موسیقی ایرانیان – امین ریزباف: به طبع قانون نانوشته ای که حتی بیان کردنش هم برای همه ی ما کلیشه ای شده کنسرت علی لهراسبی طبق معمول با نیم ساعت تاخیر با به روی صحنه آمدن سراجی مدیر موسسه صوت آوای هنر شروع شد.

این کنسرت که برای اولین بار در سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تهران برگزار شده بود با آمدن نوازندگان بر روی صحنه و اجرای یک قطعه ی بی کلام ادامه یافت. بالاخره لهراسبی با تاخیری ۴۰ دقیقه ای بر روی صحنه آمد و قطعاتی مثل «خدایا»، «عبور شیشه‌ای»، «اقرار»، «غافل»، «دل بی طاقت»، «اونی که مدعی بود»، «اتاق سوت و کور»، «سزامه»، «حس غریب»، «دلواپسی»، «چشمامو بستم» و «تیتراژ سریال دلنوازان» را از دو آلبوم «۱۴» و «مثلث» را اجرا کرد.

کنسرت یا عروسی مسئله این است!؟

لهراسبی در وسط اجرای آهنگ «غافل» که فضایی عاشقانه و غمگین دارد تا به قسمت «فکر می کردم دستی که تو دستمه» رسید شروع به کف زدن کرد و با حرکاتش مردم را ترغیب به دست زدن و شادی کردن کرد. این حرکتش مرا یاد حرکات فریدون در اولین کنسرتش قبل از عید انداخت که آهنگ های ملایم، عاشقانه و تا حدودی غمناکش را با حرکات خفیف موزون می خواند و کنسرت را با عروسی اشتباه گرفته بود.

کنسرت یا دیسکو مسئله باز هم این است!؟

واقعا این مورد خیلی عجیب است که چرا خواننده های ما در اجرای آهنگ هایی که مضمون شعری و موسیقایی غم آلود و غم انگیزی دارند به جای اینکه وارد فضای شعری اثر شوند و مثل یک بازیگر نقش یک عاشق هجران کشیده از یار را بازی کنند با حرکات جلف یاد اندی و سندی را برای هوادارانشان زنده می کنند و نمی فهمند که علت استقبال جوانان از آهنگ هایشان مضمون عاشقانه و ملایم آثار آنهاست نه شش و هشت بودن آنها!

البته باز علی لهراسبی نسبت به هم قطاران خود مخصوصا فریدون در شرایط بهتری قرار داشت، و نباید زیاد به او خرده گرفت که متاسفانه در اکثر کنسرت های پاپ معمول شده است که بدون توجه به فضای قطعات، صدابردار صدای درام را چند برابر دیگر سازها می کند که این کار خاصیتی ندارد به جز سردرد دوستداران هنر موسیقی و البته انجام حرکات موزون توسط تماشاگرانِ هیجان فرو خرده در گلو و کمر!

ببخشید یادم رفت چی داشتم می خوندم!؟

اگر بخواهیم کمی هم در مورد قدرت فنی لهراسبی در میانه ی اجراها صحبت کنیم باید بگوییم که اجرای لهراسبی از لحاظ فنی بسیار ضعیف بود، فالش خوانی مخصوصا در گام های پایین به وضوح شنیده می شد، با اینکه لهراسبی محدوده ای از گام های بالا را خوب و بدون ایراد اجرا می کرد ولی در گام های بالاتر هم چند باری نفس کم آورد ولی در کل فالش خوانی او مخصوصا در گام های پایین حتی برای هر گوش نیمه حرفه ای هم مشهود بود، وسط اجرا و در اوج یکی از قطعات هم که کلا شعر را از یاد برد و از اول آهنگ اجرا شد.

صدابرداری در حد…

از این مسئله اگر بخواهیم بگذریم باید به کیفیت بسیار ضعیف صدا در سالن نمایشگاه اشاره کنیم که معلوم نیست چرا کسی فکری برای این مسئله نمی کند، واقعا تا کی باید مردم با پرداخت این همه هزینه، بی نصیب از کمترین استانداردها در کیفیت صدا باشند، مشکلی که متاسفانه در اکثر کنسرت ها مخصوصا در کنسرت های اخیر حامی، یگانه و لهراسبی در تبریز و اریکه ایرانیان و همین سالن نمایشگاه مشهود بود. به جز کیفیت بد صدا در این کنسرت وسط اجرای یکی از آهنگ ها هم مشکلی برای دستگاه های صدابرداری و سیم ها و وسایل فربد یزدان‌فر رهبر ارکستر پیش آمد که چند دقیقه ای طول کشید تا حل شود، قطعی برق و تاریکی محض وسط اجرای آهنگ زیبای «حس غریب» که در مورد امام زمان بود هم یکی از اتفاقاتی بود که از بس در ایران افتاده که دیگر هیچ ارزش و اهمیت خبری برای اهالی رسانه های ایرانی ندارد.

بلیط گرانتر، صندلی بدتر

از دیگر مشکلات کنسرت باید به نامناسب بودن چینش صندلی ها در سالن نمایشگاه اشاره کرد که بر عکس ردیف های عقبی صندلی های ردیف جلویی با هم همسطح بودند و مثل سالن برج میلاد نبود که ارتفاع هر ردیف نسبت به ردیف جلویی اش بالاتر باشد، که البته این هم جالب است که کسانی که در این کنسرت ردیف جلو نشسته بودند بخاطر اینکه هزینه ی بیشتری را صرف کردند به جای قامت زیبای خواننده ی محبوبشان باید کله ی در حال ارتعاش نفر جلویی را می دیدند.

به هر تقدیر این کنسرت هم تمام شد و با اینکه لهراسبی زیاد نتوانست به خوبی از پس اجرا بر بیاید، اما زیبایی قطعاتش و تکنوازی و همنوازی بسیار خوب و قوی نوازندگانش مثل پدرام فریوسفی(ویولون)، بابک ریاحی پور(گیتار باس)، آرش مقدم(درام)، شاهرخ پورمیامی(گیتار اسپنیش)، امید حاجیلی(ترامپت)، مجید ترکاشوند(پرکاشوند)، بابک یوسفی(کلارینت) و فربد یزدان‌فر (رهبر و سرپرست ارکستر) باعث شد شب خوبی برای هواداران این خواننده به یادگار بماند.