موسیقی ایرانیان: همانطور که می‌دانید سه قسمت “میزگردی برای ترانه” در سه شماره‌ی مجله موسیقی ایرانیان منتشر شد، به سبب اینکه ممکن است بسیاری از کاربران نتوانسته باشند مجله را دانلود کنند تصمیم گرفتیم تدریجا همه‌ی این میز گرد را در سایت قرار دهیم، برای شروع می‌توانید مقدمه‌ی این میزگرد را در ادامه بخوانید.

آرمین ابراهیمی: هیچ‌کس جُز خودِ ترانه‌سُرایان، جُز کارورزان پی‌گیر ترانه و کلام آهنگین نمی‌توانند به عمق مشکلات موجود پیرامون وضعیت «بحرانی» ترانه (که به دلیل طولانی شدن مُدت‌اش تبدیل به شناسنامه‌اش شُده) نفوذ و احتمالا آن را برطرف کنند. مشکلاتی که اول از همه گریبان موسیقی مردُمی و سطح سلیقه‌ی مخاطبان این موسیقی را می‌گیرد و تبر ریشه‌کن کردن‌اش ابتدا به جان همین جنگل می‌افتد تا بیشه‌‌زار سرسبز خود ترانه. در این میزگرد مفصل، گامی کوچک در مسیر تحقق رفع نقایص ترانه و موسیقی امروز برداشته‌ایم. اگر ترانه‌نویسان شُهره‌ی خانه‌نشینی که ماهی یک ترانه می‌نویسند کثر شأن‌شان می‌آید از این‌که برای بالیدن این هنر توسری‌خورده‌ی محکوم ندیده‌گ رفته‌شده قدمی جلو بگذارند، چه زیبا که ما ترانه‌سُرایانِ نه چندان مشهور، اما نگران و مضطرب آینده‌ی این مدیوم هنری، مثل رودی که در برابر سد می‌خروشد و اگر نمی‌تواند از سد بگذرد ولیکن تا آخرین قطره‌هایش به آن حمله‌ور می‌شود و ضربه می‌زند نقطه‌ی سپید آغاز این مسیر را روی دفترهای سیاه بگذاریم. در این گفتمان، بنده «آرمین ابراهیمی»، «فرانک کلانتری»، «ماندانا ابری»، «علی کمارجی‌نژاد»، «محسن سرداری» و «امین موسوی» شرکت کرده‌ایم، که پاسخ‌های هرکدام‌مان با نام کوچک مشخص شده است. امید که این نقطه‌ی سپید آغاز (که بیشتر به برشُماری مشکلات و موانع پرداخته) بتواند در ابعاد این سیاهی بالغ شود و چنان پربگیرد که خود صفحه‌‌ای نو باشد به رنگی تازه. به رنگ سپید.

ابراهیم مولائی: آرمین ابراهیمی که جزو دوستان مقاله نویس مجله هستند و در شماره های قبلی مجله موسیقی ایرانیان هم همکاری خوب و نزدیکی با ما داشتند برای شماره‌ی پنجم پیشنهاد دادند یک میز گرد حول موضوع ترانه داشته باشیم. برای ابتدای کار میز گردی با دوستان خود که اکثرا ترانه‌سراهای تازه کار ولی با استعداد هستند تشکیل دادند و از آنجا که حس کردیم بحث خوبی شده است تصمیم گرفتیم سخنان دوستان در این میز گرد را طی سه قسمت در سه شماره متوالی مجله منتشر کنیم.

در این میز گرد آرمین ابراهیمی به عنوان تحلیل‌گر و طراح سوالات شرکت کرده اند که البته ایشان سابقه ترانه‌سرایی در آلبوم‌هایی چون (ساعت ۲۵ شب) رضا یزدانی را دارند، البته ما آقای ابراهیمی را بیشتر نویسنده و تحلیل‌گر می شناسیم ولی گویا ایشان در ترانه سرایی، آهنگسازی و خوانندگی هم فعالیت می کنند.

آقای محسن سرداری هم فوق لیسانس ادبیات و زبان فارسی دارند و یک سال است که در ترانه سرایی فعالیت میکنند.

خانم ماندانا ابری هم با اینکه تحصیلاتشان در زمینه مهندسی عمران است ولی حدود سه سال هست که بصورت حرفه ای ترانه می سرایند و یک کتاب چاپ شده به نام «بگو سنجاقکم هستی» دارند و البته یک کتاب دیگر ایشان هم در حال چاپ است، در ضمن چند ترانه ی ایشان توسط خوانندگان مختلف اجرا شده که سه آلبوم هم با ترانه سرایی وی در آینده منتشر خواهد شد.

خانم فرانک کلانتری حدود دو سالی است که ترانه سرایی را آغاز کرده اند و یک کتاب منتشر شده به نام «طفلکی قلب عاشقم» را در کارنامه ی خود دارند و دو کتاب دیگر در زمینه‌ی جملات مینی‌مال و ترانه هم آماده چاپ دارند.

آقای علی کمارجی نژاد هم جزو ترانه سراهای جوانی هستند که با اینکه هنوز ترانه سرایی برای ایشان به صورت حرفه و شغل در نیامده است اما ترانه هایشان بسیار مستعد نشان می دهد، که می توانید برای خواندن ترانه های او به وبلاگش هم مراجعه کنید.

امین موسوی هم برخلاف امروز، آن زمان با موسیقی ایرانیان همکاری جدی نداشتند ولی با این همه لطف کردند و در آخرین لحظات کار به عنوان تحلیل‌گر به این جمع اضافه شدند و اتفاقا نظرات جالبی هم در این میز گرد از خودشان ابراز کردند، در ضمن ایشان هم دستی در شعر و ترانه دارند و با شناختی که از ایشان دارم مطمئن هستم با توجه به تفکرات نو و بدیعی که در زمینه ترانه سرایی دارند، در آینده بیشتر از وی خواهیم شنید.

امین موسوی: نگاه نکن چه کسی می گوید ببین چه چیزی می گوید، جریان این میز گرد هم همین است، شاید افراد این میز گرد شهرت آنچنانی نداشته باشند ولی بحث های قوی و موضوعات جالبی در این جلسه مطرح شد که ترانه سراهای مشهورتر هم جا دارد برای ریشه یابی وضعیت ترانه در ایران در اینگونه بحث ها شرکت کنند. بنده هم در آخرین لحظات مثل وصله ای نچسب به این میز گرد اضافه شدم و از همه دوستان هم عذر می خواهم که با پاسخ ها و صحبت های طولانی ام باعث شدم تا حوصلشان سر رود، البته علت جواب های طولانی بنده این بود که خواستم کمی عمیق تر و ریشه ای با مسائل برخورد کنم که هر چقدر بخواهیم دقیق تر موضوعات را بررسی کنیم لاجرم باید بیشتر مسائل را باز کنیم، کاری که متاسفانه در کشور ما اتفاق نمی افتد، امیدوارم اینگونه جلسات هم سرآغازی شود تا مسئولان، نویسندگان و اهالی هنر دور هم جمع شوند و فکری برای هنر بکنند که البته این آرزو مطمئنا سرابی بیش نخواهید بود و معلوم نیست تا کی باید هنرمان این روند تدریجی رو به افول خود را ادامه بدهد.