اول فروردین‌ماه سالروز تولد نوازنده‌ای است که شیوه نوازندگیش به هیچ‌یک از استادانش شباهت نداشت. این اولین‌باری است که دنیای موسیقی، سال خود را بدون «فرهنگ شریف» آغاز می‌کند.
او متولد اول فروردین‌ماه سال ۱۳۱۰ در شهرستان آمل بود و در دو سالگی به تهران آمد. او از همان دوران کودکی به موسیقی گرایش زیادی داشت، به‌طوری که وقتی پدرش یک‌بار با تار قطعاتی را می‌زد، او به ذهن می‌سپرد و همان قطعات را می‌نواخت و همیشه دور از چشم پدر، به ساز او دستبرد می‌زد.
یک روز که پدرش در خانه نبود، سازش را برداشت و شروع به نواختن کرد. هنگامی که پدرش ناگهان به خانه وارد شد، با دیدن استعداد و ذوقی که در فرزندش وجود داشت، او را تشویق کرد و تحت تعلیم علی‌اکبر خان شهنازی قرار داد. او به‌واسطه رفت‌وآمد با عبدالحسین شهنازی – برادر علی‌اکبر خان – از محضر او نیز بهره برد و از سبک او الهام گرفت.
شریف هنگامی که محصل سال سوم در دبیرستان دارالفنون بود، برای اولین‌بار در رادیو ۱۵ دقیقه تک‌نوازی کرد. فرهنگ شریف یکی از تک‌نوازان بنام برنامه‌ی «گل‌ها» بود و تا کنون چند آهنگ ساخته که از میان آن‌ها بیشتر به «گل گریه» علاقه‌مند بود که با صدای اکبر گلپایگانی اجرا شده است.
او ۱۷ شهریورماه سال ۱۳۹۵ پس از تحمل مدت‌ها بیماری در سن ۸۵ سالگی درگذشت.
همسر این هنرمند در گفت‌وگویی که به‌مناسبت سالروز تولد همسرش با ایسنا داشت، اظهار کرد: تولد فرهنگ شریف اول فروردین‌ماه است که به اشتباه در سالنامه‌هایی، سوم فروردین‌ماه درج شده است.
منصوره رضایی با اشاره به بیماری همسرش، گفت: هنگامی که بیماری او شدت داشت و در اوج کسالت جسمی بود، تنها چیزی که از او جدا نمی‌شد، موسیقی و تار بود، تا در شش‌ماه آخر زندگیش که دیگر دست‌هایش توان نداشت ساز را نگه دارد؛ اما در این هنگام نیز خود او درخواست می‌کرد، آثارش را برایش پخش کنیم. در این شش‌ماه او نزدیک به ۱۵ بار در بیمارستان بستری شد.
وی ادامه داد: فرهنگ شریف تا آخرین لحظات، عاشق زندگی بود و این موضوع را با نگاهش می‌گفت. چهار هفته آخر زندگی و بیماری او، وضعیت فجیعی وجود داشت که ممکن بود یک جوان ۳۰ ساله با دیدن آن صحنه‌ها سکته کند، اما فرهنگ آنقدر ساکت و آرام و عاشق زندگی بود که با نگاه پرامید می‌گفت، این‌ها را می‌گذرانم.
رضایی درباره آثار منتشرنشده همسرش نیز توضیح داد: تقریبا یک سال پیش از بیماری، ۲۲۰ قطعه سولو از فرهنگ وجود داشت که نوار کاست آن‌ها را به فرمت‌های مختلف دیجیتال تبدیل کردیم و به دست شرکتی دادیم که او آثارش را توسط آن‌ها منتشر می‌کرد. قرار است پس از این، هر سال در دو نوبت این آثار منتشر شود.
او اضافه کرد: ما حدود ۴۰ اثر از آثار مشترک فرهنگ شریف را با استادهایی مانند پرویز یاحقی و حبیب‌الله بدیعی در اختیار داشتیم که بدون انتشار رسمی، پخش شده و در دسترس مردم قرار دارد.
دیدگاهتان را بنویسید