«حسین علیزاده» از نگاه دوربین «مهرداد اسکویی»

این روزها در محافل مختلف به بهانه تولد حسین علیزاده، پیشکسوتان و بزرگان عرصه موسیقی و به‌طور کلی هنر دور هم جمع می‌شوند و با برشمردن ویژگی‌های این استاد موسیقی، از تأثیرات او بر این حوزه می‌گویند.

علیزاده به‌واسطه آشنایی‌اش با استاد هوشنگ ظریف که در یکی از مدارس تهران به دانش‌آموزان موسیقی درس می‌داد، با این هنر آشنا شد و در همان برخورد، هوشنگ ظریف که متوجه استعداد او در موسیقی شده بود، علیزاده‌ی جوان را به هنرستان موسیقی معرفی کرد.

خود او با یادآوری زمان تحصیلش در هنرستان ملی موسیقی، گفته است: پدر و مادرم در شرایطی من را به هنرستان موسیقی فرستادند که همه، فرزندان‌شان را از این کار منع می‌کردند. ما شش فرزند بودیم و پدر من که خیاط بود، به‌سختی مخارج زندگی‌مان را تأمین می‌کرد. او می‌گفت من پولی ندارم که تو را به هنرستان بفرستم، اما مادرم گفت، من این کار را برعهده می‌گیرم. مادرم یک اقتصاددان بزرگ بود. پدرم خرجی خانه را زیاد نکرد، اما مادرم توانست خرج تحصیل من را تا سه سال بدهد.

پس از پایان تحصیلات در هنرستان موسیقی در سال ۱۳۴۹ به گروه موسیقی دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران راه یافت و از اساتید برجسته موسیقی آن زمان بهره برد و در دو رشته نوازندگی و آهنگسازی فارغ‌التحصیل شد.

علیزاده همزمان با تحصیل در دانشگاه نزد اساتید موسیقی ایران به آموزش موسیقی مشغول بود. هوشنگ ظریف، علی‌اکبر شهنازی، احمد عبادی، نورعلی برومند، محمود کریمی، عبدالله دوامی، یوسف فروتن و سعید هرمزی از جمله استادان او بودند.

در این زمان، حسین علیزاده در ارکستر ایرانی تالار رودکی و ارکستر ملی ایران به رهبری حسین دهلوی به‌عنوان نوازنده تار عضویت داشت.

او درباره استاد دهلوی نیز گفته است:‌ استاد دهلوی که همه زندگی و کارم را مدیون او هستم، زمانی که دید استعداد دارم، من را در ارکستر خود پذیرفت و به این ترتیب از سال سوم هنرستان نه‌تنها برای خودم درآمد داشتم، بلکه به خانواده‌ام نیز کمک می‌کردم. مادر من با هنرمندی تمام جزو اولین کسانی بود که صدای هر سازی از هر جایی پخش می‌شد، می‌توانست تشخیص دهد این ساز من است یا نه.

اجرای کنسرت در ایران و خارج از ایران، عضویت در رادیو، همکاری با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، اجرای تک‌نوازی و … از فعالیت‌های علیزاده هستند.

حسین علیزاده

این نوازنده برجسته پس از انقلاب با هدف تحصیل و تدریس به آلمان رفت و به‌عنوان تز دوره آهنگسازی، قطعه «عصیان» را ساخت. با برگشتن به ایران در سال ۱۳۶۷ به اجرای شورانگیز و ترکمن پرداخت که دریچه‌ای جدید روی موسیقی ایران گشود. همچنین قطعه «نینوا» یکی از مشهورترین ساخته‌های این موسیقی‌دان است.

علیزاده درباره سفرش به آلمان برای تحصیل نیز توضیح داده است:‌ زمانی که به برلین وارد شدم، می‌خواستم فراغتی پیدا کنم و ذهن خودم را پربار کنم، زیرا این یک تجربه است. زمانی که آدم وطنش را ترک می‌کند، قدر همه چیز را بهتر می‌داند.

تک‌نوازی‌ها و هم‌نوازی‌های او با ارشد تهماسبی، سخنرانی و اجراهای متعدد در ایران و خارج از ایران، ضبط آثار، اجرای ردیف میرزاعبدالله فراهانی، تدوین کتاب‌های ۱۰ قطعه برای تار که آثارش را ارائه کرده، کتاب‌های آموزشی، کاست‌های آموزشی، تدریس تار و سه‌تار، کار روی مقام ابداعی و اجرای کنسرت‌های داد و بیداد، ساخت موسیقی فیلم و … بخشی از فعالیت‌های او در سال‌های پس از انقلاب است.

علیزاده عضو هیأت موسس و اولین مدیرعامل خانه موسیقی بوده است.

این نوازنده پیشکسوت معتقد است: موسیقیدان‌ها از لطف مردم بهره می‌گیرند و ایران نیز برای من در فرهنگ و مردمش خلاصه می‌شود. ما هرقدر هویت و تعلق به خاک خودمان داشته باشیم، سرافرازتر خواهیم بود. ایران بهشت من است. شنونده‌های ایران خوب و فرهیخته هستند و با تعصب و نگاه مثبت به ایران فکر می‌کنند. ما با هر جهت سیاسی، در خاک ایران زندگی می‌کنیم و وظایف دیگری داریم.

به‌مناسبت تولد این موسیقی‌دان و نوازنده، عکس‌هایی که سال ۱۳۸۱ مهرداد اسکویی – کارگردان سینما – در خانه حسین علیزاده گرفته، توسط ایسنا منتشر شده است.