بنیانگذار خانه تنبور ایران با بیان اینکه فکر نمی‌کنم گروه‌نوازی تنبور سابقه زیادی داشته باشد، گفت: از ورود ساز تنبور به بیرون از فضای جَم‌خانه و خلوت بیشتر از ۵۰ سال نمی‌گذرد.
علی اکبر مرادی ـ خواننده و نوازندهٔ صاحب سبک تنبور ـ در گفت‌وگو با ایسنا، اعلام کرد: من با گروه‌نوازی ساز تنبور موافق هستم و اینکه چند جوان کنار هم بنشینند و در کنار هم همدل و همنوا باشند، بد نیست.
او ادامه داد: سبک کار و مهارت‌ها و مقام‌خوانی‌ها بیشتر در تک‌نوازی‌ها خودش را نشان می‌دهد؛ گروه نوازی هم روش دیگری است اما باید متحول شود و سازهای متناسب با تنبور در کنار آن باشد. اصل کار تک نوازی است زیرا در گروه بسیاری از مسائل پوشیده می‌شود.
این نوازنده تنبور درباره اینکه چه دلیلی برای گروه نوازی تنبور با تعداد زیادی نوازنده وجود دارد؟ توضیح داد: به عقیده من مهم این است که چه چیزی نواخته می‌شود و صدایی که به گوش می‌رسد آیا به موسیقی و صدای تنبور ربطی دارد یا نه. اما اینکه گروه‌های بزرگ مثل جوانان، دخترها و پسرها دور هم جمع می‌شوند و ملودی ساده‌ای که ممکن است به تنبور هم مربوط نباشد، بنوازند ارزشمند است زیرا مشارکت در کار گروهی را تقویت می‌کند.
مرادی بیان کرد: مهم این است که نسل جدید از ساز و موسیقی که به آن تعلق دارند به صورت جمعی حمایت کنند. مهمتر از آن اینکه آنچه نواخته می‌شود به فرهنگ و پیشینه آن ساز نزدیک باشد. در حال حاضر مردم بیشتر موسیقی را با چشم می‌شنوند. با توجه به وجود شبکه‌های اجتماعی و ویدئوهایی که در این فضاها منتشر می‌شود، بیشتر چشم مردم تصمیم گیرنده است.
موسیقی ایرانیان به نقل از ایسنا، تنبور ساز باستانی ایران و ساز آیینی و مذهبی سلسله اهل حق به شمار می‌رود. این ساز از خانواده دو تار یا به عبارت دقیق‌تر نام قدیمی و باستانی دو تار است. در میان سازهای خانواده دو تار، تنبور تنها ساز زهی زخمه‌ای رایج در غرب ایران است. تمرکز عمده این ساز در حال حاضر در استان کرمانشاهان در دو حوزه گوران، صحنه و در نواحی شمالی استان لرستان به ویژه مناطق محل سکونت لک‌ها است. به طور کلی هر کجا که جماعتی از سلسله یارسان سکونت داشته باشند، تنبور نیز در آن جا دیده می‌شود.
دیدگاهتان را بنویسید