با علی نصیریان درباره این فراموش شده میان سینمای ایران سخن گفتیم و او در این باره گفت: بخشی از این رفتارها ذاتی و به تربیت و پرورش در خانواده و دوران تحصیل برمی‌گردد. به هر حال ما افتادگی و تواضع و دورنماندن از مردم را آموختیم در مکتبی که سال ۲۹ در ادبیات فارسی‌شان گلستان سعدی را می‌آموختند. ما میراث‌دار آن زمانه‌ای هستیم که ادبیات فارسی زنده بود و جوانان پیگیرانه و مجدانه ادبیات و کتاب را دنبال می‌کردند. اما امروز کمتر به این نوع مفاهیم توجه می‌شود و فقط بازیگری اصل قرار گرفته است.
نصیریان تأکید کرد: هیچ‌وقت شهرت خوشبختی نمی‌آورد؛ آن‌چیزی که انسان را به آرامش و تألم خاطر می‌رساند سلامتی و با هم بودن و صمیمیت در خانواده است. بازیگران ما باید سردمدار این الگوسازی در جامعه باشند؛ در قدم اول خودشان باید از مردم فاصله نگیرند. من برای خودم همیشه آرزوی سلامتی داشته‌ام و برای مردم ایران هم این آرزو را دارم که بالاترین مرتبه خوشبختی است.
این بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون در پاسخ به این سوال که اولین تجربه کار با جوانان را داشتید چطور بود، گفت: «مسخره‌باز» همایون غنی‌زاده را دوست داشتم و احساس کردم کار با جوانان یک تجربه‌ای است که باید در کارنامه خودم داشته باشم. اصولاً نسل جدید میدان‌دار باشند و کار کنند؛ کار کرده و می‌کنند. اما در عین حال بنیاد سینمایی‌مان را نیز احیاء کنند که وقتی قهرمان نداشته باشیم همیشه یک چیزی کم داریم.
دیدگاهتان را بنویسید