صحنه‌ای که بیوک میرزایی را واقعا به گریه انداخت: برای همسرم زار زار گریه می‌کردم

این سریال روایتگر داستان زندگی پنج دانشجو است که هر کدام با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کنند. مجموعه مورد بحث، سال‌های آخر دهه ۱۳۷۰ از شبکه ۵ پخش شد و توانست مخاطبان زیادی را با خودش همراه کند.

وی در خصوص تکرار سریال‌ها از تلویزیون و شبکه آی‌فیلم، گفت: آی‌فیلم را می‌بینم و اینکه کارهای قدیمی را پخش می‌کند، خیلی خوب است. آی‌فیلم مخاطبان زیادی دارد، به ویژه برای ما که قدیمی‌تریم خیلی لذت‌بخش است که می‌بینیم کارهای قدیمی پخش می‌شود. حتی برای مردم هم دیدن این سریال‌ها جذابیت دارد. نسل جدید بسیاری از سریال‌های قدیمی را ندیده است و آی‌فیلم این امکان را فراهم می‌کند که جوان‌ترها کارها را ببینند.

وی به سکانسی از گریه واقعی برای همسرش اشاره کرد و گفت: در این سریال لحظات خوش بسیاری داشتیم و خیلی از سکانس‌ها در ذهنم مانده است. اما سکانسی بود که دخترم گم می‌شود و می‌آیم سر قبر همسرم و گریه می‌کنم. جالب است بدانید که یکی دو سال قبل از اینکه در روزگار جوانی بازی کنم، در واقعیت همسرم را از دست داده بودم. وقتی سر قبر همسرم در سریال حاضر شدم، واقعاً زار زار گریه می‌کردم. با این نقش همذات‌پنداری شدیدی داشتم. برای دست‌اندرکاران مجموعه هم جالب بود که چطور من در این سکانس آن طور گریه می‌کنم. جالب اینکه در تمامی برداشت‌ها احساسم همین بود و به شدت اشک می‌ریختم.

میرزایی با اشاره به اینکه رادیو را خانه اولم می‌دانم، گفت: من در قدم اول خودم را بازیگر تئاتر می‌دانم. بعد رادیو برایم مهم است، اما در تلویزیون هم کار کرده‌ام و این مدیوم هم برایم ارزش دارد. البته کار اصلی من در رادیو است و از رادیو بازنشسته شده‌ام. از وقتی بازنشسته شده‌ام بیشتر کار می‌کنم؛ در برنامه «شب آدینه» در رادیو فعالم و برنامه «صبح جمعه با شما» را هم کار می‌کنیم.

وی در پاسخ به این سؤال که چرا بیشتر نقش آدم‌های خلافکار و به نسبت بدجنس را بازی می‌کنید، تصریح کرد: من تصورم این است که نقش منفی توانایی بازیگر را به رخ می‌کشد. فکر می‌کنم وقتی بازیگر بتواند نقش‌های منفی را خوب دربیاورد، ثابت می‌کند که در بازیگری تبحر دارد. نقش‌های منفی به دلیل تضادی که با نیروهای مثبت دارند، به کار رنگ می‌دهند. نقش‌های مثبت فراز و فرود آنچنانی ندارند. اصولاً از نقش مثبت زیاد خوشم نمی‌آید؛ البته برخی نقش‌های مثبت هم هستند که رنگ دارند اما متأسفانه در کشور ما این نقش‌ها معمولاً جای زیادی برای کار ندارند.