موسیقی ایرانیان – مصطفی امامی: پنجمین آلبوم محسن چاوشی بعد از پنج سال وارد بازار شد. این شاید مهم ترین خبر موسیقی در سالی که پشت سرگذاشتیم باشد. همه اهالی موسیقی، به خصوص طرفداران چاوشی مدت ها بود منتظر انتشار «من خود آن سیزده ام» بودند تا ببینند خواننده محبوبشان این بار با اشعاری از شعرای کلاسیک؛ چه محصولی برای آن ها آماده کرده است.

«من خود آن سیزده ام» قرار بود به عنوان اولین آلبوم رسمی چاوشی وارد بازار شود که طی این پنج سال، هر بار به دلیلی انتشار آن به تعویق افتاد و در نهایت به عنوان پنجمین آلبوم چاوشی روانه بازار شد. این آلبوم حالا توانسته با فروش بسیار خوب خود، بازار موسیقی را متحول کند. اتفاقی که بعد از «رگ خواب» محسن یگانه، در مورد هیچ آلبوم موسیقی نیفتاده بود.

شاید پیش از این آلبوم خیلی ها محسن چاوشی را با آهنگ های خاطره انگیزی که برای «سنتوری» داریوش مهرجویی اجرا کرده بود می شناختند و از او به عنوان خواننده سنتوری یاد می کردند اما بعد از درخشش چاوشی در «من خود آن سیزده ام» قطعا باید بعد از این او را با این آلبوم بشناسیم و این آلبوم را نقطه عطف کارنامه هنری آقای خاص موسیقی ایران بنامییم. معلوم نیست اگر «من خود آن سیزده ام» به عنوان اولین آلبوم چاوشی منتشر می شد، چه اتفاقاتی در ادامه راه برای چاوشی می افتاد اما حالا که این آلبوم منتشر شده و استقبال بی نظیری هم از آن به عمل آمده است قطعاً کار محسن در ادامه راه سخت تر و مسولیتش نسبت به مخاطبینش سنگین تر از گذشته خواهد بود. دلیل این مدعا هم کارهای خوبی است که در این آلبوم وجود دارد.

انتخاب هوشمندانه اشعار و تنظیم های مدرنی که در این آلبوم وجود داشته قطعاً یکی از مهم ترین دلایل موفقیت این آلبوم است و چاوشی برای آلبوم بعد باید تلاش کند ترانه ها و تنظیم هایی را در آلبوم بگنجاند تا یک گام از «من خود آن سیزده ام» جلو تر باشد. البته به نظر می رسد چاوشی از چند ماه پیش متوجه این ماجرا بوده و به همین دلیل هم به سراغ بهروز صفاریان رفته است و از او در آلبوم بعدی استفاده خواهد کرد تا یک بار دیگر به مخاطبینش نشان دهد برای سلیقه موسیقایی آن ها احترام خاصی قائل است و نگاهش همیشه به آینده است و تلاش دارد به موسیقی روز دنیا نزدیک شود.

شاید در نگاه اول به نظر می رسید مخاطبین چاوشی که پیش از این صدای محسن را اغلب با ترانه های امیر ارجینی و حسین صفا شنیده اند، نمی توانند با اشعار سنگینی که در «من خود آن سیزده ام» وجود دارد، ارتباط خوبی برقرار کنند. این فرضیه ای بود که پیش از انتشار آلبوم جدید چاوشی، باعث شده بود کارشناسان در مورد استقبال از این آلبوم مردد باشند. اما وقتی بعد از ۴۸ ساعت، خبر رسیدن این آلبوم به تیراژ دوم روی خروجی سایت های خبری رفت، همه چیز تغییر کرد و معلوم شد نه تنها طرفداران چاوشی از این آلبوم رضایت دارند بلکه افراد جدیدی هم با شنیدن «من خود آن سیزده ام» به گروه طرفداران محسن چاوشی پیوسته اند.

نکته ای که همیشه در مورد محسن چاوشی وجود داشته و نمی توان آن را نادیده گرفت این است که او هیچ وقت با سلیقه مخاطب خود جلو نمی رود، بلکه مخاطب را با سلیقه خود همراه می کند و آلبوم به آلبوم سعی دارد سبک و سیاق جدید در موسیقی را تجربه کند. تجربه هایی که اغلب در جهت رشد چاوشی بوده و توانسته محبوبیت او و آهنگ هایش را بین مردم روز به روز بیشتر کند. در «من خود آن سیزده ام» فضاهای الکترونیک بیشتری دیده می شود، فضایی که چاوشی در «پرچم سفید» هم مقداری آن را تجربه کرده و این بار در آلبوم جدید خود بیشتر به سمت این ژانر از موسیقی رفته است.

یکی از ویژگی های بارز «من خود آن سیزده ام» این است که اشعار کلاسیکی که در این آلبوم وجود دارد، به شکلی مدرن خوانده و تنظیم شده است. شاید همین موضوع هم باعث شده مخاطب خیلی راحت با این آهنگ ها ارتباط برقرار کند. البته در این میان چاوشی مثل همیشه، با تکنیک خاصی کلمات شعر را ادا کرده است و با آکسان گذاری به موقع و مناسب در جهت انتقال حرف خود به مخاطب کوشیده است تا بتواند به بهترین نحو حرفش را به گوش مخاطب برساند.