سوسن اصلانی
سوسن اصلانی، همسر حسین دهلوی می‌گوید اگر تولدی بگیرند برای ۹۱ سالگی دهلوی و آثارش را اجرا کنند خوب است ولی اینکه بیایند از هومن حمایت کنند از آن مهم‌تر است. هوای هومن را داشته باشند. او پسر دهلوی است و اگر کاری می‌توانند بکنند، برای او بکنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، تیترهایی چون «۹۰ ساله شدن حسین دهلوی در سکوت خبری» و متن‌هایی چون «برای نودمین زادروز حسین دهلوی، این شخصیت استثنایی موسیقی ایران هیچ برنامه خاصی در ایران سازماندهی نشد» و فاصله حدودا دو ماهه‌مان تا تولد این چهره تاثیرگذار موسیقی ایرانی در هفتم مهر که زمان مناسبی است برای مسئولین تا شاید بتوانند آرزوی سال‌های دور دهلوی برای اجرای اپرای «مانا و مانی» را تحقق بخشند یا به فرزندش، هومن کمک کنند تا برنامه‌اش برای اجرای آثار پدر، مادر و خودش را در سالروز ۹۱ سالگی دهلوی بزرگ عملی کند بهانه‌ای شد برای تماس با سوسن اصلانی (نوازنده سنتور، آهنگساز و سرپرست گروه موسیقی خجسته و همسر حسین دهلوی) که دست‌کم ۱۵ سال است زندگی‌اش را وقف پرستاری از مردی کرده است که سال‌هاست بیماری آلزایمر مجال شناخت اطرافیان و به یاد آوردن خدماتی را که برای موسیقی ایران انجام داده است، به او نمی‌دهد.
سوسن اصلانی با رویی گشاده در خانه حسین دهلوی در شهرک غرب پذیرایمان می‌شود.
مهر سال گذشته حسین دهلوی ۹۰ ساله شد بی اینکه شاهد برگزاری مراسمی خاص در زمینه اجرای آثارش به این بهانه، باشیم. اکنون کمتر از سه ماه تا رسیدن به تولد ۹۱ سالگی او پیش رو داریم، زمانی مناسب که شاید بتوان در آن حتی شاهد به ثمر نشستن اپرای نیمه‌کاره رها شده «مانا و مانی» باشیم. انتظار شما چیست؟
همان‌طور که گفتید پارسال آنچنان سراغی از دهلوی نگرفتند و مراسمی برایش برگزار نشد. از طرف موسسه هنرمندان پیشکسوت به مدیرعاملی سیدعباس عظیمی تجلیلی از او شد که خود من هم در آن جا اجرا داشتم و تحت عنوان بزرگداشت دهلوی، قطعه «سبکبال» او را اجرا کردم. یک عده از هنرمندان هم دعوت شده و آمده بودند و هم دهلوی تجلیل شد و هم یادی از او شد ولی نه به آن صورت که بخواهند بگویند ۹۰ ساله شده و تولدش است.
موسسه هنرمندان پیشکسوت هر ماه تولد هنرمندان متولد آن ماه را جشن می‌گیرد و از آن‌ها تجلیل می‌کند. هر سال که تولد متولدین مهر را جشن می‌گیرند، چون دهلوی هم متولد هفت مهر است، از من دعوت می‌کنند که به جای او می‌روم و زحمت می‌کشند لوحی و هدیه‌ای هم می‌دهند و برش کیک هم دارند، یعنی یادشان هستند.
از نهادهای دیگر هم، من راستش هیچ گله و شکایتی ندارم. به خصوص که چه وقتی آقای علی مرادخانی در معاونت هنری بود و چه الان که سیدمحمدمجتبی حسینی است، از طرف معاونت هنری و دفتر موسیقی چندین بار زنگ زده‌اند و از من خواسته‌اند اگر موردی هست بگویم. من هیچ طلبی از هیچ کدام‌شان ندارم و واقعا ممنونم که بالاخره یاد دهلوی و یاد خانواده‌اش هستند و می‌خواهند هر کمکی از دست‌شان برمی‌آید بکنند. این تماس‌ها و پیگیری‌ها در این چند وقت اخیر بوده است.
