کرونا حسین معززی‌نیا را در سوگ برادر نشاند

معززی‌نیا نوشته است: برادرم امروز مرد.

«قاتلش کروناست.

پنج سال پیش به من گفتند سرطان خون دارم، بستری شدم، روزهای طولانی شیمی‌درمانی، قرنطینه و پیوند مغز استخوان را گذراندم، اشک ریختم بابت دور ماندن از زن و بچه‌ام. هر صبح، پرستارها و دکتر روان‌شناس می‌آمدند درباره‌ی ارزش زندگی، نیمه‌ی پر لیوان و مثبت‌اندیشی نطق می‌کردند.
پیوند که انجام شد، بعد از چهل روز قرنطینه در بیمارستان، سه ماه هم قرنطینه ‌شدم در یک اتاق.

روز سوم خبر دادند پدرت مرد. گفتند نباید از آن اتاق بیرون بیایی. گفتند پدرت هم خواسته‌اش سلامتی تو بوده. بمان در همان اتاق، سوگواری هم نکن که باعث لطمه به پیوند می‌شود. ندیدم پدرم را چطور دفن کردند. مادرم را بغل نکردم و یک دل سیر گریه نکردم.

سرپرستار تلفن زد و از ادامه‌ی زندگی گفت و این‌که همه‌ی اینها می‌گذرد. گفت منشأ بیماری تو استرس و شرایط زیستی بوده، فکری به حال خودت بکن. کار و زندگی‌ام را رها کردم، خودم را تبعید کردم یک گوشه‌ی دنیا بلکه چند روز بیشتر زنده بمانم و دخترم، بی‌پدر بزرگ نشود.

چند ماه پیش هم‌کلاسی‌اش را در شلیک به آن هواپیما از دست داد، یک هفته در تب و تاب بودیم دوباره از مرگ و خبر مرگ دورش کنیم. تلاشی مهمل برای پاک نگه داشتن دنیای یک آدم جدید، بلکه مرگ، کمتر دور و برش بپلکد.

پنح سال است همین زندگی را دارم که شماها چند روز است دارید. قرنطینه، شستن دائم دست، دور ماندن از آدم‌ها و مراقبت‌های بهداشتی… تاوانی که بابت سیستم ایمنی ناقص بدنم می‌دهم. با خوردن دوز بالای کورتن، کنار آمدن با عوارض روانی‌اش، بی‌خوابی‌ها و عصبیت‌هایش. کورتون، چشم‌هایم را از بین برد و استخوان‌هایم را پوک کرد. با این جسم نحیف، زندگی را می‌گذرانم و می‌شنوم که می‌گویید نیمه‌ی پر لیوان را ببین که زنده مانده‌ای.

امروز خبر دادند برادرت مرد. دو روز پیش تلفنی حرف زدیم. می‌گفت دکترها اطمینان داده‌اند چند روز آنتی‌بیوتیک تزریق می‌کنیم و درست می‌شود. مرخص می‌شوی…»