمان بر هنر خودمان ارج و احترامی قائل نیستیم!
حال اگر در این میانه از آنسوی جهان هنرشناسان و هنرپرورانی، هنرمند کشور ما را قدر و ارج می‌نهند و مفتخر به نشانی می کنند، پیش و بیش از آنکه هنرمند ما را بر قله‌ی اعتبار نشاند بر بزرگی آنان نشانی‌ست؛ که در این بزرگی ما را نیز شایسته‌ی بزرگی می‌دانند و سینه‌ی هنرمند ما را نیز نشاندار بزرگی می کنند.
البته همین جا لازم است گفته شود که طرح این دیدگاه به هیچ رو متضمن فروکاستن از نقش و اعتبار سازنده و فرهنگی هیچ نشان و مدال و تقدیری نیست. اگرچه دور از انتظار هم نیست در روز‌های آینده سویه‌‌هایی عجیب بر چنین تصمیمی وارد شود که بهره برداری‌های سیاسی نیز در پی‌داشته باشد اما وارد کردن اتهامات ناروا به این قبیل برنامه‌های فرهنگی در جهان که متاسفانه گاه با افترا و توهین نیز همراه بوده از سوی هیچ منبع و گروه و شخصی بر اصل نشان وارد و شایسته نیست.
امیدوارم این حرکتِ به‌جا و تحسین برانگیرِ حسین علیزاده از سوی بی‌شمار هنرمندان عزیز کشورمان مورد حمایت جدی واقع شود تا شاید این همراهی و همنوایی همانطور که علیزاده در نامه‌اش نوشت، مسئولان کشور را به توجه و درک شایسته و بایسته از ارزش و جایگاه هنر و هنرمند مستقل و مردمی کشورمان رهنمون شود.
دیدگاهتان را بنویسید