زندگی من به دو بخش تقسیم می‌شود؛ پیش از آشنایی با لطفی و پس از آشنایی با لطفی. صیقلی که لطفی روی آواز من داشت، انکار نشدنی است، تا زنده‌ام خودم را شاگرد و مدیون لطفی می‌دانم.
بسیاری از هنرمندان جوان در عرصه موسیقی، بخش زیادی از زندگی حرفه‌ای خود را مدیون محمدرضا لطفی هستند. لطفی که جمعه دوازدهم اردیبهشت ۱۳۹۲ دار فانی را وداع گفت، تأثیر بسیاری بر موسیقی ایران داشته است. یکی از کسانی که بخشی از زندگی حرفه‌ای خود را مدیون محمدرضا لطفی بود؛ محمد معتمدی است.
معتمدی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم درباره چگونگی آشنایی‌اش با لطفی می‌گوید: نخستین باری که محمدرضا لطفی را دیدم، شبی بود که با مجید درخشانی به منزل لطفی رفتیم. در آن دیدار اثری را که با آقای درخشانی اجرا کرده بودیم برای استاد لطفی پخش کردیم و او هم برای نخستین بار آواز من را شنید. چند روز پس از آن دیدار بود که از دفتر لطفی به من زنگ زدند و گفتند: استاد می‌خواهد شما را ببیند.
وی ادامه می‌دهد: لطفی از من خواست که از همان هفته در تمرین‌های گروه شیدا شرکت کنم. از همان زمان بود که در بازگشت مجدد لطفی به ایران و تشکیل گروه شیدا افتخار همکاری با او را داشتم.
این خواننده جوان درباره مهمترین وجه شخصیتی لطفی می‌گوید: بارز‌ترین جلوه لطفی در موسیقی جدیت او بود. لطفی در تمام زمانی که در شبانه‌روز به بیداری می‌گذراند به کار، تولید و آموزش مشغول بود. اهمیت دادن به موسیقی و عشق به کارش در برخوردش با دیگران کاملاً مشخص بود. سر تمرین، ضبط و یا اجرا با کسی شوخی نداشت.
وی ادامه می‌دهد: وقتی می‌خواست اثری را برای انتشار آماده کند، چشمانش را می‌بست و با تمرکز کامل آن را می‌شنید. انگار که حواس‌های دیگرش را از کار می‌انداخت تا تنها، بشنود.
معتمدی با اشاره به تأثیر لطفی در پیشرفت کاری او می‌گوید: حدود چهار سال با لطفی همکاری داشتم. من پیش از اینکه با لطفی آشنا شوم، آموزش‌های لازم را در آواز ایرانی دیده بودم و ردیف‌های موسیقی دستگاهی ایران را کار کرده بودم. اما بودن کنار لطفی آن‌قدر نکات و ظرایف برای آموختن داشت که در پخته شدن من در موسیقی بسیار مؤثر بود.
وی تأکید می‌کند: به‌جرئت می‌توانم بگویم که بودن کنار لطفی در کار هنری من آن‌چنان تأثیرگذار بود که زندگی‌ام را به دو بخش تقسیم کرد؛ پیش از آشنایی با لطفی و پس از آشنایی با لطفی. صیقلی که لطفی روی آواز من داشت، انکار نشدنی است. تا زنده‌ام خودم را شاگرد و مدیون لطفی می‌دانم.
معتمدی که آلبوم‌هایی مانند «وطنم ایران»، «ای عاشقان» و «سایه جان» را با آهنگ‌سازی محمدرضا لطفی خوانده است، می‌گوید: خوش به حال کسانی که از لطفی آموختند و محضرش را درک کردند. تجربهٔ داشتن لطفی برای موسیقی ما تکرار نشدنی است. او از هنرمندانی بود که جایگزین ندارد. درست است که هر کسی شخصیت و ویژگی خود را دارد اما کسی مانند لطفی که چکیده‌ای از آموخته‌های قدما و داشته‌های امروز باشد؛ تکرار نمی‌شود.
وی در پایان تأکید می‌کند: ای‌کاش همه ما به‌خوبی می‌توانستیم این فقدان بزرگ را درک کنیم. رسانه‌ها باید این فقدان را به بهترین شکل ممکن پوشش می‌دادند. ای‌کاش صدا و سیما نیز متوجه خسارت وارده به پیکر فرهنگ و هنر کشور می‌شد و درگذشت محمدرضا لطفی را شایسته فرهنگ ایران بازتاب می‌داد.
دیدگاهتان را بنویسید