سحر طاعتی- همشهری آنلاین: سالار عقیلی که بیش از ۸۰ اثر موسیقایی و کنسرت‌های متعدد داخلی و خارجی را در کارنامه هنری خود دارد، برخلاف بسیاری از هنرمندان در دوران کرونا از فعالیت دست نکشید و با آوازهای خود علاوه بر قدردانی از کادر درمان و همدردی با وقایع روز جامعه، آلبوم‌هایی را با آهنگسازان مختلف منتشر کرد. «خانه تنهایی» به آهنگسازی سعید فرج‌پوری، «شهر خاموشی» به آهنگسازی ابوالفضل صادقی‌نژاد و «سپردمت به جاده‌ها» با آهنگسازی مسعود پیروی و تنظیم بهنام ابوالقاسم آلبوم‌هایی است که طی چند ماه گذشته با صدای سالار عقیلی منتشر شده‌اند.
آلبوم موسیقی سپردمت به جاده‌ها جدیدترین اثرشما در سال‌جاری محسوب می‌شود؛ اثری در همکاری با مسعود پیروی آهنگسازی که سابقه همکاری با او را در ارکستر ملی ایران داشتید.
بله. حدود ۱۰سال پیش؛در یکی از روزهای تمرین با ارکستر ملی ایران به رهبری استاد فرهاد فخرالدینی، جوانی آنجا بود که استاد فخرالدینی گفتند کار جدیدی برای خواندن با ارکستر آورده‌اند بهنام «شیدا». زمانی که این قطعه را در تمرینات شنیدم، فکر می‌کردم متعلق به مرتضی‌خان محجوبی یا استاد برازنده است چرا که حال و هوای موسیقی قدما را داشت. همان موقع از آقای پیروی پرسیدم آهنگساز این اثر چه‌کسی است؟ گفتند خودم. از آنجا متوجه ویژگی و احساس موسیقایی کارهای ایشان شدم که بسیار حس و حال موسیقی قدما را داشت.همانجا بود که به کارشان علاقه‌مند شدم و به این آهنگساز اعتماد کردم که در نهایت منجر به پیشنهاد یک آلبوم شد که هم‌اکنون در بازار موسیقی با عنوان سپردمت به جاده‌ها در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است. در این آلبوم من دو آواز را در کنار ۶ تصنیف خوانده‌ام که یکی از تصانیف همان قطعه«شیدا» است چرا که یکی از شروط من برای خوانندگی این آلبوم؛ قرار گرفتن قطعه شیدا در کنار دیگر قطعات بود.
این آلبوم در کنار پخش آنلاین، به‌صورت فیزیکی منتشر شده است؛ مسئله‌ای که شما طی سال‌های اخیر همیشه به عدم‌انتشار آثار در قالب سی‌دی فیزیکی انتقاد کرده بودید.
متأسفانه مدت‌هاست که آلبوم‌های موسیقی در فضای مجازی پخش می‌شوند که من آن را نمی‌پسندم چرا که یک اثر موسیقی برای من به‌صورت فیزیکی و قرارگرفتن در کتابخانه خانه‌های‌مان معنا پیدا می‌کند. خوشبختانه آلبوم سپردمت به جاده‌ها که همکاری‌ام با مسعود پیروی و بهنام ابوالقاسم به‌عنوان تنظیم‌کننده و نوازنده پیانو است به خانه‌های مخاطبان‌مان می‌رود.
