محمدرضا شجریان استاد آواز ایران با نگارش یادداشتی به مناسبت سالروز زلزله بم گلایه هایی را نسبت به فراموشی این حادثه دلخراش و سهمگین مطرح کرده است. متن کامل این یادداشت را به نقل از «اعتماد» در ادامه می‌خوانید

تصویری زیبا از استاد شجریان

من این یادداشت را از سر خشم و درد می نویسم. مهم نیست امروز چندمین سالگرد زلزله بم است. مهم نیست که آلودگی هوا در شهرهای ما کشنده شده است، مهم نیست که رودها و دریاچه ها را نابود کرده ایم، مهم نیست که محیط زندگی را با دست های خود، حریصانه از بین برده ایم و هزار مساله مشابه دیگر، هیچ کدام مهم نیستند. مهم آن است که فراموش کرده ایم. اگر کسی به تقویم نگاهی نیندازد، روز وقوع زلزله بم را به یاد نمی آورد. تالاب های خشک شده را فراموش کرده ایم، دریاچه ارومیه را هم فراموش خواهیم کرد و هولناک تر از همه اینکه فراموش کرده ایم در کدام سرزمین زندگی می کنیم. فراموش کرده ایم که این سرزمین زلزله خیز، خشک است و کم آب و فراموش کرده ایم که نیاکان ما در همین سرزمین خشک، چه هوشمندانه، آب را نگه می داشتند. با طبیعت کنار می آمدند و یادشان بود که در چنین سرزمینی چگونه باید زیست. ما زیستن در این سرزمین را فراموش کرده ایم و هولناک تر آنکه نمی خواهیم به یاد بیاوریم. نیاز داریم که نیشتری برداریم و به جان وجدان و روح خود بیفتیم. ما در برابر زلزله بم، گناهکاریم. در برابر جان های از دست رفته، گناهکاریم.

در پیش چشم می بینم که مردگان بم- و همه فاجعه های طبیعی دیگر- بر ما چشم دوخته اند و به ما می گویند ما قربانی خانه های سست شدیم و شما که بعد از ما زنده ماندید، چرا فرزندان به جا مانده ما را فراموش کردید؟ من از شرم، نگاهم را می دزدم و به زمین خیره می شوم. چه بگویم، بگویم هنوز زندگی بر همان مدار است که بود؟ بگویم «قهر طبیعت» است؟ آیا فراموشی ما «قهر طبیعت» است؟

آری مهم نیست که پنجم دی ماه ۱۳۸۲ در بم زلزله آمد. چه تفاوت دارد که یک سال گذشته باشد یا ۱۰ سال یا ۲۰ سال. مهم آن است که درد بم در خاطر نماند. وجدان ها آسوده و همه سرگرم کار و بار خویش شده اند. اگر هم در سالگرد زلزله، یادی از بم می شود، اشعار احساساتی و پرسوز و گداز خوانده می شود. بر خود نهیب می زنم. ما نیازمند نهیبی به خود هستیم.