«کیهان کلهر» آهنگساز و نوازنده‌ی برجسته‌ی کمانچه به همراه «اردال ارزنجان» نوازنده ترکیه‌ای ساز باغلاما، سوم و پنجم اردیبهشت در استانبول به اجرای برنامه خواهند پرداخت. این برنامه با بداهه‌نوازی بر اساس مقام‌های کردی غرب ایران و موسیقی علوی شرق ترکیه برگزار خواهد شد.
«اردال ارزنجان» و «کیهان کلهر» از دو فرهنگِ متفاوت هستند؛ متفاوت اما نزدیک. یکی اهلِ ترکیه و دیگری ایران و هر دو هنرمندانی از خاورمیانه که حضور جهانی‌شان بسیار گسترده است و در فستیوال‌ها و صحنه‌های جهانی بسیاری حضور دارند؛ اما از همه مهم‌تر همکاری طولانی مدت این دو نوازنده‌ی برجسته است. از اولین اجرا تاکنون که حدود ۱۵ سال می‌‌گذرد و هر دو چنان رضایتی از این ماجرا دارند که این همکاری را همچنان ادامه می‌دهند.
«ارزنجان» و «کلهر» زبان سازهای همدیگر را می‌دانند. هم را بلد هستند. یکدیگر را می‌شناسند و برای همین است که این هم‌نوازی تا این اندازه دلنشین است. اتفاقی که سبقه‌ی طولانی در موسیقی مشرق زمین دارد و فرق می‌کند با هم‌نوازی‌های امروزی، با چند ساعت و چند روز تمرین و کنار هم قرار گرفتن سازها.
پیش از این گفته‌ایم که کلهر درباره‌ی این همکاری چه می‌گوید و شاید حالا باز هم شنیدنش خالی از لطف نباشد: «من هر زمان همکاری‌ام را با یک نوازنده شروع می‌کنم، سعی می‌کنم قبل از آن یک رابطه‌ی حسی با نوازنده برقرار کنم. من و ارزنجان وقتی اولین کارمان را با یکدیگر ضبط کردیم، یک ماه بود که همدیگر را می‌شناختیم. من چند باری به ترکیه رفتم و درباره فرم و موسیقی و مسایلی از این دست صحبت کردیم. بعد این همکاری ادامه پیدا کرد و در حال حاضر دوستان بسیار خوبی هستیم. او جدای از اینکه موزیسین بزرگی است، انسان بزرگی نیز هست و در کنارش اوقات خوبی دارم و بسیار راحت هستم. طبیعتا با این رابطه و راحتی که پیش می‌آید، ساز زدن هم راحت می‌شود. تعارفات کنار می‌رود. من با شجاعت حسین خان هم تا اندازه‌ای چنین رابطه‌ای دارم؛ اما رابطه‌ام با ارزنجان به گونه‌ای است که بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم انگار یک نفر دارد، دو ساز می‌زند. این تجربه را من با هیچ نوازنده دیگری نداشتم. آنقدر من از ساز زدن کنار او لذت می‌برم و به اندازه‌ای با ذهن همدیگر آشنا هستیم که وقتی کنار هم می‌نشینیم، اصلا لازم نیست به همدیگر حتی نگاه کنیم. شما در آن دی‌وی‌دی تالار وحدت هم دقت کنید، همین جریان حاکم است. این موسیقی خودش مثل موج جلو می‌رود و من از این همکاری بسیار راضی هستم. فکر می‌کنم بهترین دونوازیی است که من با یک نوازنده دیگر – چه ایرانی و چه غیرایرانی- انجام داده‌ام. رابطه من با نوازنده‌هایی که همیشه با آنها کار کرده‌ام یک رابطه متداوم بوده است. حداقل من خواستم این طور باشد. این مساله را در همکاری من با شجاعت حسین‌خان، یویوما، اردال ارزنجان، بروکلین رایدر و غیره می‌توان مشاهده کرد. یعنی پشت تمام این همکاری‌های موسیقایی یک رابطه انسانی هم وجود داشته . جز این اگر باشد، حاضر به همکاری با نوازنده‌ای نیستم؛ چون دوست دارم شنونده‌ی این آثار هم با من زندگی و پیشرفت کند و متوجه این رابطه انسانی پشت این قضیه باشد.»
دیدگاهتان را بنویسید