علی قمصری: و دوباره با واکنش شجاعانه و بادرایت آقای «حسین علیزاده» در سال اخیر روبرو شدیم.
چرا شجاعانه: چون خلاف مسیر حرکت طوفانی به نام «جمعیت گرایی» بوده.
حسین علیزاده
چرا با درایت: «چون می دانند که تاریخ، خیلی از برگ ها که در زمان خود کمتر ورق می خورند را قاب می کند.
من از بزرگنمایی و هیجان محوری کور در هر جریانی دوری می کنم، اما مانند هر آدم طبیعی از هوشمندی (و نه زیرکی مخرب) به وجد می آیم.
سالهاست که در میان کشمکشهای هنری داخل کشور و فضای نفی کننده بین هنرمندان؛ مهر تایید کشورهای دیگر، سکوی پرتاب یا شانس فرار از فشار انتقادات را در اختیار بعضی از هنرمندان می گذارد. شاید بعضی این جوایز به حکم قبولی کنکور برای دختری کم سن و سالی می ماند که نمی خواهد به ازدواج زود هنگام تن دهد. همینطور که اسکار به ناگاه مهر خاموشی را به لبهای منتقدین رادیکال فرهادی زد.
سوال اینجاست که قوای تحلیل در یک کشور، برای به رسمیت شناختن یک توانایی هنری چه کم از نشان فلزی یک کشور ناآشنا با مختصات آن هنر دارد؟ و چرا آن نشان باید مهر خاموشی برلبان منتقدین بزند؟
شخصیت هایی مانند حسین علیزاده و کیهان کلهر، بعد آرمان خواهانه ی هنری را در موسیقی ایرانی تقویت کردند و خود را برای لذیذتر به نظر آمدن در هر ظرفی نریختند.
دیدگاهتان را بنویسید