از یک طرف، موسسه هنرمندان پیشکسوت در ماه به ما کمکی می‌کند برای تامین مخارج پرستار دهلوی و از آن طرف، معاونت هنری هم زحمت می‌کشند و تماس می‌گیرند. خانه موسیقی هم درست است که به آن صورت پیگیری نمی‌کند ولی من می‌دانم که هر کمکی بخواهم می‌کند چون همه واقعا دهلوی را دوست دارند و همه از مریضی‌اش ناراحتند و من مطمئنم که به هر حال یادشان هست ولی شاید چون می‌دانند الان شرایطش طوری است که متوجه نیست چه کسی کمکش می‌کند و چه کسی نه، آن قدر جلو نمی‌آیند که تلفنی بزنند یا تماسی بگیرند ولی من می‌دانم همه‌شان یاد دهلوی هستند و من هیچ توقعی از آن‌ها ندارم و محبت‌شان را هم دیده‌ام.
شاید پارسال مثلا آنچنان یادی نکردند ولی امسال حتما یادشان می‌ماند. تا مهر ماه هم که دست‌کم دو ماه داریم و می‌توانند اگر واقعا دلشان می‌خواهد کاری برای دهلوی بکنند، قطعاتش را اجرا کنند و مثلا از ارکستر ملی بخواهند چنین کاری بکند و برنامه‌ای به یاد ۹۱ سالگی دهلوی بگذارند. البته ارکستر ملی هم پارسال چند قطعه از دهلوی را در کنسرت‌های خودش اجرا کرد و فریدون شهبازیان، رهبر ارکستر خیلی هم محبت کرد و حق و حقوق دهلوی را هم داد و این‌ها را من نمی‌توانم ندید بگیرم و ازشان ممنونم.
آخرین کارش هم که اپرای «مانا و مانی» بود که اجرایی به آن صورت نداشت. بخش موسیقی‌اش در خرداد ۷۹ توسط علی رهبری به وسیله ارکستر فیلارمونیک اسلواکی در شهر براتیسلاوا ضبط شد ولی آوازهایش نه. چند سال پیش برنامه کوچک و مختصری از طرف آموزشگاه پارس به مدیریت ناصر نظر برگزار شد و این اپرا را روی صحنه بردند، منتها به صورت کوچک‌تر و با سازهایی کمتر. از موسیقی ضبط شده توسط علی رهبری استفاده نشد و ارکستر خودش می‌زد منتها سازها تعدادشان زیاد نبود و کامل نبودند ولی باز هم خوب بود که این اپرا حتی به نحوی ساده روی صحنه رفت.
آدم دلش می‌سوزد که کاری به این عظمت و در حد جهانی، در ایران اجرا نشود. بخواهد خارج هم اجرا شود هزینه دارد ولی اینجا با هزینه‌هایی که صرف چیزهای دیگر می‌شود، می‌توانند به راحتی در تالار وحدت روی صحنه ببرندش. این یک کار بنیادی است که می‌تواند بشود آبروی موسیقی ایران، چون می‌شود در دنیا اجرایش کرد ولی اصلا نمی‌آیند هزینه کنند و این را بیاورند روی صحنه در حالی که اگر بخواهند خواننده‌اش هم هست. یعنی اگر صحنه را آماده کنند و خواننده‌اش را دعوت کنند، موسیقی‌اش ضبط شده و آماده است. یعنی اصلا ارکستر نمی‌خواهد، همه دنیا هم همین کار را می‌کنند ولی جدی گرفته نمی‌شود و می‌گویند می‌خواهد باشد، می‌خواهد نباشد.
