به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، امیر برزگر خراسانی که متولد سال ۱۳۲۲ در مشهد بود، در بیست و هفتمین روز تیرماه ۱۳۹۸ درگذشت، رفت تا شعر خراسان، بی‌امیر شود و آن لحن پرطنین خاموش.
امیر برزگر را هرچند به عنوان شاعر می‌شناختیم، اما در رشته نقاشی تحصیل کرده بود، ساز می‌نواخت و آواز می‌خواند. او بیشتر در زمینه ادبیات، به ویژه شعر فعالیت داشت و به واسطه همین فعالیت و همنشینی با شاعران بزرگ خراسان به دیدارش رفتیم و به عنوان یکی از معلمان شعر شبی را با او هم‌کلام شدیم تا گفت‌وگوی او را نیز در کتابی به همین نام منتشر کنیم. حیف که دست اجل او را با خود برد تا این کتاب را ـ که قرار است از سوی بنیاد شعر و ادبیات داستانی منتشر شود ـ نبیند.
او در بخشی از این گفت و گو درباره دستگیری اش توسط ساواک گفت: «من قصیده‌ای در مقایسه مرفههان و مستضعفان گفتم و در آن اشاره‌هایی به دربار کردم. با توزیع این شعر در میان مردم، ساواک مرا دستگیر کرد. مدتی مهمانشان بودیم تا این‌که بزرگی به نام دکتر منصور کنگرلو، مدیرکل بهداشت خراسان، پادرمیانی کرد و مرا از حبس نجات داد. مسئول ساواک به من گفت: چون جوانی و شاعر و هنرمندی و به جایی وابسته نیستی، آزادی؛ ولی انجمن‌مان را هم تعطیل کردند و هنرکده را هم بستند. گفتم هنرکده را چرا می‌بندید؟ گفتند همان دوستان شاعرت اینجا جمع می‌شوند و همین حرف‌ها را آن‌جا می‌زنید!»
برزگر ادامه داد: «سرگردان شدم، اما سرانجام، استاد قدسی مرا از آن وضع نجات داد. ایشان از دوستان پدرم بود و زمانی که من نوجوان بودم و شعرهایی می‌گفتم، مرا پیش استاد برد و گفت: این پسر ما یک چیزهایی می‌گوید که فکر می‌کند شعر است. این‌گونه شد که من با نظر استاد قدسی در مدرسه «مهدیه» عابرزاده درس خواندم و به واسطه ایشان به «کانون نشر حقایق اسلامی» ـ که متعلق به پدر دکتر شریعتی بود ـ رفت و آمد کردم و درس‌ها گرفتم. به جرأت می‌توانم بگویم که جناب قدسی تا آخرین لحظه عمرشان، استاد من بودند و به من می‌آموختند.»
دیدگاهتان را بنویسید