من در طول ۲ دهه فعالیتم بیش از ۴۰ آلبوم موسیقی منتشر کرده‌ام که به‌صورت سی‌دی و فیزیکی بوده‌اند چون خیلی دوست دارم مخاطبان ما و کسانی که ما را دنبال می‌کنند این آلبوم‌ها را جمع‌آوری کنند. حتی بسیاری از مردم خوب‌مان کلکسیونی دارند و آنها را نگه می‌دارند. من به‌عنوان یک خواننده خیلی تمایل دارم که آثار من نیز در آن کلکسیون‌ها باشد. مردم بتوانند آن آلبوم‌ها را ببینند با ویژگی‌های هر قطعه به لحاظ شعر و ملودی و نوازندگان آن آشنا شوند. درست است که موسیقی‌هایی که در اینترنت و فضای مجازی پخش می‌شود، ماندگار است ولی شنیدن آن منوط به داشتن اینترنت در فضای مناسب است این درحالی است که گوش دادن به سی‌دی، در هر زمان و مکانی امکان‌پذیر است. البته باید بپذیریم که جهان رو به یک تغییر بزرگ است و هر چه جلوتر می‌رویم و بشر پیشرفت می‌کند بسیاری از ارزش‌ها کمرنگ می‌شود و از دست می‌رود. با وجود همه این مسائل من بسیار خرسندم این آلبوم نیز همانند سایر آثارم به‌صورت فیزیکی منتشر شده است.
طی چندین ماه اخیر آلبوم‌هایی چون خانه تنهایی، شهر خاموشی، سپردمت به جاده‌ها و چند تک قطعه با صدای شما منتشر شده است. همکاری با آهنگسازان مختلف و تفاوت در شیوه کاری هر کدام چه تأثیری درخروجی کار شما دارد؟
با نگاهی به آثارم طی ۱۵سال اخیر متوجه خواهید شد که سعی کرده‌ام در یک سطح کیفی حرکت کنم و نگذاشته‌ام این سطح و جایگاه پایین‌تر بیاید و اگر اثر جدیدی با شیوه آهنگسازی جدید و حتی تلفیقی و نوآوری را خوانده‌ام برایم چگونگی آن نوآوری مهم بوده است. به‌عنوان مثال قطعه«نگار» یک نوآوری در کارم است ولی در اجرای همین اثر هم از فضای فکری‌ام خارج نشده‌ام.
بسیاری از استادان قدیم نگاهی متفاوت به نوآوری دارند و آن را در جهت تخریب موسیقی آوازی ایرانی می‌دانند. شما که در برخی آثارتان همانند قطعه نگار دست به نوآوری زده‌اید چه دیدگاهی به این موضوع دارید؟
من به شخصه با نوآوری مخالف نیستم اما چگونگی بیان آن مهم است.در آثار قدمایی چون استاد غلامحسین بنان هم نوآوری دیده می‌شد همانند همان قطعه معروف «الهه ناز». به‌طور کلی واکنش‌های مثبت و منفی در هر برهه زمانی به نوآوری بوده چرا که هر نوآوری در جهت تغییر فرهنگ چند ساله بود و طبیعی است که بسیاری از استادان که در زمینه موسیقی ردیف دستگاهی فعالیت می‌کنند یا دیگر هنرمندان به این مقوله واکنش نشان دهند.
به‌طور کلی من بر این باورم که نوآوری باید باشد اما با درنظر گرفتن این مسئله که به شالوده و پایه اصلی موسیقی ایرانی یا هر هنر دیگری لطمه نزد.
بسیاری از آثار شما با آهنگسازان جوانی است که نخستین تجربه موسیقایی‌شان در همکاری با شما شکل گرفته است.
بله همینطور است. من معتقدم که این جوان‌ها استادان آینده موسیقی ایران هستند. من وظیفه خودم می‌دانم دست جوانان را بگیرم چون استادان بزرگ موسیقی دست من را گرفتند و اگر این کار را نکنم مدیون آنها خواهم بود به همین‌خاطر دوست دارم از این نسل جوانی که باانگیزه و البته استعداد و علم در زمینه موسیقی فعالیت می‌کنند، حمایت کنم اما کاری را حمایت می‌کنم که شایستگی لازم را داشته باشد. من در طول سال چندین کار را که توسط جوانان آهنگسازی شده، رد می‌کنم ولی اگر شایسته باشد حتما می‌خوانم.
