شب پالیزبان

به همت مینا افتاده مدرس پیشکسوت موسیقی ایران، یادبود استاد فرامرز پایور با عنوان «شب پالیزبان» شامگاه پنجشنبه ۱۶ اسفندماه در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد.

به گزارش سایت خبری و تحلیلی «موسیقی ایرانیان»، یادبود استاد فرامرز پایور باهمکاری انجمن موسیقی ایران، بنیاد آفرینش های هنری نیاوران و مؤسسه فرهنگی هنری پایور به اهتمام مینا افتاده برگزار شد.

براساس این گزارش، در ابتدای برنامه با پخش سرود جمهوری اسلامی ایران این یادبود به صورت رسمی با مجری گری پریسا علیرضا آغاز شد.

محمدرضا فیاض آهنگساز، مدرس موسیقی و نوازنده سنتور به دعوت مجری روی سن حاضر شده و ضمن خوش آمدگویی به حضار گفت: هیچ وقت محضر استاد فرامرز پایور را درک نکردم و این مسئله قبح انکار ناپذیری داشت، طبیعی است اینجا حاضران زیادی هستند که به این محضر محشور شده و با جزئیات زیاد مکتب استاد و زیر و بم آن آشنایی دارند، در هر صورت بسیار دشوار است کسی مانند من که بیرون از ماجرا بوده درباره این استاد صحبت کند، اگر بخواهم مثالی بزنم موضوع مانند کوهنوردی است که قصد صعود به قله را دارد و در مسیر گاهی سربالایی دارد و گاهی سرپایینی. اما سرگذشت من شبیه کسی است که در دشت ایستاده و به کوه نگاه می کند و این کاملا جایگاه من و استاد پایور را تشریح می کند، گاهی فکر می کنم قسمت این بوده که محضر استاد را درک نکنم و صرفا از دور محو عظمت و سترگی آن شده ام.

او ادامه داد: بدون شک استاد پایور یکی از بزرگ ترین قله های تاریخ موسیقی قرن است، او ۷۶ سال از قرن را در حضور کنش های بی انتها داشته و حضور او در قرن آتی به دلایل مختلف ادامه پیدا خواهد کرد.

فیاض اضافه کرد: در واقع از دور که به استاد نگاه می کنم درباره یک نفر صحبت نمی کنم گویا این شخصیت یگانه چندین حوزه را یک تنه و به صورت متواضعانه پوشش داده است. به لحاظ شخصی نام او را در ۵ سالگی و در برنامه های تلویزیونی دیدم و تا جوانی از او تصاویر مختلفی در ذهنم با رویکردهای مختلف نفش بسته است، نکته جذاب این است که این رویکرد امروز در استاد مینا افتاده نمود پیدا کرده است.

شب پالیزبان

او تاکید کرد: فرهنگ در قرن های اخیر به معنی فعلی نبوده و بیشتر معنای زمینی داشته که باید آنرا حاصلخیز کرد و این زمین که همان فرهنگ باشد درباره پایور هم صدق می کند، در حقیقت او زمینی داشته و در تمام مدت فعالیت خود سعی در شکوفایی و حاصلخیزی آن داشته است.

بعد از اتمام سخنرانی این مدرس و محقق موسیقی، کلیپی که گوشه ای از فعالیت ها و زندگی نامه ایشان بود از نمایشگر پخش شد.

در ادامه برنامه سه اجرا بصورت گروه نوازی، یک اجرای دونوازی و یک اجرای تک نوازی با هنرمندی گروه های مختلف روی صحنه حضور پیدا کردند.

قطعه ای برای سه تار و ارکستر به هنرمندی هیلا فیض پور (تار، سرپرست گروه)، مجیدکولیوند (سنتور)، عرفان خالدی (تار)، سعید میرزا حسینی (نی)، مینو اصحابی(کمانچه، )بهنوش کاظمی زاده (کمانچه آلتو)، ندا چراغیان (عود)، سیاوش الهی نیا (رباب)، سپیده شایان راد (تمبک) و روناک محرابی (تکنواز سه تار) روی صحنه اجرا شد.

