روح «هوشنگ استوار» شاد و یادش گرامی باد

هوشنگ استوار

«هوشنگ استوار» استاد موسیقی، آهنگساز پیشکسوت و نوازنده پیانو، چهار ماه پیش در تاریخ ۷ ژانویه، در کشور فرانسه و سن ۸۹ سالگی چشم از جهان فروبسته است و این خبر امروز از سوی همسرشان، خانم فریده بهبود اعلام شد.

استوار در اواخر عمر از سرطان لوزالمعده رنج می برد و برای معالجه در بیمارستان بستری بود اما در آخرین دوره درمان نتوانست از این بیماری جان سالم به در برد.

هوشنگ استوار، سالها استاد دروس هارمونى، کنترپوان و مبانى آهنگسازى در کنسرواتوار سلطنتى بروکسل و پاریس بود. این آهنگساز فقید، بیشتر از ۲۰ سال، در سمت مدرس عالی هارمونى و سایررشته هاى مربوط به آهنگسازى در هنرستان عالى موسیقى و در دانشکده هنرهاى زیبای تهران تدریس کرده است و تمامی افراد صاحب نام موسیقی کلاسیک و پیشکسوتان امروزی به نوعی شاگردان او محسوب می شوند و از او آموخته اند.

هوشنگ استوار، در سال ۱۳۳۶، پس از کسب رتبه اول رشته هارمونى کنسرواتوار بروکسلِ در کشور بلژیک، و فارغ التحصیلی با درجه ممتاز از کنسرواتوار ژنو کشور سویس، در رشته های کمپوزیسیون و پیانو و کلارینت به ایران بازگشت و سالها به دور از هیاهو و حاشیه، به تدریس موسیقی و آهنگسازی پرداخت. او در این سالها در فرانسه زندگی می کرد و به ایران نیز برای آموزش و مسترکلاس مسافرت می کرد.

از آثار این آهنگساز فقید می توان به قطعات متعدد برای اجرا با ارکستر سمفونیک چون بالت‎، سوئیت سمفونی، اوورتور و نکتورن اشاره کرد. همچنین او اثری براى ارکستر زهى و پیانو به نام «شب خیام» بر مبناى سیزده رباعى از خیام نوشته بود. این آهنگساز پیش کسوت برای ارکستر زهى و گروه کر همراه با پیانو نیز قطعاتی داشت همانند قطعات بسیار دیگری که براى پیانو، ویولون و پیانو، فلوت و پیانو و… نوشته بود.

استوار، متولد ۹ بهمن ۱۳۰۶در تهران، از کودکی در خانواده ای اهل موسیقی رشد یافته بود. خانواده مادری او «مین باشیان»ها بودند که از پیشگامان و تحصیلکردگان موسیقی کلاسیک غربی در ایران هستند و از دیرباز موسیقی کلاسیک با نام این خانواده عجین شده است. در خانواده پدری او نیز موسیقی جریان داشت و پرویز محمود، استاد فقید موسیقی و نویسنده کتاب تئوری موسیقی و از پیشگامان موسیقی سمفونیک ایرانی بعد از جنگ جهانی، پسر عمه او بود که در شکل گیری آینده هوشنگ نقش زیادی ایفا کرد.

هوشنگ استوار، در کودکی از مادرش که از اولین زنان نوازنده پیانو در ایران بوده، نواختن پیانو را می آموزد و سپس از پدرش، حسین استوار، که از پیانیست های حرفه ای آن دوره بوده است. از این رو تاثیر همین خانواده سراسر آکنده با موسیقی بر شکل گیری مسیر و شیوه زندگی و آینده او از ابتدا بسیار بوده است.

پدرش به سفارش پسرعمه اش، پرویز محمود، به او شیوه نوازندگی پیانو به صورت کلاسیک و درس هارمونی می آموزد. و با همان توصیه، او را به آدام شیمکویچ لهستانى می سپارد که آن روزها به سیروس شهردار، فرزند مشیرهمایون شهردار، پیانیست برجسته موسیقى ایرانى، پیانو مى آموخت تا معلمى هوشنگ استوار را به عهده گیرد.

اصرار پرویز محمود در سالهای پس از جنگ جهانی بر تشکیل ارکستر سمفونیک، پدر استوار را توجیه کرد تا هوشنگ را به اروپا برای تحصیل موسیقی کلاسیک بفرستد و از آن پس به عنوان دانش آموخته ممتازآهنگسازی، هارمونی و نوازندگی پیانو و کلارینت در کنسرواتوار عالی موسیقی تهران به تدریس بپردازد و موزیسین هایی چون مرتضی حنانه و … را پرورش بدهد.

هوشنگ استوار زمستان گذشته بر اثر کهولت سن در شهر «بریو» درگذشته و در گورستان همان شهر در سکوت و بی خبری کامل به خاک سپرده شده است. علت تاخیر چهار ماهه در اطلاع رسانی فوت استاد استوار، بستری بودن همسر ایشان، فریده بهبود، در طی این مدت بوده است و از آنجاییکه به علت کهولت سن، خانم بهبود با دنیای اطلاع رسانی جدید میانه ای ندارند، در نتیجه تنها راه ارتباطی، تلفن، به علت بستری بودن در بیمارستان میسر نبوده است.