«آوای مهر» آلبومی از حسین علیزاده است که در قالب کاست در سال ۱۳۷۰ پخش شد. علیزاده این آلبوم را پس از زمین لرزه رودبار در ۱۳۶۹ پخش کرد و آلبوم را هم به زلزله‌زدگان شمال تقدیم کرد. حالا پس از ۲۳ سال موسسه ماهور دوباره این آلبوم را منتشر کرده است.
موسیقی «آوای مهر» و «عصیان» در دو فضای متفاوت ساخته شده است. «آوای مهر» شامل پنج قطعه است که ریشه در موسیقی ملی ایران دارد. آهنگساز با تکیه بر ذهنیاتی که از ملودی‌های بومی و سنتی دارد و با آمیختن اصوات همزمان، ترکیب بدیع و زیبایی خلق کرده است. قطعات «زندگی»، «طلوع»، «عمق فاجعه»، «آوای مهر» و «عروج» اگر چه هریک نام خاصی دارند و مستقل به نظر می‌رسند و سه قطعه‌ی اول ـ به ویژه «عمق فاجعه» ـ واکنش عاطفی آهنگساز را در برابر فاجعه زلزله نشان می‌دهد، اما هر پنج قطعه، در کلیت خود تأثرات وی را از مضمونی یگانه ـ یعنی زندگی ـ بیان می‌کند. قطعه‌ی «زندگی» ترکیبی است از تحرک ریتم و سازهای بومی که حرکت، تلاش و شور زندگی را می‌نمایاند. «طوع» یادآور بامداد و آغازی برای زیستن است. «عمق فاجعه» با ضربه‌های دوگانه طبل و با فواصل زمانی میان هر دو ضربه، حالتی میان ترس و خلأ ایجاد می‌کند که به شدت تصویری‌ست. از میان موسیقی دردآلودی که می‌خواهد فضای خالی را پر کند آواز ظاهر می‌شود و مصیبتی را مویه می‌کند. ضربه‌های دوگانه که گویی تپش قلب انسان یا قلب زمین است و فاجعه‌ای را باز می‌گوید همچنان ادامه می‌یابد و موسیقی میان تسلیم یا اعتراض به فاجعه سرگردان می‌ماند.
در «آوای مهر» موسیقی به صورت «آکورد» کشیده‌ای ورود آواز را تدارک می‌بیند. آواز بدون کلام است و نقشی برابر با هریک از سازها دارد و آمیخته با آنهاست. چنین استفاده‌ای از آواز به مثابه آوایی آسمانی (آوایی از مهر) است. آوای مهر آوای التیام‌بخش و جستجوگری‌ست که پیوندی عاطفی و تراژیک با «عمق فاجعه» دارد. «عروج» تا اندازه‌ای یادآور قطعه‌ی اول است. سازهای کوبه‌ای و بادی فرمی تازه و اصیل را می‌نمایانند. صدای انسان بدون کلام ظاهر می‌شود. گویی آواز، برخلاف سنت، نقشی تزیینی در برابر سازها برعهده گرفته است. با اینکه موسیقی علیزاده در این مجموعه بی‌تأثیر از موسیقی‌های بومی نیست اما همه مخاطبان بومی و غیربومی موسیقی می‌توانند آن را درک کنند و از آن لذت ببرند.
پرویز منصوری هم در یادداشتی که در خصوص این آلبوم منتشر کرده نوشته است: «عصیان شامل قطعات «عصیان» و «رؤیا» است. آهنگساز در «عصیان» از امکانات، تکنیک‌ها و نوآوری‌های موسیقی غربی بهره و الهام گرفته است. وی به شیوه آن دسته از آهنگسازان رمانتیک که تحت تأثیر فرهنگ اصیل و ریشه‌دار سرزمین خویش بوده‌اند اثری تصویری و نئو رمانتیک آفریده است که در مجموع، برای شنوندگان ایرانی و غیرایرانی، زیبا و شنیدنی‌ست. به نظر می‌رسد در آفرینش «عصیان» آهنگساز از «قطعه برای ارکستر زهی و کوبه‌ای و چلستا» اثر «بلا بارتوک» الهام گرفته و پاسخی مناسب به آن داده است. در قطعه «رؤیا» ابتدا هارپ زمینه را با اشاره به موتیفی که فلوت اجرا خواهد کرد آماده می‌کند. این موتیف حالت انتظار را برمی‌انگیزد و در ادامه و گردش آن، فلوت موتیف کوتاه دیگری را می‌نوازد و آن را دو سه بار تکرار می‌کند و آنگاه قطعه با نت کشیده ای در بالا، همراه با آرپژهای هارپ، به انتهای بی‌پایان خود می‌رسد. در مجموع، بافت موسیقی، انتخاب، ترکیب و رنگ‌آمیزی سازها و امکاناتی که حسین علیزاده در انشا و ابداع خود از آن سود جسته است تأثیری تصویرگرایانه دارد. بدون تردید این توانایی حاصل تجربه طولانی و متفاوت وی در زمینه آهنگسازی است.»
بر اساس این گزارش، «آوای مهر» آلبومی از حسین علیزاده است که در قالب کاست در سال ۱۳۷۰ پخش شد. علیزاده این آلبوم را پس از زمین لرزه رودبار در ۱۳۶۹ پخش کرد و آلبوم را هم به زلزله‌دیدگان شمال تقدیم کرد. حالا پس از ۲۳ سال موسسه ماهور دوباره این آلبوم را منتشر کرده است.
دیدگاهتان را بنویسید