آموزشگاه موسیقی دهلوی در میدان پونک، این روزها در چه حال است؟ آموزشگاهی که ظاهرا این روزها به آن سر نمی‌زنید اما مجوزش به نام خودتان است و نام دهلوی را روی سردرش دارد.
همان‌طور که می‌دانید ما آموزشگاهی داشتیم با مجوزی به اسم خودم که نامش آموزشگاه موسیقی دهلوی بود. این آموزشگاه به صورت شراکتی اداره می‌شد اما متاسفانه به علت عدم همکاری طرف مقابل آنطور که می‌خواستیم ادامه پیدا نکرد و در آستانه تعطیلی است.
قصد ندارید با همین مجوز آموزشگاه دیگری به اسم حسین دهلوی راه‌اندازی کنید؟
توبه‌کار شده‌ام و فعلا چنین قصدی ندارم مگر اینکه جایی داشته باشم. اولا که دیگر با کسی شریک نمی‌شوم و بعد هم باید حتما جا برای خودم باشد که مجبور نشوم اجاره بدهم. من دوست داشتم جایی باشد به اسم دهلوی که همیشه ماندگار باشد اما متاسفانه قسمت نشد.
به هومن دهلوی اشاره کردید. سال گذشته، در تولد ۹۰ سالگی حسین دهلوی گفته شد تلاش‌های هومن، برای اجرای دوباره بخشی از آثار پدرش به جایی نرسیده است. از این تلاش‌ها بگویید.
هومن فوق لیسانس موسیقی است و شاگرد اول دانشگاه هنر بود. او از کودکی موسیقی کار می‌کرد و به عقیده من واقعا می‌تواند جای پدرش را بگیرد و کارهایش عالی است. خودش هم، رهبر ارکستر است و هم، آهنگساز و نوازنده پیانو. الان هم در آمریکا فعالیت می‌کند ولی هیچ وقت در ایران آن چنان حمایت نشده است. اینجا بارها ارکستر تشکیل داد ولی حمایت نکردند و تعطیل شد اما قصد دارد در یک فرصتی بیاید ایران و هم کارهای پدرش را، هم کارهای خودش را و هم یک سری کارهای مرا تنظیم و اجرا کند و یک برنامه خانوادگی بگذارد. این هم احتیاج به حمایت دارد. یعنی زمانی که خواست این کار را بکند اگر خانه موسیقی، انجمن موسیقی، معاونت هنری، بنیاد رودکی، دفتر موسیقی و… کمکش کنند یعنی بزرگترین کمک را به خانواده دهلوی کرده‌اند. این بزرگترین کمک است که بتوانند از پسرم، هومن حمایت کنند. کسی که می‌تواند جای پدرش را بگیرد. من مطمئنم اگر آثار هومن را بشنوند متاسف خواهند شد که چرا پیش‌تر از او حمایت نکرده‌اند.
او آلبومی از آثار خودش در دست تولید دارد که اگر حمایت شود می‌تواند زودتر به بازار بیاید. به قول شما، اگر بزرگداشتی بگیرند برای ۹۱ سالگی دهلوی خوب است ولی اینکه بیایند از هومن حمایت کنند از آن مهم‌تر است. مهم الان پسرم است. هوای او را داشته باشند. او پسر دهلوی است و اگر کاری می‌توانند بکنند، برای او بکنند.
از برنامه‌های خودتان هم برایمان بگویید.
برنامه اصلی‌ام با گروه خودمان، خجسته است و قرار است یکسری کارهای استاد اسماعیل مهرتاش را اجرا کنیم. یعنی من تصانیفی از اسماعیل مهرتاش را به نت دربیاورم و با همکاری داوود فیاضی که پیش‌تر آلبومی از آثار استاد منتشر کرده بود روی صحنه برویم. این برنامه با عنوان بزرگداشت استاد مهرتاش احتمالا در پاییز پیش رو برگزار خواهد شد.
دیدگاهتان را بنویسید