محسن شریفیان نوازنده و خواننده، موسیقی سوگواری محرم در بوشهر را برآمده از نوا‌ها و آواهای آفریقایی و هندی می‌داند که در ساحل شمالی خلیج فارس بومی شده‌اند.
این پژوهشگر و آهنگساز با اشاره به اینکه بوشهر برای قرن‌ها بندری بوده که با دیگر نقاط جهان مراوده تجاری و فرهنگی داشت است، به خبرآنلاین می‌گوید: «فرهنگ بوشهر در طول تاریخ تحت تاثیر موسیقی اقوام و ملت‌های مختلف جهان قرار گرفته و البته به مرور هر چه را وارد کرده، بومی ساخته است. آوا‌ها و نواهای آیین‌های سوگواری محرم این منطقه هم از این دایره خارج نیستند و ریشه در موسیقی آفریقا و هند دارند.»
او ادامه می‌دهد: «کوبیدن سنج و دمام از فرهنگ آفریقایی می‌آید و ملودی و حتی بخشی از کلام نوحه‌های عاشورایی بوشهر از هند به ما رسیده است.»
این موسیقی‌دان می‌افزاید: «برای مثال، «راک هندی» که یک شیوه نوحه خوانی است، از سوی دریانوردانی چون ناخدا عباس دریانورد از شبه قاره به بوشهر منتقل شد و با فرهنگ ایرانی و شیعی در هم آمیخت.»
شریفیان درباره ویژگی‌های نوا‌ها و نوحه‌های محرمی بوشهر می‌گوید: «صداقت، سادگی، هیجان، ریتم و تمپوی تند و وجه حماسی موسیقی محرم در این منطقه، آن را از نغمه‌های سوگوارانه در دیگر نقاط کشور متمایز می‌کند که برای همین طرفداران وعلاقمندان زیادی در تمام ایران دارد.»
نویسنده کتاب «اهل ماتم» با وجود تایید نقش رسانه‌های دیداری و شنیداری در گسترش موسیقی سوگ بوشهر در تمام ایران، هشدار می‌دهد: «آنچه نغمه‌های سوگ وارانه بوشهری را تهدید می‌کند، از دل خود این شهر بر می‌آید. چند سالی است که به بهانه پر محتوا شدن کلام نوحه‌ها، اشعار تازه‌ای خوانده می‌شوند که در سنت‌های منطقه ریشه ندارند. اگر نوآوری بر پایه اصالت نباشد، به این فرهنگ موسیقایی زیان می‌رساند.»
محسن شریفیان تاکید می‌کند: «حفظ سادگی، بی‌آلایشی و صداقت نهفته در نوحه‌های بوشهری و ریتم‌ها و ملودی‌های اختصاصی آن بسیار مهم است که نباید به بهانه‌های گوناگون از آن‌ها فاصله گرفت.»
دیدگاهتان را بنویسید