ریتم‌های موسیقی بالا و پایین می‌شوند. گاهی اوج می‌گیرند و گاهی فرود می‌آیند. صفحات دوربین‌ها از سراسر سالن به چشم می‌خورند. هر از چند گاهی صدای تشویق تماشاچیان به گوش می‌رسد و گاهی یک نفر با فریاد به موزیسین‌ها ابراز علاقه می‌کند.
به گزارش ایسنا، گروه موسیقی آلمانی «شیلر» به تازگی در روزهای ۱۶ و ۱۷ آبان‌ماه در سالن وزارت کشور تهران به روی صحنه رفته است و شامگاه دوشنبه (۲۰ آبان) نیز آخرین اجرای خود را در سال ۹۸ در ایران در سالن وزارت کشور ارائه داد.
این گروه پیش از این نیز در سال ۹۶ در ایران اجرا کرده است. گروه موسیقی «شیلر» در اردیبهشت امسال آلبومی را به نام «صبحدم» با هنرمندان ایرانی منتشر کرد و قرار شد که در کنسرت اخیر خود قطعاتی را از این آلبوم اجرا کند.
در برنامه شامگاه دوشنبه، قریب به نیم ساعت از زمان آغاز کنسرت می‌گذشت. پس از نیم ساعت چراغ‌های سالن خاموش شد و اعضای گروه شیلر به روی صحنه آمدند.
قطعه اول تقریبا ریتمی هیجان انگیز داشت و گاهی آرام می‌شد و دوباره به ریتم سابق بازمی‌گشت.
نورهای قرمز صحنه را روشن کرده و تماشاچیان دوربین‌های خود را برای ضبط ویدئو بیرون آورده‌اند. قطعه اول با استقبال تماشاچیان همراه می‌شود.
پس از لحظاتی، رقص نوری به رنگ آبی سالن را پر کرده و یک ملودی با ریتمی ثابت بر فضا حاکم می‌شود و کماکان اوج می‌گیرد.
در سالن تنها صدای موسیقی شنیده می‌شود و تماشاچیان همراهی خاصی ندارند. پس از لحظاتی از اوج موسیقی کاسته می‌شود، به یک باره اوج می‌گیرد و ملودی سابق را تکرار می‌شود.
یک روند در سراسر این اجرا حکم فرماست. موسیقی اوج گرفته، متوقف می‌شود و دوباره ثابت می‌شود.
قطعه دیگری در حال آغاز است. تصاویری گرافیکی از فضای تهران پخش می‌شود و نورهای سبز در سالن جاری می‌شوند. موسیقی با ریتم تندتری به جان سالن می‌افتد. فراز و نشیب ملودی موسیقی ادامه دارد. پس از اجرای این قطعه که با تشویق طرفداران همراه بود کریستوفر ون دیلن (رهبر گروه شیلر) حضور تماشاچیان را خوشامد می‌گوید و بابت حضور آنها تشکر می‌کند.
باری دیگر سالن تاریک می‌شود و آواهایی با فراز و نشیب‌های پی در پی به گوش می‌رسد. باری دیگر موسیقی ریتمی ثابت به خود می‌گیرد و ادامه پیدا می‌کند. این بار ملودی آرام‌تری نسبت به کارهای قبلی در جریان است.
قطعه دیگری شروع شده و هر از چند گاهی به زبان انگلیسی شعری زمزمه می‌شود که می‌گوید «don’t say good bye , don’t make me cry»
به اواسط اجرا نزدیک می‌شویم. موسیقی بی‌کلام الکترونیک همچنان در حال اجرا شدن است. همانطور که قبلا رهبر این گروه بیان کرده بود، در این اجرا قطعاتی از آلبومی که همراه با نوازندگان ایرانی ساخته بود، بدون حضور آنها و تنها با نواخته شدن سازهای الکترونیک اجرا می‌شوند.
تماشاچیان را می‌بینیم که همچنان در حال رفت و آمد از بین جمعیت هستند.
در اواسط کنسرت چراغ‌های سالن روشن می‌شود و اعضای گروه به تماشاچیان تعظیم می‌کنند. تماشاچیان درخواست اجرای آهنگ «I feel u» را دارند.
در ادامه قطعه دیگری نواخته می‌شود. صدای گیتار الکترونیک به وضوح شنیده می‌شود و قطعه‌ای همراه با سازهای الکترونیک اجرا می‌شود. پس از لحظاتی تنها صدای کیبورد به گوش می‌رسد. فراز و نشیب‌های موسیقی همچنان ادامه دارد. گاهی جان می‌گیرد و دوباره آرام می‌شود.
در کنسرت می‌بینیم که اثار تقریبا ریتم ثابتی را با نواخته شدن سازهایی از جمله درام، گیتار و کیبورد دنبال می‌کند.
طی کنسرت تماشاچیان را می‌بینیم که علی‌‌رغم موسیقی‌هایی با ریتم شاد، بدون هیچ همراهی، با سکوت به کار گوش می‌دهند.
اکنون قطعه دیگری به پایان رسیده و صدای تشویق مکرر تماشاچیان به گوش می‌رسد. پس از لحطاتی صدای ضربات متوالی درام بلند شده و باری دیگر ملودی‌های سازهای الکترونیک پخش می‌شوند. این بار می‌توان ریتم موسیقی ایرانی را تا حدی در کار حس کرد. موسیقی ریتم ثابتی را دنبال می‌کند و باری دیگر ضربات درام به گوش می‌رسد و قطعه‌ای دیگر نیز به پایان می‌رسد.
پس از آن اثر «I feel u» که تماشاچیان بارها درخواست آن را داده بودند پخش می‌شود.
نورهای قرمز باری دیگر در فضا پخش می‌شوند. موسیقی نواخته می‌شود. گرچه که به اواخر اجرا نزدیک می‌شویم ولی همچنان رهگذران عبور می‌کنند و صدای مخاطبان را در می‌آورند. اعضای گروه معرفی می‌شوند. دست‌هایی در هوا هستند و مردم همچنان سر جای خود نشسته و به موسیقی گوش می‌دهند.
در پایان چند نفر از تماشاچیان درباره کنسرت به خبرنگار ایسنا می‌گویند: خیلی خوب شد که تمدید شد و توانستم به اجرا بیایم. واقعا انرژی‌های مثبتی دریافت کردم.
فرد دیگری نیز اظهار می‌کند: واقع کار را دوست داشتم و همیشه آثار این گروه را گوش می‌دهم. خوشحالم که موقعیت حضور در اجرا برایم فراهم شد.
دیدگاهتان را بنویسید