موسیقی ایرانیان – ابراهیم مولائی: حسین علیشاپور آوازخوان موسیقی ایران، طی یادداشتی که در اختیار موسیقی ایرانیان قرار داده است، در مورد مطالب مطرح شده اخیر از وی در مورد نحوهٔ برگزاری کارگاه‌های آواز برخی از اساتید، توضیحاتی ارائه کرد.
در ادامه می‌توانید یادداشت این هنرمند را بدون هیچ گونه تغییری دنبال کنید.
حسین علیشاپور: اخیرا و به دنبال گفت‌و‌گویی که با یکی از خبرگزاری‌ها داشته و طی آن انتقاداتی چند را به نحوهٔ برگزاری کارگاه‌های آواز جنابان شجریان و ناظری داشته‌ام، پیام‌های متعددی از طرق مختلف واصل شده و این امر مرا بر آن داشته تا توضیحاتی را دربارهٔ این مصاحبه داشته باشم.
الف: به طور کلی، بنده در همهٔ حوزه‌های کلامی، زمانی که به نام استادان بزرگ موسیقی ایران می‌رسم، واژهٔ جناب را نیز پیش از کلمهٔ استاد اضافه می‌کنم تا کار دوقبضه شود. در مصاحبهٔ اخیر بنده، مصاحبه کننده، حسب شرایط رسانه یا هر دلیلی دیگر، این عبارات را حذف کرده و کلیت گفت‌و‌گو به صورتی ساده‌تر منتشر شده بود. خوب می‌دانیم که آزادی و به دنبال آن، سهو، دو خصیصهٔ مهم کار رسانه‌ای ست و اگر بنده بخواهم به خاطر سهو و یا حتی اشتباهی بارز، معترض سخت یک رسانه باشم، این امر خلاف مرام بنده است. پس اعلام می‌دارم که جناب شجریان حتی بی‌اعلام من نیز استادی خود را در هنر آوازخوانی به همگان از جمله بنده، ثابت کرده‌اند و عدم درج نام استاد پیش از نام ایشان و همچنین جناب ناظری، هرگز به معنای هتک مقام استادی ایشان نیست.
ب: نقد هر پدیدهٔ بشری به شرط نگاه داشتن اصول و احترامات وابسته، ممکن و می‌سر است و نحوهٔ برگزاری کارگاه‌های آموزشی استادان مذکور نیز، مستثنی از این قاعده نیست. در این راستا می‌توان عنوان داشت که فلان روش، روش پسندیده‌ای نیست و یا حتی روش بدی ست؛ اما این ناپسندی و بدی، به مفهوم بدی و ناپسندی مطلق مبدع روش نیست. اگر چنین پنداری در فرهنگ نیز همه گیر شود، آن‌گاه با مسدود شدن حوزهٔ نقد و نظر به دلیل نام‌ها، جای هرگونه ابداع و گونه گونی خالی خواهد شد. گمان نکنم استادان ارجمند نیز طالب این مساله باشند.
ج: به طور کلی با گفتمانی که هنرمند را به دلیل پرداختن به کار هنر، از نقد و نظر منع می‌کند مخالف هستم. به عقیدهٔ بنده این مشی که متاسفانه در حال شیوع نیز هست، به دلیل تقویت رفتارهای سیاست مآبانه از سوی دوستان هنرمند، هنر را مثل بسیاری عرشه‌های دیگر، آلوده به رفتارهای کدر کرده و زد و بند‌ها را در مفهوم پاک هنر موجب شده است. این گونه روش‌ها که با هدف در اختیار گرفتن هرچه بیشتر عرصه‌های کاری و حتی حذف سایرین دنبال می‌شود، دمار از روزگار هنر در آورده و فضای هنر را آلوده کرده است. پس دوستان گرامی این گونه نخواهند زمانی که پرسشی از من شود، سیاست پیشه کنم و یا دروغ بگویم و یا هیچ.
دیدگاهتان را بنویسید