نگار دستمالچی پیش از این آلبوم موسیقی «زیر باران» به خوانندگی «سینا سرلک» و کتاب «ناگهان» شامل ۱۰ قطعه برای سنتور را نیز منتشر کرده است، حالا این آهنگساز و نوازنده‌ی سنتور قرار است سی‌ویکم فروردین با گروه موسیقی «نغمه‌های سکوت» به خوانندگی «دانیال معمارنژاد» در فرهنگسرای نیاوران روی صحنه رود. با او به مناسبت کنسرتی که در پیش دارد، گفت‌وگویی کرده‌ایم که می‌خوانید
- *شما از معدود آهنگسازان خانمی هستید که به نظر می‌رسد فعالیت حرفه‌ای مداومی داشته‌اید. در این باره توضیح می‌دهید؟
من هر سال در تقویمی تصمیمات و اهداف خود و انتظاراتی که از خودم دارم یادداشت و تلاش می‌کنم در آن زمینه حرکت کنم؛ در فعالیت‌های موسیقایی، انجام امور اداری و هزینه‌هایی که فعالیت‌های موسیقی ایجاد می‌کند، دو مقوله‌ای است که توان و انرژی روحی و روانی زیادی از من می‌گیرد؛ اما من عاشقم و عاشق همیشه همه چیز را تحمل می‌کند . موسیقی بخش بزرگی از ذهن و جسم مرا در گیر کرده و آرامم نمی‌گذارد، البته در کنارش تعهدات دیگری هم دارم که باید درست انجام شود.
- * این اولین کنسرت شما در تهران است؟
– من چندین بار با گروه‌های مختلف در تهران اجرا داشته‌ام؛ اما این اولین باری است که کارهای خودم را به صحنه می‌برم. اعضای گروه بسیار با تجربه و توانا هستند و از نوازندگان خوب استان گیلان هستند. خواننده ما جناب معمار نژاد از شهر کاشان ما را همراهی می‌کنند. کار دردستگاه همایون و آواز اصفهان اجرا می‌شود و قطعات بسیار احساسی و اثر گذاری هستند. در این کنسرت نوع سازبندی و جملات موسیقی، بیانگر کاری سنتی هستند؛ تصانیفی که وابسته به شعر هست ولی در کنارآن، تکنوازی و قطعاتی سازی هم داریم؛ قطعاتی چون پروانه که کاملا تصویری هستند. تصنیف «برف» که سرما و سنگینی و سکوت را در آن احساس می‌کنید و در پایان کار فرم و رنگ مانندی داریم به نام «گنجشک» که چابکی و سرزندگی و حس شادی را القا می کند .
- *تفاوت برگزاری کنسرت در تهران و شهرستان چیست؟
– هر دو قوانینی دارند که باید رعایت شود ، در این میان فقط روند اداری برای یک هنرمند خسته کننده هست، یعنی او به جای تمرین ساز و گروه نوازی باید دنبال مسایل اداری باشد و این وقت و انرژی او را می‌گیرد. گاهی همین مسایل باعث می‌شود که هنرمند از ادامه‌ی فعالیت منصرف شود.
- * به نظر شما چرا آهنگ‌ها تکراری شده و کمتر نغمه جدید که مانا باشد را می‌شنویم و چرا دیگر چهره‌ای چون اساتید گذشته بروز نمی‌کنند؟
– در زمان حال نمی‌توانیم ادعا کنیم که قطعه ای مانا شده است یا خیر ، این گذر زمان است که مانایی را نشان می‌دهد، اما این واقعیتی انکارناپذیر است که موسیقی سنتی و ردیفی ما در این سال‌ها پیشرفتی نکرده و آثار فاخر نداریم . موسیقی که ریشه دار و اصیل هست و پشنوانه فرهنگی دارد اگر با احساس و قدرت خلاقیت آمیخته شود ، حتما مانا می شود. این هنر آهنگساز هست که اثر مانایی را خلق کند و به نظر من آهنگسازی فقط دانستن علوم آهنگسازی، هارمونی، کنترپوان ارکستراسیون و… نیست، یک عنصر دیگر هم می‌خواهد و آن احساس است و درک زیبایی‌های عالم و خلق بدون فکر، در لحظه شکل دادن. این یک نعمت ذاتی و درونی است. اگر کسی همه علوم را بداند؛ ولی قدرت درک ارتباط با هستی و طبیعت را نداشته باشد، اثرش نمی‌تواند در دل اثر کند و باز هم نکته مهم درون خود انسان هست درونی که زلال باشد، می‌تواند زیبایی را منعکس کند .
توجه بیش از حد به موسیقی پاپ سطح شنیداری مردم را نازل کرده و از طرفی چون نتوانستیم فرهنگ خودمون را گسترش بدهیم اینترنت و تکنولوژی با سرعتی نجومی ما را دچار بحران فرهنگی شدیدی کرده است
.
- و کار بعدی؟
– امیدوارم بتوانم آلبوم دوم خودم را ضبط کنم.
دیدگاهتان را بنویسید