بخش بعدی (فالگوش و پرنیان) که دونوازی تار و سنتور بود با هنرمندی کسرا منصر (تار) و مهران آقاخانی (سنتور) روی صحنه حاضر شدند.

رنگ هفت پیکر : پیش پرده و رنگ های هندی ، خوارزم و دسته جمعی به هنرمندی گلنوش صالحی (تار،سرپرست گروه)، ماهنوش صالحی (سنتور)، فردین میرزا حسینی(کمانچه)، حجت فرجیان (عود)، علی توکلی (رباب) و گوهرناز مسائلی (تمبک) به اجرای برنامه پرداختند.

تک نوازی سنتور با هنرمندی بابک بوبان از دیگر بخش های اجرایی این برنامه بود.

حسن ختام این یادبود (شب نیشابور) با شعری از خیام و با هنرمندی پگاه زاهدی (سرپرست گروه، سنتور)، سهیل کاکاوند(تار)، صادق شاه ولایتی (کمانچه)، دل آرا ابراهیمی (قیچک)، کیارش بکتاشیان (نی)، یاسمین شاه حسینی (عود)، آناهیتا رمضانی (رباب)، سینا خشک بیجاری (تمبک) و امیر اثنی عشری (آواز) بود.

پیمان آذرمینا درباره شب پالیزبان توضیح داد: از چند ماه پیش با مشورت از خانم مینا افتاده که اولین استادم محسوب می شوند این موضع را مطرح کرده و ایشان خیلی از این حرکت استقبال کرد. در نتیجه این حرکت در گروهی که اکثرا دوستان نوازنده هستند مطرح شد و مورد استقبال نیز قرار گرفت. در طی این ۳ ماه برنامه ریزی های زیادی برای امشب صورت گرفت و ۳ گروه موسیقی هم برای اجرای برنامه به ما اعلام آمادگی کردند که در نهایت بدین شکل که امشب شاهد آن بودید تهیه و تنظیم شد.

او ادامه داد: از کارهای انجام شده برای امشب تهیه کتابچه ای بود که در آن مطالبی از استاد مشکاتیان، بابک بوبان، برادرم پژمان آذرمینا و همچنین توضیحات بنده درباره قطعه “شب نیشابور” قرار دادم، من در تمام این مدت خیلی دنبال قطعه ای برای حسن ختام برنامه میگشتم اما در نهایت به قطعه “شب نیشابور” رسیدم که امشب با صدای امیر اثنی عشری توسط گروه اجرا شد و جزئیات بیشتر درباره این کار در کتاب مطرح شده است.

مینا افتاده هم درباره یادمان استاد پایور گفت: مدتها به فکر برگزاری چنین اجرا و بزرگداشتی برای استاد پایور بودم اما موقعیت آن شکل نمی گرفت که در نهایت با کمک علی ثابت نیا این اتفاق افتاد، مدیرعامل انجمن موسیقی این سالن را برای ما تهیه کرده و من نیز با کمک بچه های کلاس استاد پایور و همچنین بچه های هنرستانی که همگی معلم کلاس های گروه نوازی بودند گروه ها اجرایی امشب را تنظیم کردیم.

یکی از اتفاقات خوبی که رخ داد این بود که هیچ یک از بچه ها من را به عنوان معلم نمی شناختند و همگی به بزرگی و به خاطر نام استاد پایور برای همکاری پیش قدم شده و طالب بودند .

هدف اصلی من این بود که بگویم بچه های نسل دوم و سوم بعد از ما همچنان پیرو راه این استاد بزرگ هستند و گویی به تازگی هنر او در حال کشف شدن است اما چه صد حیف که او را امروز در کنار خود نداریم، در پایان خوشحالم که به هدفم رسیده و شب خوبی را سپری کردیم.