همه استادان بزرگ موسیقی ایران که امروزه نام‌شان جزو افتخارات هنر ایران محسوب می‌شوند نیز روزی جوان بودند و اتفاقا در جوانی آثاری خلق کردند که همان آثار جزو قطعات ماندگار موسیقی ایران هستند. به‌عنوان مثال استاد پرویز یاحقی در سن ۱۸سالگی قطعه «امید جان» را برای استاد غلامحسین بنان ساخته که همان زمان کشور را تکان داد.
دایره مخاطبان شما به‌واسطه تنوع کارهای‌تان که عاشقانه، ملی و میهنی است گسترده است. با توجه به تغییر و تحولات جامعه و تغییر سلیقه شنیداری نسل جوان چگونه باید توقع شنیداری نسل جدید را برآورده کرد؟
از نخستین کارم که سال۱۳۸۰ منتشر شد تا به امروز در یک فضای کاری جلو رفته ام و دوست دارم آثارم همیشه با همان حس و حال منتشر شود.یکی از افتخاراتم این است که مردم آثارم را زمزمه می‌کنند. به‌عنوان مثال قطعه «وطنم»که جزو کارهای ملی و میهنی است و معتقدم این قبیل آثارم جزو موفق‌ترین کارهای من بوده است.
در همه این سال‌ها که می‌خوانم تا حدی نوع سلیقه مردم و مخاطبانم را پیدا کرده‌ام ولی باز هم نمی‌توانم به‌طور قطعی بگویم که مردم از چه کاری استقبال بیشتری می‌کنند چون اقبال یا عدم‌اقبال نسبت به اثری به شرایط گوناگونی چون اتفاقات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و به‌طور مستقیم به روحیات مردم بستگی دارد.
اما من دلم می‌خواهد همه اقشار جامعه کار من را گوش کنند و من به‌عنوان خواننده وظیفه دارم با عوض شدن نسل، موسیقی‌ام را به‌گونه‌ای هدایت کنم که آنها هم گوش کنند. دوست ندارم آواز هیچ‌وقت فراموش شود چون پایه و ستون اصلی موسیقی سنتی ایران آواز و موسیقی ما آوازی است به همین دلیل همیشه در آلبوم‌هایم آواز می‌خوانم مگر اینکه خود آهنگساز نخواهد. در همین آلبوم سپردمت به جاده‌ها، ۲آواز داریم ولی در بسیاری از آلبوم‌ها فقط تصنیف خوانده‌ام.
من معتقدم که موسیقی سنتی ما همانند تخت جمشید و سی‌وسی پل می‌ماند چون ریشه در فرهنگ و سنت‌های ما دارد و هیچ وقت نه فراموش می‌شود و نه از بین می‌رود و از این بابت من اصلا نگران نیستم. خوشبختانه موسیقی اصیل همیشه مخاطبان خودش را دارد و روزبه‌روز بر تعدادشان افزوده می‌شود اما در عین حال هم نمی‌توانیم همه مردم را مجبور به گوش کردن موسیقی سنتی کنیم چرا که موسیقی سلیقه است.
شما به یکی از پرکارترین خواننده‌های موسیقی سنتی ایرانی شهرت دارید. حتی در دوران کرونا که بسیاری از هنرمندان فعالیتی نداشتند از شما چندین آلبوم و تک آهنگ منتشر شد.
متأسفانه کرونا باعث شد شرایط اقتصادی، شرایط موسیقی، تئاتر، سینما و کلا هنر به‌هم بریزد. من نیز درگیر این بیماری شدم ولی کماکان کار می‌کردیم و از کار بازنایستادیم. اذیت شدیم ولی نگذاشتیم شرایط بر ما غلبه کند. به شرایط کاری خودم امیدوارم چون ایده‌های زیادی در ذهنم است و با این ایده‌ها جلو می‌روم و امیدوار به کارهای کنونی و حتی آینده هستم و احساس می‌کنم می‌توانم کارهای جدید و خدمات جدیدتری به مخاطبان‌مان ارائه دهم.
من همیشه سپاسگزار مردم هستم که از من و صدایم حمایت می‌کنند.
دیدگاهتان را بنویسید