موسیقی ایرانیان – زینب مرتضاییفرد: ز قدیم گفتهاند «درخت هر چه بارش بیشتر باشد، افتادهتر میشود» و این افتادگی عادتی شده بود در انسانهای بزرگ تا هر قدر بزرگتر و چیرهدستتر شوند، تواضع بیشتری از خود نشان دهند.
این موضوع در هنرمندان پیشکسوت و قدیمی آشکارا نمایان است؛ وقتی با زندهیاد همایون خرم حرف میزدی، برای هر آهنگش نظر مرحوم علی تجویدی، دوست قدیمیاش را بیان میکرد و به گونهای سخن میگفت که گویی موفقیتش را مرهون اوست.
هنرمندان گذشته، همان کسانی که درختانی پربار و فتاده بودند، آثار دوستان و همکاران و نسل جوان و شاگردانشان را بدقت بررسی میکردند و مدام در حال مطالعه و تعمقبخشی به دانستههایشان بودند. این افراد در اوج موفقیت هرگز مغرور نمیشدند.
امروزه این خلق و خو و مرام هم مانند بسیاری از دیگر آداب و رسوم پسندیده پیشینیان ما کمرنگ شده است تاجایی که برخی از هنرمندان و پدیدآورندگان علم و دانش آثار خودشان را بیش از دیگران قبول دارند و ظاهرا کمتر هم به بررسی آثار دیگر همکاران و همردیفان خود علاقهای نشان میدهند.
اواخر هفته گذشته بود که نتایج نظرخواهی یکی از سایتهای موسیقی اعلام شد. در این نظرخواهی اهالی موسیقی بهترین آلبومهای سنتی و پاپ و همچنین بهترین ترانه، تنظیم و نوازندگی و… را انتخاب کرده بودند.
فارغ از اینکه این کار تا چه حد علمی و قابل اعتناست، در نتایج اعلام شده دو نکته قابل تامل بود؛ اول اینکه اغلب اهالی موسیقی آلبومهای خودشان را بهترین آلبوم سال دانسته بودند.
دوم اینکه بعد از آلبوم خودشان رسیده بودند به آلبومهای دوستانشان و در پایان هم آنچه را به اصطلاح بیشتر مُد شده و بر سر زبانها افتاده بود را انتخاب کرده بودند.
سالگذشته چند بار هم با اهالی موسیقی تماس گرفتیم تا نظرشان را درباره برخی آلبومهای موسیقی جویا شویم. جالب بود که در اکثر موارد آلبوم دیگر همکارانشان را نشنیده بودند.
با دیدن انتخابهای چند خواننده محترم هم میشود تصورکرد این افراد وقتی از خواب بیدار میشوند با خودشان تکرار میکنند «من بهترین هستم»! واقعا این توهم خودبزرگبینی آفتی بزرگ برای موسیقی پاپ کشور نخواهد بود؟ چرا اهالی موسیقی کارهای یکدیگر را نمیشنوند؟ چرا نظرسنجیهایی که میتواند محملی برای نقد روند موسیقی کشور باشد، تبدیل به جایی شده برای تعارفهای معمول زندگی ما ایرانیها و انتخاب آلبوم خود و دوستانمان به عنوان بهترینها!
دیدگاهتان را بنویسید